آیت‌الله حسن حسن‌زاده‌آملی: عمری آه در بساط نداشتم و اکنون جز آه در بساط ندارم. الهی! غبطه ملایکه‌ای را می‌خورم که جز سجود نمی‌دانند، کاش حسن از ازل تا ابد در یک سجده بود. الهی! تا کی عبدالهوی باشم، به عزت تو عبدالهو شدم. زیارت تو، حج تو، مکه تو و کربلای تو فقط بذری است که می‌افشانی، از آن به بعد اوست که باید سبزش کند. ما چه می‌دانیم؟ شاید به صلاح ما نباشد که این بذر الآن سبز شود. انسان باید آن تسلیم ولایت را پیدا کند و بداند همین هست و بس، نباید به اینکه چه می‌دهند و چه نمی‌دهند، کاری داشت.