امام حسین(ع) در راه رسیدن به کربلا و در طول واقعه عاشورا، در مناسبت‌های گوناگون برخی از آیات قرآن را تلاوت فرمودند که هر یک را می‌توان حاوی پیام‌ها و نشانه‌هایی دانست. این آیات نشان‌دهنده استفاده امام حسین(ع) از قرآن اول: در مقابله با ستم و ظلم؛ دوم: برای آرامش و توجه به خداوند؛ سوم: برای پند، اندرز و آگاهی مردم و چهارم اینکه می‌خواستند به دشمنان گوش‌زد فرمایند که اگر به قرآن عمل می‌کردید، امروز در مقابل فرزند پیغمبر(ص) نمی‌ایستادید. یکی از معروف‌ترین آیاتی که سیدالشهدا(ع) در کربلا تلاوت فرمود، آیه 23 سوره احزاب بود که می‌فرماید: «مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلا»؛ از مؤمنان مردانى هستند كه به پيمانى كه با خدا بسته بودند وفا كردند. بعضى بر سر پيمان خويش جان باختند و بعضى چشم به راهند و هيچ پيمان خود دگرگون نكرده‌اند. امام حسین(ع) این آیه را پس از شهادت قیس‌بن‌مسهر صیداوی تلاوت کردند. هر مسلمان و مؤمنی عهدی میان خودش و خدایش دارد که سعی می‌کند به آن وفا کند.
در طول مسیر حضرت اباعبدالله(ع) تا سرزمین کربلا تهمت‌هایی هم به ایشان زده شد. از جمله آنکه او قصد ایجاد اختلاف میان امت را دارد و با این کار خود خسارات زیادی را به اسلام و مسلمین می‌زند. وقتی امام(ع) از مکه بیرون آمد، فرستادگان عمروبن‌سعید به فرماندهی یحیی‌بن‌سعید راه آن حضرت را گرفتند و گفتند: «بازگرد! کجا می‌روی؟» امّا امام حسین(ع) مقاومت کرد و روان شد. دو گروه به جلوگیری همدیگر پرداختند و تازیانه‌ها به یکدیگر زدند. امام(ع) و یاران آن حضرت به‌سختی مقاومت کردند. پس از آن، امام حسین(ع) به راه خویش رفت که بر او فریاد زدند: «ای حسین! مگر از خدا نمی‌ترسی؟ از جماعت بیرون می‌شوی و میان این امّت تفرقه می‌اندازی!»، حضرت(ع) این آیه شریفه را تلاوت فرمودند: «لِی عَمَلِی وَ لَکُمْ عَمَلُکُمْ أَنْتُمْ بَرِیئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَ أَنَا بَرِی‌ءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ»(یونس/41)؛ عمل من برای من و عمل شما برای شماست! شما از آنچه من انجام می‌دهم بیزارید و من (نیز) ازآنچه شما انجام می‌دهید بیزارم!
تلاوت این آیه به این معنا بود که شما موظف هستید تکلیف خودتان را پیدا کنید و به آن عمل کنید که اگر این کار را انجام داده بودید، اکنون می‌فهمیدید چه کسی در حال نابودی اسلام و مسلمین است.
آیه دیگر آیه 93 سوره نساء بود که می‌فرماید: «وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِیماً»؛ و هر كس مؤمنى را به عمد بكشد، كيفر او جهنم است كه در آن همواره خواهد بود و خدا بر او خشم گيرد و لعنتش كند و برايش عذابى بزرگ آماده سازد. این آیه نهیبی بود به لشکریان یزید، اما آنها از خواب غفلت و گناه بیدار نشدند. امام حسین(ع) با قرآن انس عجیبی داشت و هر تلاوتش هدفمند بود و ما به‌عنوان عزاداران ایشان باید قرآن را سرلوحه عمل خود قرار دهیم تا حیات و ممات ما امام حسینی(ع) شود.