بصیرت: رهبر معظم انقلاب اسلامی، در دیدار با نمایندگان مجلس شورای اسلامی، با یادآوری ویژگیهای ممتاز مردم ایران که یکی از آنها حقشناسی نسبت به کسانی است که خدمت به مردم میکنند، این مردم را شایسته خدمت دانسته و با یادآوری ضرورت استفاده از فرصت مسئولیتها، نمایندگان مردم را به همکاری با دولت به نفع خدمت فراخواندند؛ همکاری و تعاملی که فراتر از جهتگیریها و خطوط سیاسی بوده و در واقع دو خروجی عمده آن میتواند به نقشآفرینی جمهوری اسلامی کمک نماید:
1- حل و گشایش مشکلات و مسائل اساسی جامعه با تصویب لوایح و طرحهای معطوف به این مسائل و افزایش رضایتمندی مردم.
2- حفظ منافع ملی و مصالح نظام در بررسی و تصویب لوایح و طرحها و کمک به تقویت بنیه کارشناسی فعالیتها و اقدامات جاری در سطح کشور.
از اینرو میتوان مجلس را نماینده مردم در پاسداشت منافع و مصالح ملی و ناظری برای نگهداشتن قطار سنگین و طولانی امور اجرایی بر روی ریل قوانین دانست که فارغ از دغدغههای امور اجرایی، هم کارآمدی و هم سلامت را در دولت و دستگاههای اجرایی مربوط به آن محقق میسازد. اما معاف بودن از چنین دغدغهای به معنای بیتوجهی به واقعیتهای عرصه تصمیمگیری و اجرا و لوازم و موانع مربوط به آن نبوده و به عبارتی نباید بین این واقعیتها و طراحیهای مربوط به حوزه اختیارات مجلس فاصله وجود داشته باشد.
در این صورت دولت که وظیفه اجرا را بر عهده دارد، یا در مواجهه با مشکلات ناشی از این بیتوجهی قادر به انجام وظایف نخواهد بود و یا اینکه برای پیشبرد برنامههای اجرایی خویش از چارچوبهای قانونی عبور خواهد کرد که هر دو صورت آن، عوارض و پیامدهای منفی در برخواهد داشت.
حال آنکه اگر مجلس از همان ابتدا و در زمان بررسی لوایح و طرحها و تصویب آنها به عنوان قانون به این واقعیتها توجه کافی داشته و مثلاً در واگذاری تکالیف به دولت، بودجه لازم و لوازم و اختیارات متناسب با آن را هم در نظر گیرد، هم امکان اجرا به نفع مردم و توسعه ملی فراهم میشود و هم امکان نظارت منطقی و پاسخگو کردن دولت حفظ میگردد و دولت نه انگیزه نافرمانی را مییابد و نه توجیه او درباره هرگونه نافرمانی مورد قبول خواهد بود با این نگاه است که رهبر معظم انقلاب میفرماید «مجلس هم باید کاری کند که دولت بتواند به قانون عمل کند.»
لذا هرگونه موافقت و مخالفت نمایندگان با لوایح و طرحهای مورد بررسی در مجلس باید برخاسته از یک حجت الهی و وجدانی و معطوف به رسالت و وظیفهای باشد که از سوی مردم به عنوان امانت بر دوش آنان قرار گرفته است. برای نیل به چنین حجتی چند اقدام و فعالیت جزو لوازم نمایندگی قرار میگیرد:
1- حفظ ارتباط با مردم و حضور در جامعه برای اطلاع از واقعیتها و مسائل اساسی موجود در متن جامعه و مردم.
2- مطالعه و تحقیق و یا استفاده از تحقیقات و منابع علمی برای حفظ آگاهی و اطلاعات دقیق و کارشناسی نسبت به مسائل اساسی جامعه و مردم.
3- حضور فعال و مؤثر در کمیسیونهای تخصصی و اطلاع دقیق از ابعاد و زوایای مربوط به طرحها، لوایح و الزامات اجرایی آن.
4- دقت و تلاش برای انجام وظیفه و ادای دین امانت مردم در مسئولیت نمایندگی با حضور فعالانه در پارلمان و هنگام بررسی و تصویب لوایح و طرحها.
در این صورت برخی لابیگریهای بیهوده، داشتن مصوبه به نفع وقف بیتالمال، غیبتهای منجر به تأخیر شروع کار مجلس، برخاست و نشستهای محفلی و باندی و ... بی معنا میشود و ادای امانت نمایندگی فراتر از خطوط و بلوکبندیهای سیاسی و با نگاهی ملی و حتی فراتر از محدوده مجلس و نمایندگی، به نفع مردم، عزت و منافع ملی دنبال میشود.
در این صورت دیگر نیازی به تردد بین مجالس عزا و عروسی در سطح فرومحلی هم برای جلب آرای مردم وجود نخواهد داشت و هزینههای سنگین تبلیغات انتخاباتی هم رنگ میبازد و میتوان به قدرشناسی مردم اعتماد کرد که حتی گذشت دو دهه از ارتحال امام عزیز (ره) که خود را خدمتگزار مردم میدانست، نتوانسته بر قدرشناسی مردم نسبت به آن مراد بیمثال اثرگذار باشد و هنوز شوق زیارت مزارش، حماسهآفرین 14 خرداد میشود.
رسول سنائیراد