دیدگاه یک مرجع تقلید درباره هدیه هزینه کربلا به فقرا

به گزارش سایت بصیرت به نقل از حج، نزدیک ۱۴ قرن از زیارت قبر شهیدان کربلا توسط فرزندان سید الشهداء و کاروان اسیران کربلا، جابر بن عبدالله انصاری و عطیه کوفی می‌گذرد و امروز آن حرکت مبدا و خواستگاه یک حرکت عظیم است.
 
شیعیان و دوستداران اباعبدالله الحسین(ع) اعم از زن و مرد، پیر و جوان و کودک، فقیر و غنی و عرب و عجم با هر زبان و نژادی از سراسر گیتی با پای پیاده به سوی کربلا در حرکتند تا همزمان با سالروز رسیدن کاروان حسینی به کربلا خود را به حرم سرور آزادگان برسانند.
 
این مرجع تقلید شیعیان ضمن بیان فضیلت زیارت امام حسین(ع) و تقدیر از کسانی که این حرکت عظیم را رقم زده اند، با افسوس از اینکه نتوانسته در بین مردم پیاده به کربلا برود می‌گوید: بسیار اشتیاق دارم پیاده به کربلا بروم و اگر قدرت داشتم می‌رفتم.
به عنوان اولین سوال از آیت الله العظمی شبیری پرسیدیم:
 
- فضیلت زیارت حضرت ابا عبد الله الحسین(ع) از دیدگاه روایات اهل بیت(ع) تا چه اندازه است؟
 
در روایات بسیاری بر زیارت آن حضرت تاکید شده، حتی در پاره ای از این روایات، از وجوب و فرض بودن این زیارت یاد شده، تا بدانجا که برخی علماء همچون مرحوم علامه مجلسی و پدر بزرگوارشان به این نظر متمایل شده اند که بر کسی که توانایی انجام زیارت آن حضرت را دارد این زیارت در عمر یک بار واجب است.
 
در روایات بسیاری، زیارت امام حسین(ع) به منزله یک عمره مقبوله دانسته شده و در برخی روایات، ثواب بیشتری برای زیارت امام حسین(ع) ذکر شده است.
 
بنابر روایت معتبری حضرت صادق(ع) در سجده پس از نماز خود، برای زائران آن حضرت، که در این راه، مال خود را صرف کرده و بدنهای خویش را به زحمت می‌اندازند و رنگ صورت هایشان در اثر تابش خورشید برمی گردد، دعا کرده و سلامت ایشان و خانواده هایشان را از درگاه خداوند طلب کرده اند.
 
- پیاده سفر کردن به کربلا موضوعیت دارد؟
 
بله، امام حسن و امام حسین(ع) پیاده به مکه می‌رفتند و این خودش، یک نوع احترام است؛ حتی در روایتی در کتاب بحار الانوار در معجزات امام حسن(ع) اشاره شده که آن حضرت در بازگشت از مکه به مدینه، با پای پیاده حرکت می‌کردند تا بدانجا که پاهای ایشان ورم می‌کند.
 
- اما زمان امام حسن مجتبی(ع)، وسائل عبور و مرور مثل امروز نبوده است.
 
نه، وسائل عبور و مرور بوده و حضرات هم به آن دسترسی داشته اند؛ با وجود اینکه مرکب داشتند ولی باز پیاده می‌رفتند. در واقع خود این پیاده رفتن یک اداء احترام است؛ در روایتی معتبر در کتاب کافی، ابن بکیر از امام صادق(ع) درباره بیست سفر پیاده حج امام حسن مجتبی(ع) سوال می‌کند حضرت در پاسخ اشاره می‌فرمایند که حضرت با پای پیاده به حج می‌رفتند در حالی که محمل‌ها و کجاوه‌ها همراه حضرت حرکت می‌کردند.
 
محدث جلیل القدر مرحوم حاجی نوری با پیاده روی مستمر خود در ایام اربعین، به همراه بزرگان علماء از نجف به کربلا، به این مراسم شکوهی ویژه بخشیده، و سر انجام در مسیر بازگشت پیاده روی، جان خویش را فدا کرد و به دیار باقی شتافت.
 
مرحوم آقای «محسنی ملایری» نقل می‌کرد که «مرحوم آقا سید عبد الهادی شیرازی» به قم آمد؛ آقا «میر سید علی کاشانی» هم بودند. گفتیم با درشکه به منزل آقای بروجردی برویم. آقا سید عبدالهادی چشمانش نمی‌دید. به جایی که رسیدیم ایشان پرسید تا منزل آقای بروجردی چقدر فاصله است؟ گفتیم: فلان مقدار. آقا سید عبدالهادی گفت: مناسب است که اینجا پیاده شویم و بقیه راه را پیاده برویم.
 
این پیاده روی یک نوع احترام و خضوع و خشوع است و خودش از مصادیق تعظیم شعائر است.
 
 
- اگر سفر به کربلا همراه با خطر باشد جایز است؟
 
در مورد اینکه آیا خطر، مانع از سفر به کربلا می‌شود بین علماء اختلاف است و بعضی از علما حتی در فرض ضرر داشتن، آن را تجویز کرده اند ولی اگر خطر نباشد این پیاده رفتن موضوعیت دارد.
 
- به نظر شما بهتر نیست که هزینه کربلا را به فقراء بدهیم؟
 
نوعا کسانی به فقراء کمک می‌کنند که اهل کربلا رفتن هستند. همین موعظه هایی که در این مراسم می‌شود منجر به کمک کردن به فقراء می‌شود؛ و کربلایی‌ها هستند که خیر را انجام می‌دهند. و کسانی که این جملات را به زبان می‌رانند نوعا این مطالب، تنها بهانه ای برای آنها، برای مخالفت با زیارت است و عملا به فقرا کمک هم نمی‌کنند. درباره سفر حج هم نظیر این حرفها در زمان ائمه معصومین(ع) مطرح بوده و در روایات تأکید شده که ثواب سفر حج از انفاق در راه خدا بیشتر است که شاید نکته آن هم، همین باشد که سفر حج مقبول، خود سبب انجام بسیاری از کارهای خیر از جمله انفاق در راه خداست.
 
- شما خودتان هم به کربلا رفته اید؟
 
بله؛ الحمد لله، مکرر مشرف شدم.
 
- مایلید پیاده به زیارت امام حسین(ع) بروید؟
 
بله بسیار اشتیاق دارم و اگر قدرت داشتم می‌رفتم؛ ولی الان دیگر توان و قدرت پیاده رفتن را ندارم.