رهبر معظم انقلاب اسلامی- دامت برکاته- در بخشی از سخنان اخیرشان که به مناسبت بزرگداشت هفته بسیج ایراد کردند، فرمودند: «از رئیس‌جمهور محترم و دولت خدمتگزار حمایت کنیم. کارهای خوبی را شروع کرده‌اند؛ بعضی از کارهایی را که شهید رئیسی شروع کرده بود و نیمه کاره مانده بود، ادامه دادند این کارها دارد انجام می‌گیرد و ان‌شاءالله نتایج این کارها را مردم بعدها خواهند دید. بایستی از دولت حمایت کرد. دولت بار سنگینی بر دوش دارد. اداره کشور کار آسانی نیست. کار سختی است و این برعهده دولت است.»
حمایت از مردم و حل مسایل کشور و ریل‌گذاری برای آینده به طور حتم از مسیر حمایت از دولتی که به وسیله مردم سرکار آمده و دارای صلاحیت‌ها و ظرفیت‌های لازم برای اداره مسایل گوناگون کشور می‌باشد، می‌گذرد البته نه اینکه حمایت از مردم و حل مسایل کشور منحصر به حمایت از دولت باشد بلکه مهم‌ترین و مؤثرترین مسیر در این میان حمایت از دولت است و دلیل آن این است که هیچ نهاد دیگری در کشور استعدادهای انسانی و مادی مجموعه دولت را در اختیار ندارد علاوه بر آن هیچ نهادی در کشور نیست که فعالیت‌های آن هم‌افزای فعالیت دولت نباشد. یکی از مهم‌ترین  کارکرد‌های نهادهای خارج از دولت مثل مجلس شورای اسلامی، قوه قضائیه، نیروهای نظامی و انتظامی و صداوسیما کمک به دولت در حل مسایل مردم و ریل‌گذاری اداره کشور می‌باشد. بنابراین اگر کسی گمان کند با تضعیف دولت یا کنار زدن آن و یا دور زدن آن و یا کم‌اهمیت شمردن آن می‌توان از مردم حمایت کرد و یا می‌توان مسایل کشور را حل کرد به خطا رفته است.
در حمایت از دولت و شخص رئيس‌جمهور محترم طبعا اول خود دولت و خود رئيس‌جمهور نقش دارند که به صورت اقدام یکپارچه، به هنگام، حکیمانه و با تعیین اولویت‌ها و شناسایی فرصت‌ها توسط رأس، ارکان و زیرمجموعه دولت معنا و مفهوم پیدا می‌کند. پرهیز از حواشی، هدر ندادن زمان و فرصت‌ها، انتصاب شایسته افراد و تخصیص به اندازه و به موقع منابع مقدمه لازم حرکت دولت در مسیر حمایت از مردم و حل مسایل کشور است. در تجربه چهار تا پنج دهه اخیر شاهد دو دسته از دولت‌ها بوده‌ایم و نتایج دقیقا تابع وضع دولت‌ها بوده است. دولت‌هایی که در کار خود جدی‌تر بوده‌اند به خدماتی نایل شده‌اند که سبب رضایت عمومی و نشاط اجتماعی و مشارکت و مسئولیت‌پذیری بیشتر مردم در صحنه‌های اجتماعی و بخصوص همکاری با دولت شده است و در نقطه مقابل آن دولت‌هایی که جدیت لازم نداشته‌اند خروجی کارشان انباشت مشکلات بوده و دود آن هم بیش از همه، به چشم مردم رفته است. این اشاره کفایت می‌کند و نیازی به مرور موارد ندارد.
