کافیست در مورد هر چیزی فکر کردن و بررسی اعداد را بلد باشیم تا بتوانیم تحلیل درستی داشته باشیم. اتفاقات این روزها و واکنش برخی افراد که خود را مطلع می‌دانند، اگر توسط کسی که علاقه دارد به تحلیل‌های علمی بررسی شود، می‌تواند یک کتاب طنز برای نسل‌های آینده به یادگار بگذارد. از واکنش دولت‌های جهان به جنایات رژیم فاسد در غزه تا واکنش برخی داخلی‌ها به وعده‌های ترامپ در مورد ایران و جهان، همگی جنبه طنز دارند.
ذوق زدگی برخی روزنامه‌های داخلی از حضور ترامپ در عربستان و وعده‌هایی که داد گرفته تا ندانستن حقایق جهان و... می‌تواند اسباب خنده ما را فراهم کند. مثلاً ترامپ دیوانه که آمریکا را تا یک قدمی متلاشی کردن پیش می‌برد و یکدفعه با عقب نشینی از گنده‌گویی‌هایش، متلاشی شدن امریکا را دو سه روز به تعویق می‌اندازد، به عربستان سفر می‌کند و قرادادی را منعقد می‌کند که به ظاهر بناست پول زیادی را به امریکا سرازیر کند. فردای آن روز روزنامه‌ها و افراد زیادی با خوشحالی از اثر این قرارداد در خاورمیانه می‌گویند! ظاهرا این افراد اخبار را درست نخواندند و حرف های ترامپ را درست نشنیدند یا تحلیل درستی از رفتار امریکا و شخص ترامپ ندارند.
آنچه که توسط این طنز پردازان مورد توجه قرار نمی گیرد این است که اولا پولی که بناست به امریکا برود، نه به دولت ترامپ می‌رسد و نه نقد کردن آن توسط عربستان کار آسانی است و نه در خاورمیانه اثری می‌گذارد زیرا قرار است در امریکا هزینه شود! حالا در مورد اینکه سودی برای عربستان می‌تواند داشته باشند و اینکه اصلا اجازه می‌دهند بازگشت سرمایه‌ای برای آنان داشته باشد باید مفصل‌تر بحث کنیم. دوماً این ناامنی تحمیل شده توسط امریکا در غرب آسیا است که افراد نادانی مانند بن سلمان را به خرج کردن و پول پاشی کردن و تلاش برای سر پا نگاه داشتن امریکا واداشته است.
ظاهرا عربستان می‌خواهد مانند محمدرضا پهلوی برای غربی‌ها خرج کند تا او را از جایگاه گاو شیرده به جایگاه آدم پول بده برسانند. محمدرضا پهلوی برای سیستم فاصلاب لندن خرج می‌کرد تا ژاندارم باشد و داخل آدم به قول خودشان بماند. اکنون بن سلمان هم پا جای پای او گذاشته است اما این را نمی‌فهمد که امریکایی‌ها به عکس ما از تجربه‌های شان استفاده می‌کنند و دیگر نمی‌گذارند اتفاقی که در ایران افتاد در عربستان بیوفتد.
قدیم می‌گفتند: اختلاف بنداز حکومت کن؛ الان باید بگویند: ناامنی ایجاد کن و حکومت کن؛ این آن چیزی است که برخی افراد در رسانه‌ها و مسئول‌ها در کشور ما نمی‌بینند. امنیت هویج است و امنیت ساز چماق؛ تنها چیزی که می تواند غرب آسیا را نجات دهد امنیت است که توسط امریکا مورد تهدید قرار گرفته و می‌گیرد. آنها سال‌ها برای ایجاد این ناامنی تلاش کردند تا برسند به جایی که عربستان برای تشکر از حضور امنیت سازِ ناامن سازان واقعی، دست در جیب کرده و میلیاردها دلار بیرون بیاورد و به پای دشمن حقیقی مردم مسلمان غرب آسیا و جهان بریزد.
اگر دوستان بی‌فکر در روزنامه‌ها و رسانه‌ها کمی عدد و رقم سرشان می‌شد از حضور ترامپ در منطقه ذوق مرگ نمی‌شدند. خود سرطان ادعا دارد که می‌خواهم سرطان را از بین ببرم. مگر می‌شود؟ یعنی سرطان قول می‌دهد که خودش با زبان خود از ایجاد بیمار و درد و رنج در بیمار خود دست بکشد و برود بیرون از محیطی که خودش آن را آلوده کرده است؟ شما باور می‌کنید. این همان طنز تاریخی روزگار ماست.
