گم کردن راه نفوذ؛ کج‌فهمی یا فرصت‌طلبی؟

(روزنامه جمهوري اسلامي ـ 20/08/1394 ـ شماره 10453 ـ صفحه 10)

تلاش دشمنان و رقیبان منطقه‌ای و بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران برای رخنه در عرصه‌های گوناگون کشور تهدیدی جدی است که نیازمند پاسخ و اقدام هوشمندانه و موثر مردم و مسوولان است. با این حال، کج فهمی و استفاده ابزاری از مفهوم «نفوذ» با اهداف سیاسی، خود آسیبی همتراز با خطرها و آفت‌های نفوذ و فراهم‌کننده زمینه‌های آن است.

برخی این روزها با گوش‌هایی بسته بر هشدارهای رهبری، منتخبان مردم و مسوولان نظام اسلامی و چشم‌هایی پوشیده بر خواست ملت و منافع کشور حتی واژگان را نیز برای قربانی ساختن در قتلگاه قدرت طلبی، بی‌اخلاقی و تندروی به صف می‌کنند.

سالی که رهبر انقلاب آن را «دولت و ملت، همدلی و همزبانی» نامید از نیمه گذشته و هنوز این گوش‌های بسته و چشم‌های پوشیده در فضایی توهم آلود به دنبال شنیدن و دیدن چیزی جز این پیام آشکار است.

در روزهایی که رو به اوج سرما می‌رویم تنور تکاپوی این اندک شمار پرهیاهو و خودهمه انگار بیش از پیش زبانه می‌کشد گویا می‌خواهد همه چیز و همه کس را در آتش زیاده خواه و سرکش خود فروبرد و اینک این نظام، دولت و ملت هستند که آماج این زبانه‌های سرکش قرار گرفته‌اند.

در ادامه خط ویرانگری عرصه سیاست، اقتصاد، فرهنگ و حتی اخلاق و با گذر از ایستگاه کارشکنی در برابر دولت منتخب، دروغ پراکنی، تهدید و توهین به مسوولان نظام جمهوری اسلامی در سه قوه و دیگر نهادهای نظام اسلامی، اینک نوبت به اتهام زنی، پرونده سازی و از میدان به در کردن رقیبان سیاسی رسیده است. این در حالی است که هنوز چهار ماه به انتخابات سرنوشت ساز مجلس دهم باقی و این پرسش مطرح است که در روزهای منتهی به هفتم اسفندماه دیگر چه تیری مانده تا از ترکش آنان قلب رقیبان را نشانه گیرد.

یکی از تازه‌ترین اقدام‌های اقلیت تندرو طی روزهای گذشته حمله به دولت با کلیدواژه و اسم رمز «نفوذ» بوده است؛ واژه‌ای که رهبر انقلاب طی سخنان اخیر خود بارها از آن برای بیان نقشه راه دشمنان خارجی و استکبار در هماوردی با جمهوری اسلامی ایران بهره جسته است. رهبری بارها در سخنان خود با اشاره به تلاش‌های خارجی برای رخنه گری در ایران به ویژه در عرصه‌های فرهنگی و سیاسی خواستار هوشمندی مردم و مسوولان در برابر این تلاش‌ها شد اما این رهنمودها گویی برای عده‌ای تنها به شکل دست آویزی در جهت سوءاستفاده و فرصت طلبی مورد توجه قرار گرفته است.

یکی از اصلی‌ترین محورهای عمل جریان‌های یاد شده حمله به دولت و متهم ساختن مسئولان نظام به وادادگی در برابر دشمنان خارجی و حتی زمینه سازی نفوذ بوده است. در واکنش به این تهاجم سیاسی، تبلیغاتی و رسانه‌ای بود که «حسن روحانی» رئیس جمهور در نشست هیات دولت نسبت به بازی با واژه نفوذ هشدار داد و آن را سبب خدشه‌دار شدن انسجام و وحدت ملی دانست؛ موضوعی که خود بیشترین زمینه را برای رخنه در ارزش‌ها و اصول انقلابی نظام اسلامی ایران و کشور فراهم خواهد آورد.

این روزها که طنین استکبارستیزی بلندتر از هر زمان دیگری در ایران شنیده می‌شود برخی با دوری از فلسفه این مفهوم مسیری را می‌پویند که خود در نهایت به فرجام مطلوب استکبار می‌انجامد.