از سوی دیگر در حمایت دولت آنانکه خود را از لحاظ روحی نزدیک‌تر به نظام سیاسی کشور می‌دانند و می‌بینند باید پیشگام‌تر باشند ولو اینکه از نظر سیاسی، دولت را در چارچوب نظرات سیاسی خود ندانند و به آن انتقاد هم داشته باشند چراکه در حل مسایل مردم، امکان تفکیک دولت و نظام سیاسی وجود ندارد البته می‌دانیم که دولت با عملکرد خود می‌تواند نظام را تقویت و یا تضعیف نماید کمااینکه در این زمان نزدیک به 50 سال این‌گونه بوده است. آنانکه با تفکیک نظام و دولت از یکدیگر از حمایت از دولت طفره می‌روند در واقع به سهم خود- و البته ناخواسته- به نظام سیاسی لطمه می‌زنند. با توجه به تجمیع امکانات و فرصت‌‌ها و صلاحیت‌های اداره کشور در دولت، کنارگذاشتن و یا نادیده ‌گرفتن دولت، کنار زدن امکانات،‌ فرصت‌ها و صلاحیت‌هاست و واقع هم این است که اگر همه امکانات، فرصت‌ها و صلاحیت‌های نهادهای خارج از دولت یک‌جا جمع شوند به اندازه اداره یک استان کوچک کشور کفایت نمی‌کند پس راهی جز به‌کارگیری دولت در حل مسایل کشور و حمایت از مردم وجود ندارد. در همین دو دهه اخیر مواردی پیش آمد که برخی پیشنهاداتی که مستلزم نادیده گرفتن دولت بود دادند اما رهبر معظم انقلاب اسلامی با درایت و حکمت- نقل به مضمون- فرمودند ایجاد مسیرهای موازی دولت جواب نمی‌دهد و سبب ضعف انگیزه‌ها‌ در دولت هم می‌شود و این به صلاح کشور نیست. بنابراین «راه‌حل» مسایل کشور از دولت می‌گذرد و اولین وظیفه همگان حمایت از دولتی با این خصوصیت که «بار سنگین اداره کشور را به دوش دارد» و «عهده‌دار اداره کشور است» می‌باشد.
البته حمایت از دولت و حمایت از هیچ نهاد دیگری با انتقاد سالم و مشفقانه و به‌کارگیری زبان مناسب منافات ندارد و بلکه نقد عملکرد با این صفات کمک به دولت و وجه دیگری از کمک به حل مسایل مردم است. انتقاد سالم و مشفقانه،‌ دولت را به اصلاح کژی‌ها و ضعف‌ها وادار می‌کند و البته می‌دانیم انتقادی که صلاحیت دولت را انکار ‌کند و یا روحیه دولت در اداره کشور را تضعیف نماید بحث دیگری است که متاسفانه این روزها بیش از هر منتقدی از سوی به ظاهر همراهان دولت مشاهده می‌کنیم. به‌کار بردن عباراتی از این قبیل که دولت‌ نمی‌تواند- چنانچه در اظهارات چند روز پیش سخنگوی جبهه اصلاحات آمد- و یا اینکه دولت باید کنار برود این‌ها اصلاح‌طلبانه و مشفقانه نیست.
موضوع دیگر این است که حمایت از دولت اگرچه همواره موضوعیت دارد اما در زمان بروز مشکلات و متراکم شدن توطئه‌ دشمنان این موضوع اهمیت مضاعف دارد ما برکات این نوع حمایت و همدلی با دولت و نظام را در جنگ اخیر به تجربه دیدیم و دانستیم چنین همدلی عبور کشور از بحران پیچیده را آسان کرد و ضمنا می‌دانیم هنوز طمع دشمن علیه ثبات، امنیت و حرکت کشور متوقف نشده است. در چنین زمانی تقویت هرچه بیشتر دولت یک ضرورت و دقیقا در راستای حل مسایل اساسی مردم می‌باشد که ممکن است این مسایل اساسی در چرخه مشکلات معیشتی از چشم‌ها دور بماند و این تذکاری است که از یک حکیم فرزانه برمی‌آید.
یک نکته مهم دیگر بحث ضرورت حمایت از دولت و- به احتمال زیاد- یکی از وجوه توجه رهبر معظم انقلاب اسلامی- دامت برکاته- به حمایت از دولت، وجه تمدنی آن می‌باشد کما اینکه حمایت از دولت‌های جمهوری اسلامی در طول این نزدیک به پنج دهه، یک خط ممتد در بیانات حضرت امام خمینی- رضوان‌الله تعالی علیه- و بیانات حضرت امام خامنه‌ای- دامت برکاته- بوده است.
