پشت صحنه آزمایش اتمی آمریکا

رضا گرمابدرى
پایگاه خبری «هرالدسان» آمریکا چهارشنبه هفته گذشته اعلام کرد آمریکا در آن روز یک آزمایش هسته ای غیر خطرناک در یک سایت زیرزمینی انجام داده تا بر روی رفتار مواد هسته ای بدون ایجاد یک انفجار اتمی مطالعه کند. به گفته این پایگاه خبری هدف از این آزمایش اتمی که در صحرای «نوادا» انجام گرفت، به دست آوردن اطلاعاتی برای حفظ امنیت و کارایی سلاح های هسته ای آمریکا است.
در پی این آزمایش اتمی وزارت خارجه ایران با محکوم کردن آن، این اقدام آمریکا را بی توجهی به خواسته دیرینه افکار عمومی بین المللی که خواستار خلع سلاح کامل هسته ای هستند، دانست و رامین مهمانپرست سخنگوی وزارت خارجه ایران در این باره با یادآوری نقض مکرر تعهدات بین المللی توسط آمریکا در زمینه خلع سلاح شیمیایی، اقدام مزبور را بخشی از رفتار مزورانه آمریکا در زمینه خلع سلاح دانست که موجبات تضعیف صلح و ثبات بین المللی را در پی خواهد داشت.
آزمایش اتمی جدید آمریکا که در بالا به آن اشاره شد و نیز تلاش گسترده این کشور برای محدود کردن هر چه بیشتر فعالیت های هسته ای سایر کشورها از جمله ایران قابل بررسی است. آمریکایی ها از یک سو مردم فریبانه دم از خلع سلاح هسته ای می زنند و از سوی دیگر آزمایش اتمی انجام می دهند. این دوگانه متضاد واقعیت مهمی را آشکار می سازد که آمریکایی ها پیوسته کوشیده اند، آن را پنهان نگه دارند، این واقعیت مهم به رویاپردازی آمریکا در وادی قدرت و سلطه بر جهان بازمی گردد.
از زمانی که آمریکایی ها یقین کردند کشورهای دیگری به ویژه شوروی سابق و چین هم به سلاح اتمی دست پیدا کرده اند و زرادخانه های آنها انباشته از بمب های اتمی است، احساس کردند مانع بزرگی بر سر راه سلطه کامل آنها بر جهان ایجاد شده است. چون محدوده عمل بمب های اتمی اصلی که در اختیار کشورهای دارای بمب هسته ای به ویژه روسیه و چین است، تمام کره زمین می باشد، مانع بودن آنها برای سیطره کامل آمریکا بر جهان جدی است.
آمریکایی ها در زمان دست یافتن به بمب اتمی گمان کردند به ابزار حاکمیت کامل بر جهان دست پیدا کرده اند، اما زمان خوشحالی آنها و آماده شدن برای اجرای طرح حاکمیت جهانی چندان طول نکشید زیرا به فاصله کوتاهی شوروی و به ترتیب چند کشور دیگر نیز به این سلاح دست یافتند، پس از آن بود که آمریکایی ها متوجه شدند ارزش سلاحی که به گمان آنها می توانست به سرعت اسباب فرمانروایی آنها بر جهان را هموار کند به سطح سلاحی که در کنار رقبای آمریکا دارای ارزش بازدارندگی شد، تنزل پیدا کرد. از آن زمان به بعد هزینه های سنگین نگهداری این سلاح ها و ساخت انواع پیشرفته تر آن بر دوش آنها سنگینی می کرد، بدون آنکه در عرصه ای فراتر از رقابت با شوروی سابق، روسیه امروز و چین بر آنها فایده ای داشته باشد.
یقیناً برخورداری آمریکا از سلاح اتمی عامل این میزان سلطه گری آمریکا بر بخش هایی از جهان نیست و بدون آنها و با تکیه بر ثروت و تسلیحات متعارف موجود هم می توانست در وضعیت فعلی به سر ببرد. بنابراین ارزش این نوع تسلیحات حفظ وضعیت بازدارندگی است، در حالی که آمریکا به این وضعیت راضی نیست و همچنان به دنبال رویای سال های جنگ دوم جهانی و زمانی است که تنها دارنده سلاح اتمی شناخته می شد. حفظ آن تصور رویایی که از خصلت بنیانگذاران آمریکا به مردم و به ویژه دولتمردان آمریکا منتقل شده، دولت های مختلف آمریکا را بر آن داشته تا به هر شکل ممکن موازنه قدرت برآمده از بازدارندگی سلاح های هسته ای را بر هم زنند.
آنها می دانند تا زمانی که این وضعیت باقی باشد، باید سایه سنگین روسیه و چین را بررفتار خود تحمل و به آن توجه کنند و این یعنی حرکت کاملاً احتیاط آمیز و رعایت خطوط قرمز روس ها و چینی ها، در حالی که در واقع امر آمریکایی ها در پی شکل دادن به وضعیتی هستند که سایه روسیه و چین بر رفتار آنها نباشد و آنها موظف به رعایت خط قرمزی نباشند. به عبارت دیگر آنها در پی دنیای بدون خط قرمز و امتیازدادن هستند.
از این رو آمریکایی ها از سال های بسیار دور در فکر چگونگی بر هم زدن این وضعیت بودند. با توجه به اخباری که گاه به گاه از آزمایش های اتمی آنها می رسد و یا مباحثی که در دکترین های نو شده امنیت ملی آنها مطرح می شود، می توان استنباط کرد که آمریکایی ها، یکی از راه های اصلی بر هم زدن موازنه موجود را در همین مباحث هسته ای و تحقیقات بیشتر در این حوزه و رسیدن به توانایی هایی می دانند که هم قادر هستند توان هسته ای رقبا را خنثی کنند و هم از دسترس آنها بسیار دورند.
با چنین تصور و فرضی از تفکرات سلطه جویانه مقامات آمریکا می توان این مهم را درک کرد که چرا آنها با وجود سردادن شعارهای خلع سلاح و فاصله گرفتن از بخش های مخرب فعالیت های هسته ای، خود به آن می پردازند و حاضرند هزینه سنگین این دوگانه متضاد را که به عرصه افکار جهانی بازمی گردد، بپردازند. به نظر می رسد آمریکایی ها حاضرند این رفتار پر هزینه را تا آنجا ادامه دهند که به نقطه برتری قطعی برسند، یعنی نقطه ای که به ابزار پیشرفته ای دست یافته اند که برای آنها وجود سلاح هسته ای در نزد دیگران تهدید محسوب نشود.
شاید چنین نگاهی به فعالیت های هسته ای آمریکا خیال بافی تلقی شود، اما پیشرفت های متعدد آنها پس از ساخت سلاح هسته ای و امتحان آن در هیروشیما و ناکازاکی ژاپن، در مراحل بعدی و ساخت سلاح های هسته ای جدید، خیال بافی بودن این نگاه را نفی می کند، اما در اینجا نکته ای وجود دارد که شاید آمریکایی ها به آن توجه نکرده اند و یا توجه کرده اند، اما به سبب اعتماد به دستگاه های جاسوسی شان آن را کاملاً منتفی می دانند، آن نکته اینکه، چه بسا برخی از قدرت های اتمی نیز مانند آمریکا می اندیشند و عمل می کنند که اگر چنین باشد و یا اگر چنین شود که احتمالاً از آن گریزی نیست، دور باطل رقابت تسلیحاتی در شکل جدید آن شروع می شود و چه بسا به شکل پنهان شروع شده باشد و این به معنای افزایش بیشتر تهدید حیات بشریت است!