زمانی که رهبری از نفوذ و نگرانی‌هایش از این فرایند سخن به میان می‌آورد، برخی به واسطه کج فهمی و شماری به دلیل بهره جویی سیاسی خود تفسیری تقلیلگرایانه و غیرواقعی از این نگرانی‌ها و هشدارها را مبنای گفتار و رفتار سیاسی خود قرار می‌دهند. به عبارتی زمانی که رهبری گرگِ استکبار و فرایند نفوذ را به عنوان چنگ و دندان یا فریب و مکر این گرگ می‌شناساند برخی به سان چوپان دروغگو با سر دادن شعار گرگ، گرگ اهداف موهوم و بی‌ارزش خود را دنبال می‌کنند؛ رفتاری که افزون بر اعتراض جریان‌های اصیل سیاسی مانند اصلاح طلبی و اعتدال گرایی اعتراض بسیاری از اصولگرایان را نیز برانگیخته است.

غوغاسالاران تندرو در راستای اهداف خطرناک خود، مبارزه با نفوذ را به اموری چون حمایت از «فلافل» در برابر محصولات غذایی دارای مجوز از شرکت‌های آمریکایی همچون «مک دونالد» و «کی.اف.سی» فروکاسته‌اند و دستگیری چند روزنامه نگار را به عنوان اوج فعالیت‌های ضدنفوذ خود قلمداد می‌کنند و با تهدید روزنامه نگاران پشتیبان دولت می‌کوشند تا با یک تیر 2 نشان را هدف قرار دهند.

این عده در حالی پیوسته از نفوذ و سد راه آن سخن می‌گویند که نمی‌دانند یا انکار می‌کنند که نفوذ واقعی استکبار و قدرت‌های جهانی فرایندی عمیق‌تر و پردامنه‌تر از ادراک ساده انگارانه آنان از نفوذ است. از نظر این شمار، این تجربه تاریخی دور مانده که نفوذ از راه تفرقه افکنی و برهم زدن انسجام و وحدت ملی صورت می‌گیرد و زمانی دشمنان خارجی به نفوذگری امیدوارتر می‌شوند که مشارکت عمومی و همدلی و همزبانی مردم و مسوولان در کشور فروکش کند.

نفوذ در شرایطی امکانپذیرتر می‌شود که کشور روز به روز در اختلاف‌های سیاسی، بحران‌های اقتصادی و چالش‌های فرهنگی و اجتماعی فرو رود و رخنه زمانی اتفاق می‌افتد که کشور در تنگناهای داخلی و خارجی از پیشرفت و توسعه در زمینه‌های گوناگون بازماند و دولت به جای رسیدگی به مسایل اساسی کشور هر روز با یک چالش تازه دست به گریبان باشد. این همان خواسته اصلی استکبار است که ستیزش با آن از مهمترین اهداف نهضت اسلامی مردم ایران و انقلاب بهمن ماه 1357 به شمار می‌رود.

نفوذ زمانی عریان‌تر خود را می‌نمایاند که برخی مسوولان اجرایی کشور بر جایگاه متهمان پرونده‌های فساد مالی و اقتصادی بنشینند و بی‌تفاوتی در برابر نفوذ هنگامی صورت می‌گیرد که برخی همراه با لاپوشانی این فساد با فرافکنی تلاش کنند چهره مسوولان پاکدست اما رقیب را بیالایند. رخنه زمانی جواب می‌دهد که منابع و ثروت‌های ملی در بالاترین سطوح تصمیم گیری اجرایی دولت پیشین به بهانه دور زدن تحریم‌ها به دلالان سودجو سپرده می‌شود، خواسته‌های صریح رهبری با بی‌توجهی رو به رو می‌شود یا سخن از دوستی ملت و دولت ایران با صهیونیست‌ها به میان می‌آید.

متاسفانه باید گفت کسانی اکنون بیش از همه غوغای سدنفوذ را سر می‌دهند که خواسته یا ناخواسته بیشترین سهم را در ایجاد زمینه‌های رخنه دشمنان در عرصه‌های گوناگون کشور فراهم آورده‌اند و با اتکا به پول، رسانه و سلاحی که در دست دارند، با رویکردی تقلیلگرایانه به رهنمودهای رهبری کلیدواژه نفوذ را به عنوان سرنیزه‌ای در پهلوی دولت و گلوگاه ملت فرو برده‌اند.

http://jomhourieslami.net/paper/?newsid=69267

ش.د9404811