و می‌دانیم که تمدن‌ها از همین خطوط ممتد شکل می‌گیرند. براساس نگاه قرآنی و آنچنان که از شخصیت‌های دین‌مدار بزرگی مثل استاد شهید مرتضی مطهری- رضوان‌الله علیه- آموخته‌ایم تمدن‌ها دو رکن ایجابی- بایدها- و دو رکن سلبی- نبایدها- دارند؛ دو رکن ایجابی وحدت داخلی ارکان و مردم و عدالت می‌باشد و دو رکن سلبی عبارتند از مقابله با بروز فساد و فحشا- از سوی نظام- و دیگری نهی از منکر در فضای اجتماعی- از سوی مردم- است. با این وصف تاکید بر اتحاد مردم و دولت و حمایت مردم از دولت و تنظیم سیاست‌های دولت بر مدار حل مسایل مردم از وجوه ضروری و لازمه برپایی و حفظ یک تمدن و حرکت به سمت بالندگی هرچه بیشتر آن می‌باشد. اگر از این منظر به موضوع نگاه کنیم هیچ معروفی بالاتر از حمایت مردم از دولت و تنظیم حرکت دولت بر مبنای حل مسایل مردم وجود ندارد.
تاکیدات اخیر و پیش‌بینی رهبر معظم انقلاب اسلامی- دامت برکاته- از دولت ممکن است این شائبه را به وجود آورد که رهبری به حل مشکلات مردم توجه چندانی نفرموده‌اند(!) و یا انتقادی به دولت ندارد. این تصور از بنیاد خطاست چراکه اولا مهم‌ترین فلسفه وجودی دولت، خدمت به مردم و حل مسایل آنان است و حمایت از دولت حمایت از مردم می‌باشد. ثانیا به دلیل آنکه از مجاری مختلف، اطلاعات کشور و وضعیت روز مردم به رهبر معظم انقلاب می‌رسد و اساسا روحیه رهبری پیگیری امور از مجاری مختلف رسمی و غیررسمی است، اطلاعات ایشان از هر مسئول دیگری در کشور بالاتر می‌باشد و به همین دلیل انتقاداتی که ایشان به عملکرد دولت‌ها داشته‌اند همواره بیش از انتقادات دیگران و صریح‌تر از دیگران بوده است اما بیان علنی و تکرار این انتقادات در فضای عمومی که بسیاری طالب آن هستند و به نفع رهبری به حساب می‌آورند، از منظر رهبری به نفع کشور نیست و کمکی به حل مسایل مردم نمی‌کند. دقیقا از همین رو آنانکه دل در گرو حل مسایل مردم دارند و از اطلاعات کافی هم برخوردار می‌باشند، روش مواجهه رهبری با دولت‌ها- حمایت آشکار و انتقاد غیرآشکار- را مصلحانه‌ترین روش می‌دانند. این روش زمینه پذیرش انتقادات غیرآشکار را در دولت تقویت می‌کند کما اینکه همواره دولت‌هایی که مورد خطاب انتقادات غیرآشکار رهبری واقع شده‌اند، حمایت علنی رهبری از دولت را انرژی تازه‌ای برای حل مسایل مردم ارزیابی کرده و سپاسگزاری نموده‌اند.

وقتی رژیم صهیونی ۲۰ سال برای تجزیه ایران برنامه ریخت و در دوازده روز تحقیر شد. تل‌آویو ۲۰ سال خواب دیده بود که ایران را به آشوب بکشد، مردم را به جان هم بیندازد و از درون فروبپاشد. همین چندی پیش، یکی از مقامات ارشد موساد در نشستی محرمانه اعتراف کرد که از ۲۰۰۵ (۱۳۸۴) پروژه‌ای به نام «فروپاشی نرم جمهوری اسلامی» با بودجه سالانه چند صد میلیون دلاری کلید خورده بود. هدف نهایی: ایجاد یک جنگ داخلی تمام‌عیار، تجزیه خاک ایران و پایان دادن به محور مقاومت. اما رهبر معظم انقلاب در سخنرانی تاریخی ششم آذر ۱۴۰۴ یک جمله گفتند که باید در موزه تاریخ صهیونیسم قاب گرفت: «آمدند شرارت کردند، کتک خوردند و دست خالی برگشتند.»