انگار برخی افراد نمی‌خواهند بفهمند که آن غده سرطانی و نابود کننده امنیت، رفاه و پیشرفت و آبادانی کشورهای جهان، خود امریکاست. اصلا توسعه و پیشرفت یک کشور به نفع امریکا نیست. اگر بود، آن بلایی که سر «لیبی» آوردند را نمی‌آوردند یا ایران را تحریم نمی‌کردند که برای رسیدن به آبادانی با زحمت‌های زیاد مواجه شود. اگر دیدید کسی از حضور ترامپ و ادعاهای او ذوق زده شد یقین کنید که یک سرباز وطن پرست امریکایی در کشور ایران یا منطقه غرب آسیا است که کم هم نیستند در کشور ما!
با توجه به مطالب بالا اگر می‌خواهیم اثرات سفر ترامپ را بررسی کنیم باید با اعداد و ارقام و تجربه تاریخی وارد میدان شویم. وضعیت عربستان را بررسی کنیم، بعد وضعیت امریکا را بررسی کنیم. مواضع کشورهای مختلف را ببینیم و با یک تحلیل جامع به اینجا برسیم که امریکایی می‌تواند باعث توسعه کشوری شود و رفاه برای منطقه‌ای بیاورد یا نه؟ مثلا درصد رفاه در عربستان چند است؟ وضعیت تولید و امنیت تولید او چقدر است؟ آیا با کوچک‌ترین چالش می‌تواند دو روز خود را سر پا نگاه دارد یا نه؟
اگر بنا باشد کشورهای همسایه ذره‌ای با او سخت رفتار کنند آیا می‌تواند فردایش را ببیند یا نه؟ به عبارتی آیا اقتصاد عربستان تاب‌آوری تحریم و تهدید را دارد یا نه؟ فرض کنید عربستان چند روزی نتواند نفت بفروشد یا کمتر بفروشد آیا جایگزینی برای معامله و مبادله و هزینه دارد؟ بدون اینکه این مسائل بررسی شود نمی‌تواند برای حضور ترامپ در عربستان خوشحال باشیم و با ذوق زدگی بگوییم آیا این سفر می‌تواند خاورمیانه را از مشکلات رهایی بخشد یا نه؟ اصلا عربستان احتمال می‌دهد که اگر یک روزی امریکا نخواست کمکش کند، آیا می‌تواند دو روز به حیات خود ادامه دهد؟ یعنی برنامه ای برای آن روز دارد؟
با توجه به اینکه احتمال دارد عربستان بخواهد برای فردا بدون امریکا هم برنامه‌ای داشته باشد، آیا امریکا اجازه می‌دهد عربستان از توهم امنیت ساز بودن امریکا دست بردارد؟ ترامپ روز گذشته صراحتا گفت که نمی‌گذارد رابطه ایران و عربستان به دوستی و همکاری برسد. آیا بن سلمان نمی‌فهمد که دشمنی دو کشور همسایه است که برای یک کشوری در آن طرف دنیا درآمد‌زایی ایجاد کرده است و اگر بنا باشد این دو کشور دوست و همراه باشند، امریکا با کله زمین می‌خورد؟ برای عربستان آیا بقای امریکا اولویت دارد یا امنیت خودش؟ اگر امنیت خودش باشد راه های نزدیک‌تر و فوری‌تر هم وجود دارد. مگر اینکه واقعا بقای امریکا هدف عربستان باشد.
در هر صورت در بررسی رفتار ترامپ در صد روز گذشته، باز هم تاکید می‌کنیم که هدف ترامپ فقط و فقط بقای شخص خودش و اثبات خودش است. او با این بزرگی شخصیت کار دارد و می خواهد بعد از اثبات قدرت‌مندی خودش و مطیع کردن همه کشورهای جهان برنامه های بعدی خود را پیاده کند.
ترامپ می‌خواهد در منطقه غرب آسیا جنگ و نزاع و دشمنی نباشد؟ او در عربستان گفت: «ما می‌خواهیم خاورمیانه به تجارت، نه هرج و مرج، و به صادرات فناوری، نه تروریسم، معروف شود.» بزرگترین سازمان تروریستی جهان به اعتراف خود ترامپ توسط امریکا ساخته شد و امروزه به شکلی دیگر در سوریه ظهور کرده است. بعد اینها می‌خواهند خاورمیانه به تجارت و صدارات معروف شود؟!
فکر می‌کنیم بسیاری از مسئولان و رسانه‌های ما هنوز از امریکا و طرز فکر او به خوبی آگاه نیستند و از رفتارها و جنایاتش درس نگرفتند. خیلی ساده انگاری است اگر فکر کنیم امریکا می‌تواند ذره‌ای از مشکلات مردم منطقه را کم کند. فعلا سگ‌های دست آموزش به پایش پول می ریزند که اگر کمی از او فاصله بگیرند معلوم نیست چه بلایی به سرش می‌آید.