ما چشم به راهیم

هنوز زخم مدینه و جراحت نینوا بر سینه‌مان باقی است. هنوز داغ سه شعبه جگرمان را می‌خراشد. هنوز آوای «هل من معین» حسین(ع) از فرسنگ‌ها زمان، به سوی عاشقان جاری است. هنوز بیت‌الاحزان ام‌ابیها(س) در مدینه دل‌ها برپاست.
مولای من! ابرهای سیاه ظلم بر مظلومان خاک بی‌محابا می‌بارد و سردی ستم، جان‌های‌مان را می‌لرزاند. اندوهی گران بر گیتی نشسته است و ستمکاران بر اسب سلطه به جفادیدگان می‌تازند و طعم تلخ استکبار بر کام وارثان زمین، ریزان است.
«السلام علیک ایها العلم المنصوب!»
درود بر تو ای پرچم افراشته هدایت! درود بر آن هنگام که قیام تو آغاز شود و آن زمان که از پرده غیبت به درآیی.
ما تشنگان رسیدن شماییم، جهان به مرحمی چون شما نیازمند است، آقای من! در ورای هر غصه و غم و اندوه و ظلم، یاد شماست که آرامش‌مان می‌بخشد. بر ما طلوع کن که در این شب‌های تاریک نوری جز شما روشن و زنده‌مان نمی‌کند.