از فرزندم میخواهم برایم دعا کند

 آرام و صبور، با نگاهی عمیق و منتظر، از لای جمعیت به چشم می خورد. می گویند مادر شهید است. نزدیکش شدم. چادرش بوسیدن داشت. کنار ویلچرش زانو زدم خم شدم برای بوسیدن چادرش، و آن لحظه ای بود که نگاه فرزند شهیدش را حس کردم... در عین آرامش حزنی عمیق به چشم داشت. دقایقی حرف های دلش را شنیدم.

شهید مجید رمضانی، جوان هفده ساله ای که مادر پیرش از او برایم می گوید.

پاهای پسرم در ارتفاعات حاج عمران جا ماند

می گوید جوانم هفده سال بیشتر نداشت که پر کشید. بار سومی که جبهه رفت پیکر بی جانش را برایم آوردند. اما پاهایش در حاج عمران جا مانده بود. برای بازگشت فرزندم ممنون شهید کاوه هستم. جوانم را به دوش کشید و به عقب آورد.

مادرم، خوشحالم که با شهادتم گریه نکردی

این مادر شهید از پسرش می گوید؛ وقتی که به خوابش می آید. آخرین باری هم که به خوابش آمد، در همین سفر بود! "چند سفارش به مصطفی (برادرش) کرد، یک نکته هم به من گفت. گفت چرا مهدی (برادر دیگرش) را به این جا نیاوردی؟ "

قبل تر در عالم رویا پسرم را کنار تابوت چند شهید دیدم. دو مطلب به من گفت. اول این که به مردم بگو چرا به دفاع از حریم حضرت زینب(سلام الله علیها) نمی روند؟ و دیگر آن که ابراز شادمانی می کرد، می گفت خیلی خوشحالم که با شهادتم خیلی بی تابی نکردی.

حفظ حجاب و یاری رهبر را همیشه گوشزد می کرد

"فرزندم عاشق امام بود. در جلسات مذهبی شرکت می کرد. اخلاق و رفتار نیکویی داشت." از وصیت نامه فرزندش می گوید. می گوید که آن را به خاطر دارد. می گوید پسرم حفظ حجاب و یاری رهبر را در وصیت نامه اش تأکید کرده است. بسیار به مطالعه کتاب های دینی توصیه داشت. وقتی جوان های امروز را می بینم نصیحتشان می کنم به همین وصیت نامه فرزندم.

گفتنی هایش را شنیدم. غروب بود و وقت نماز. قبل این که از کنارش بروم گفت: هر وقت که دلتنگش می شوم صدایش می کنم. می گویم مادر برایم دعا کن.

هر وقت مشکلی برایم پیش می آید، از او می خواهم برایم دعا کند. این ها را گفت و از من خداحافظی کرد. من ماندم و لحظاتی خالی از کلام.