مقدمه: حافظه دقیقی دارد. با اینکه سوم بهمن امسال، گام به 91 سالگی می‌گذارد اما حتی طفولیت و عنفوان جوانی‌اش را نیز در خاطر دارد و آنها را با جزئیات تعریف می‌کند. در 25 سالگی وارد وزارت امور خارجه شد و سی سال در این وزارتخانه به ایفای مسئولیت پرداخت و با بسیاری از وزرا و وکلا و سفرا، از نزدیک برخورد داشت. حضور نزد او را می‌توان به‌واقع، شناخت‌نامه بسیاری از رجال عصر پهلوی دانست. کار خود را با عنوان دفتردار در سفارت انگلیس شروع کرد و تا سفارت در بحرین در سال‌های اوایل انقلاب -که البته مصادف با بازنشستگی‌اش شد و از آن بازماند- پیش رفت. او در سال‌های حضور در لندن، سانفرانسیسکو، توکیو، بغداد و شیکاگو، به تناوب طی سال‌های 1332 تا 1356، اما از فعالیت‌های فرهنگی بازنماند؛ هم در شیکاگو هفته ایران برگزار کرد و شهروند افتخاری آنجا شد و هم آنکه به پاس اشاعه فرهنگ و موسیقی ایرانی در توکیو، از سوی امپراتور ژاپن، نشان درجه 3 آفتاب تابان را دریافت کرد. البته در اثنای مأموریت‌های خارج از کشور، معاون اداره امور اقتصادی، سرپرست اداره نهم سیاسی (خلیج‌ فارس و فلات قاره) و دبیر شورای عالی خلیج‌ فارس نیز بوده است. او در سال‌های بازنشستگی اما دست به قلم برد. به سبب دوستی با ایرج افشار- و سفرهای بسیاری که به اتفاق رفتند- هم در مجله آینده درباره مسعود فرزاد، غلامحسین بنان و دکتر محمد مصدق نوشت و هم در نامواره دکتر محمود افشار درباره مرگ تیمورتاش. همچنین نوشتارهایی در یادنامه‌های غلامحسین صدیقی، منوچهر ستوده و ایرج افشار، قلمی کرد. او دو کتاب «در کریدورهای وزارت خارجه چه‌خبر!» و «پیدا و ناپیدای دیپلماسی» را در 10 سال گذشته نوشت و اخیراً، آخرین اثرش؛ «مروری بر تاریخ دیپلماسی نوین ایران»، نشر یافت. با این دیپلمات قدیمی، افزون بر مرور خاطرات، درباره نسبت فرهنگ و سیاست گفت‌وگو کردیم که در ادامه می خوانید.