صفحه نخست >>  عمومی >> آخرین اخبار
تاریخ انتشار : ۲۷ شهريور ۱۳۹۰ - ۱۱:۲۵  ، 
کد خبر : ۲۲۶۰۱۶

تکرار راه شکست‌خوردگان


على تتماج
اوایل سال 2011 ملت ها در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و شمال آفریقا قیام های سراسری را برای پایان دادن به حیات حاکمان دست نشانده و غیر مردمی آغاز کردند؛ حرکت هایی که نمود آن را در تونس، مصر، لیبی، یمن، بحرین، اردن و مراکش می توان مشاهده کرد. برخی از این قیام ها به نتیجه رسیده که سرنگونی بن علی در تونس، مبارک در مصر، صالح در یمن و قذافی در لیبی از آن جمله می باشد. البته غرب و برخی کشورهای عربی در کنار صهیونیست ها تلاش کرده اند تا از این شرایط برای فتنه سازی در جبهه مقاومت نیز بهره برداری کنند که ایجاد فضای ناامنی در سوریه و به چالش کشاندن امنیت ملی این کشور از جمله این اقدامات است.
در کنار این تحولات نکته قابل توجه نحوه بازیگری برخی کشورهای منطقه ای است. {کشورهایی چون عربستان، قطر و ترکیه با مواضع چندگانه، بعضاً چالش هایی را برای منطقه ایجاد کرده اند که مورد بهره برداری غرب و صهیونیست ها قرار گرفته است.}
مواضع و عملکردهای این کشورها نشان می دهد که آنها برخلاف شرایط حاکم بر منطقه در حال حرکت می باشند که در دو محور اصلی همگرایی با غرب و صهیونیست ها قابل بررسی است.
به رغم آنکه ملت های منطقه بر لزوم دوری از این دو عنصر نامطلوب تأکید دارند؛ اما کشورهای عربستان، قطر و ترکیه بعضاً در مسیر مغایر با این خواسته گام بر می دارند. این تحرکات در چند بعد قابل بررسی است.
اولاً، کشورها مذکور چنانکه غربی ها و صهیونیست ها صورت می دهند به دنبال مصادره قیام های ملت های عربی و نیز تبدیل آن به ابزاری علیه جبهه مقاومت هستند.
اعزام نیروی نظامی از سوی کشورهای عربی از جمله ریاض به بحرین و ارائه طرح هایی برای جلوگیری از انتقال قدرت به مردم این کشور، اقدامات محافل رسانه ای نظیر العربیه عربستان و الجزیره قطر در کنار محافل رسانه ای ترکیه در کتمان حقایق منطقه به ویژه در قبال بحرین، سیاست های مشترک سه کشور در بحران سازی در سوریه و حتی تحرکات پنهانی آنها علیه دولت و مقاومت لبنان، اجرای طرح های تحریک آمیز نظیر پذیرش حضور فعال تر غرب در عربستان و قطر و یا نصب سیستم راداری در ترکیه و... از جمله اقدامات این کشورها است که عملاً همسو با غرب در بحران سازی در منطقه می باشد. بحران ها از یک سو بر فتنه های غرب و صهیونیست ها در منطقه سرپوش می گذارد و از سوی دیگر راه مداخله غرب در منطقه را به نام برقراری امنیت توجیه می کند.
ثانیاً، متأسفانه سه کشور به نوعی از آرمان فلسطین دور شده و در مسیر سازش و یا کاهش همگرایی با فلسطین گام بر می دارند. گزارش های منتشره از تلاش ریاض برای منصرف کردن فلسطینی ها جهت بازگشایی پرونده تشکیل کشور مستقل فلسطین در مرزهای 1967 حکایت از آن دارد که قطر با تغییر موضعی آشکار بر روابط با صهیونیست ها تأکید می کند، چنانکه خلیفه آل ثانی امیر قطر در گفت وگو با الجزیره صراحتاً بر این امر تأکید و بر تقویت روابط اصرار کرد. ترکیه نیز هر چند گام های بسیار ارزنده ای را برای مقابله با صهیونیست ها صورت داده و حتی به اخراج سفیر این رژیم پرداخته؛ اما در عمل چندان اقدام مثبتی در حمایت از فلسطین نداشته است و حتی با رویکرد به خواست غرب مبنی بر مقابله با سوریه، مشکلاتی را برای فلسطینی ها ایجاد کرده است. ترکیه همچنان روابط اقتصادی و گردشگری با صهیونیست ها را حفظ کرده که مولفه ای مهم در تأمین خواسته های صهیونیست ها است.
با توجه به آنچه ذکر شد می توان گفت که روند تحولات نشانگر رویکرد سه کشور به بازیگری تقریباً مشابهی است که صرفاً با برخی تفاوت های جزئی و بر اساس ظرفیت کشورها صورت می گیرد.
هر چند که این کشورها برآنند تا این اقدامات را برگرفته از سیاست های مستقل و توان دیپلماتیک خود عنوان کنند؛ اما بسیاری از ناظران سیاسی بر این عقیده اند که سه کشور با تغییر در ساختار منطقه ای به دنبال تقویت موقعیت خود به عنوان بازیگری تأثیرگذار می باشند.
نکته مهم در این مسیر آنکه به جای رویکرد به راهکار های جدید در مسیری قرار گرفته اند که پیش از این کشورهایی مانند مصر، یمن، تونس پیموده اند و آن حرکت در مسیر خواسته های غرب و صهیونیست ها است.
قطر، عربستان و ترکیه بر این گمانند که با رویکرد به این مولفه ها می توانند جایگزین مصر در منطقه باشند، در حالی که از حمایت های غرب و صهیونیست ها برخوردار خواهند بود.
آنها برای رسیدن به این مقصود در حالی به هر ابزاری متوسل می شوند که ملت های منطقه عملاً نشان داده اند که با این رویکرد مخالف بوده و به دنبال مقابله با آن هستند. در همین حال غرب و صهیونیست ها نیز چنان در منطقه منزوی شده اند که توان تأمین منافع خود را نیز ندارند چه رسد به اجرای خواسته های این کشورها.
بر این اساس می توان گفت که ترکیه، قطر و عربستان در مسیری نادرست گام بر می دارند که نه تنها دستاوردی برای آنها ندارد بلکه می تواند تکرارکننده سرنوشت افرادی مانند مبارک مصر در این کشورها باشد، چنانکه جرقه هایی از این حرکت ها را در ترکیه و عربستان می توان مشاهده کرد.

نظرات بینندگان
آخرین مطلب
ارسال خبرنامه
برای عضویت در خبرنامه سایت ایمیل خود را وارد نمایید.
نشریات