۱۲ روز کافی بود تا بزرگ‌ترین عملیات ترکیبی تاریخ علیه ایران به خاک بنشیند. رژیم صهیونی با حمایت و هدایت مستقیم امریکا، و کمک انگلیس و چند دولت عربی حاشیه خلیج فارس، همه برگ‌های برنده خود را رو کرد: هزاران اکانت جعلی در شبکه‌های اجتماعی، ده‌ها شبکه ماهواره‌ای ۲۴ ساعته، تزریق میلیارد‌ها دلار برای خرید مزدور داخلی، فعال‌سازی سلول‌های خفته، بمباران سایبری زیرساخت‌ها، ترور هدفمند و حتی شلیک موشک از خاک کشور‌های همسایه. همه چیز طبق برنامه بیست‌ساله پیش می‌رفت، تا روز سوم. 
از روز چهارم، ورق برگشت. مردم ایران، همان مردمی که دشمن تصور می‌کرد با یک جرقه به خیابان می‌ریزند و پرچم نظام را پایین می‌کشند، یکپارچه به خیابان آمدند، اما این بار برای دفاع از ایران. از دانشجوی اصلاح‌طلب دانشگاه تهران تا کارگر اصولگرای کارخانه اراک، از زن کرد سنندجی تا مرد عرب اهوازی، از روحانی قم تا طلبه اهل سنت چابهار، همه یک صدا فریاد زدند: «ایران ما، خانه ماست.» حتی کسانی که سال‌ها با صندوق رأی قهر کرده بودند، این بار به خیابان آمدند تا بگویند ایران از نظام هم بزرگ‌تر است. این همان کابوس نتانیاهو بود. او که بیست سال برای «ایران بدون ایران» هزینه کرده بود، ناگهان با «ایران متحدتر از همیشه» روبه‌رو شد. جنگ روانی شکست خورد، چون مردم خودشان روایت‌گر شدند. جنگ سایبری شکست خورد، چون جوانان بسیجی و هکر‌های انقلابی شبانه‌روز نخوابیدند. جنگ اقتصادی شکست خورد، چون ملت به جای صف دلار، صف دفاع از وطن تشکیل داد. در روز دوازدهم، نتانیاهو در کابینه امنیتی‌اش فقط یک جمله گفت که رسانه‌های عبری سانسور کردند: «ما ایران را دست‌کم گرفتیم.» این شکست فقط نظامی و اطلاعاتی نبود، یک شکست تمدنی بود. صهیونیست‌ها فهمیدند نمی‌شود ملتی را که چهل و شش سال در برابر همه دنیا ایستاده، با چند کلیپ اینستاگرامی و چند بسته دلار خرید. فهمیدند ملتی که در هشت سال دفاع مقدس با دست خالی دنیا را به زانو درآورده، حالا با تجربه‌تر، هوشیارتر و مجهزتر است. فهمیدند بسیج فقط یک سازمان نیست، یک فرهنگ است، یک هویت است، یک سبک زندگی است که در رگ‌های نود میلیون ایرانی جریان دارد. 
امروز نتانیاهو باید به سرمایه‌گذارانی که ۲۰ سال پول ریختند توضیح دهد که چرا نقشه‌اش سوخت. باید به یانکی‌های وحشی امریکایی توضیح دهد که چرا پیشرفته‌ترین سلاح‌های سایبری امریکا در برابر اراده یک ملت به زانو درآمد. باید به شاهزادگان عرب توضیح دهد که چرا دلار‌های نفتی‌شان فقط توانست چند سطل زباله را بسوزاند، نه ایران را. دوازده روز کافی بود تا ثابت شود ایران ۱۴۰۴، ایران ۱۳۵۷ نیست، قوی‌تر، پخته‌تر و غیرقابل نفوذتر است. ۱۲ روز کافی بود تا جهان بفهمد هر کس با ایران دربیفتد، حتی اگر بیست سال برنامه بریزد، در نهایت با یک جمله رهبر انقلاب خلع سلاح می‌شود: «دست خالی برگشتند.»
این پیروزی فقط برای امروز نبود، برای صد سال آینده بود. برای اینکه نسل چهارم و پنجم و دهم انقلاب بدانند وقتی همه دنیا با هم به ایران حمله کنند، باز هم ایران می‌ماند و دشمنانش رفتنی‌اند. این همان درس ابدی کربلاست: خون بر شمشیر پیروز است، حتی اگر آن شمشیر را ۲۰ سال تیز کرده باشند، خون فقط ۱۲ روز فرصت می‌خواهد.