امسال مردم حرمله‌های زمان را به چشم‌شان دیدند که کودک‌کشی راه انداختند در غزه. ما این همه از ظلم یزید و شمر و ظلم عمر سعد گفتیم، از ظلم ابن زیاد گفتیم؛ ولی در این سال گذشته من حس می‌کنم مردم ظلم یزید را، ظلم عمر سعد را دیدند. آمریکا واقعاً نقش یزید را از یزید بهتر بازی کرده است. ظلم شمر زمان، یعنی اسرائیل را دیدیم. ظلم حرمله زمان، یعنی داعشی‌ها و تکفیری‌ها را دیدیم. ظلم یزیدیان را خیلی کامل دیدیم و فهمیدیم گریه بر امام حسین(ع)، یعنی گریه بر مظلومی که ظالم دارد به او ظلم می‌کند. تقابل مظلوم و ظالم را امسال مردم بهتر حس کردند. همه می‌دانند اگر یزید دیروز را لعنت کنند، اما یزید امروز را نشناسند، از قافله امام حسین(ع) عقب مانده‌اند و اصلاً نتوانسته‌اند در کاروان امام حسین(ع) که در طول زمان دارد حرکت می‌کند، عضو این کاروان شوند. هنوز تماشاچی هستند و اگر تماشاچی باشند، لعن شامل حال خودشان هم می‌شود «وَ شایِعَت وَ بایِعَت وَ تابِعَت عَلی قَتلِه»؛ مردم فهمیدند نمی‌شود نسبت به کشته شدن مظلوم و ظلم نسبت به مظلوم بی‌تفاوت باشیم و ما هر چه بی‌تفاوت بودیم، اینها شنیع‌تر شدند و پدر و مادر را جلوی بچه‌اش سر بریدند.
عملاً دارند ظلم می‌کنند؛ همان ظلمی که به اهل بیت(ع) کردند و من حس می‌کنم دستاورد عاشورای امسال شعورش بر شورش غلبه می‌کند. الحمدلله شور حسینی باید باشد، ما زمان جنگ می‌گفتیم شور حسین است چه‌ها می‌کند وقتی یک جوانی در همین روزها از من سؤال کرد این چه خصوصیتی دارد عاشورا؟ چرا فقط برای امام حسین(ع)؟ چرا برای یک اسم دیگر نه؟ گفتم برو امتحان کن. برو تمام دستگاه‌های تبلیغاتی عالم را استخدام بکن و ببین اگر توانستید یک روز زندگی مثل عاشورا این‌طور مردم را بکشانید که همه هم حیرانند، همه به سر و سینه می‌زنند، همه سرگشته‌اند، اگر توانستید بیشتر کنید این شور حسینی را؛ مصیبت دیروز امام حسین(ع) و مصیبت از امروز به بعد حضرت زینب(س) و حضرت سجاد(س) دو مصیبت است.
اول: مردم اینها را نفهمیدند؛ دوم: مردم با اینها جنگیدند. مردم تا به حال برای مصیبت دوم گریه می‌کردند که چرا مردم با امام حسین(ع) جنگیدند؟ چرا با امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) در مسیر اسارت جنگیدند؟ سنگ زدند، شمشیر زدند و مردم خودشان را می‌زدند به‌خاطر اینکه اینها را زدند، اما خیلی شاید برای اهل بیت(ع) دیگر خودمان را نمی‌زدیم چون ظاهرا دشمن آنها را سنگ نزده و شمشیر نزده؛ در عین حالی که مصیبت اول عظمی‌تر است که چرا مردم اینها را نفهمیدند و نشناختند. در یک کلمه چرا مردم خودشان را از این نعمت‌های الهی محروم کردند... خدا در قرآن می‌گوید: «لَعْنَةَ اللَّهِ عَلَيْهِ إِنْ كَانَ مِنَ الْكَاذِبِينَ»(نور/۷) یعنی چه؟ لعنت یعنی محرومیت هر کسی را خدا لعنت کند؛ چون او خودش را محروم کرده ملعون شده، ملعون یعنی محروم... این مردم چه بلایی سر خودشان آورده بودند که رحمت واسعه خدا صبح تا ظهر عاشورا با عمامه پیغمبر با عبای پیغمبر و قرآن در دستش بگیرد با این رحمت «وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ»(اسراء/۸۲) این رحمت را بیاورد جلوی خودش هم قرآن ناطق است هم ابزار رحمت، لباس رحمة للعالمین را بیاورند جلو، این مردم قبول نکنند! این یعنی ملعون. تا کسی خودش خودش را محروم نکند، ملعون نمی‌شود.