علامه محمدتقی جعفری: انسانی که هنوز آنچه را که به خود نمی‌پسندد، بر دیگران می‌پسندد و هنوز آنچه را که به خود می‌پسندد، بر دیگران نمی‌پسندد، از عرفان الهی هیچ بهره‌ای نخواهد برد. آن کس که هنوز نمی‌داند توقع نتیجه بدون کار، بزرگ‌ترین عامل تباهی اخلاقی انسانی است و هنوز طعم نظم را در کار نچشیده است، از عرفان به‌جز حالات لذایذ روانی زودگذر نصیبی نخواهد داشت. تا یک انسان از صفات نیکوی خیرخواهی، خیراندیشی، صبر، شکیبایی و ظرفیت در برابر رویدادهای سخت و هنگام روی آوردن امتیازات برخوردار نباشد، از گردیدن عرفانی واقعاً محروم خواهد ماند.