آنچه دشمن را عقب راند، نه برتری نظامی، بلکه همدلی مردمی بود که میان ایمان، وطن و عزت خویش پیوندی ناگسستنی برقرار کردند.
اتّحاد، یک مفهوم تاریخی نیست؛ نیرویی زنده است که هرگاه به خطر بیفتد، بنیان‌های کشور را متزلزل می‌کند. ملّت ایران بار‌ها ثابت کرده که در لحظات بحران، اختلاف‌های درونی را کنار می‌گذارد و بر محور دفاع از سرزمین و آرمان مشترک گرد هم می‌آید. همان‌گونه که در دوران دفاع مقدس، پیروزی نتیجه حضور مردم بود، در این نبرد کوتاه، اما تعیین‌کننده نیز، وحدت مردم به «سپر پولادین» کشور بدل شد.
اما حفظ این سرمایه، نیازمند مراقبت دائمی است. انسجام ملّی، دستاوردی نیست که با پیروزی در یک نبرد تثبیت شود. دشمنان امروز، با ابزار رسانه و جنگ شناختی می‌کوشند همان همدلی را هدف قرار دهند. آنان به‌جای حمله نظامی، ذهن‌ها و اعتماد‌ها را نشانه گرفته‌اند؛ بنابراین صیانت از انسجام، به معنای تقویت امید، عقلانیت و گفت‌وگوی درون‌زا در جامعه است.
در عین حال، وحدت به معنای حذف تنوع یا تفاوت دیدگاه‌ها نیست. جامعه زنده، چند صداست، اما نباید چند جهت شود. اگر اختلاف‌نظر‌ها در مسیر منافع ملّی مدیریت شوند، به جای تهدید، به منبعی برای پویایی تبدیل خواهند شد. رمز اتّحاد پایدار، همین توانایی در تبدیل تفاوت به تکامل است.
جنگ اخیر نشان داد که ملّت ایران وقتی خطر را نزدیک احساس کند، می‌تواند قدرت خود را از درون بازآفرینی کند. این تجربه یادآور یک اصل بنیادین است: اتّحاد، شرط پیروزی در میدان و شرط بقا در صلح است. امروز نیز، هر سخن و رفتاری که اعتماد عمومی را تضعیف کند، دانسته یا نادانسته در خدمت دشمن قرار می‌گیرد.
اتّحاد مقدّس، تنها یادگار گذشته نیست؛ مأموریتی برای امروز است. ما باید از آن پاسداری کنیم، چون تا وقتی این پیوند زنده است، هیچ نقشه‌ای علیه ایران به سرانجام نخواهد رسید.