هم اکنون نام سه سیاستمدار فرانسوی یعنی سارکوزی، اولاند و مارین لوپن بیش از پیش از سوی رسانه های این کشور مورد توجه قرار گرفته است و از آنها به عنوان سه رقیب جدی انتخاباتی یاد می شود. سارکوزی امیدوار است که در دور نخست بتواند اولاند را شکست دهد و به همراه لوپن به دور دوم و نهایی رقابت های انتخاباتی راه پیدا کند، اما این محاسبه می تواند دستخوش تغییرات عمده ای شود!
رئیس جمهور سابق فرانسه برای حضور در رقابت های انتخابات ریاست جمهوری سال 2017 در این کشور اعلام آمادگی کرده است. نیکولا سارکوزی که به نوعی نامش با جنجال گره خورده است، در صفحه فیس بوک خود از تصمیمش برای شرکت در رقابت های انتخابات ریاست جمهوری 2017 میلادی خبر داد. سارکوزی 61 ساله در انتخابات 2012 میلادی شکست خورد و در رقابت با فرانسوا اولاند راه به جایی نبرد. سارکوزی در این پیام نوشته است: من تصمیم گرفته ام تا برای انتخابات ریاست جمهوری 2017 میلادی، نامزد شوم. احساس کردم که قدرت و توانایی لازم برای هدایت این مبارزه را در این شرایط سخت از تاریخ فرانسه، دارم!
بدیهی است که سارکوزی در این خصوص ( بازگشت به قدرت) محاسباتی را صورت داده است. نخستین مولفه ای که در این زمینه مورد توجه سارکوزی قرار گرفته، موقعیت فرانسوا اولاند در نظرسنجی های عمومی است. واقعیت امر این است که اولاند به عنوان رئیس جمهوری که در سال 2012 توانست سارکوزی را شکست دهد، هم اکنون در نظرسنجی ها وضعیت به شدت آسیب پذیری دارد. میزان محبوبیت اولاند به زحمت از مرز 20 درصد می گذرد. این در حالیست که بسیاری از طرفداران حزب سوسیالیست از جمله کارگران و معلمان که در پیروزی اولاند در سال 2012 نقش مهمی داشتند، حاضر به حمایت دوباره ای وی نیستند. آنها در جست و جوی جایگزینی هستند که بتواند وعده های عملی نشده اولاند را بین سال های 2017 تا 2022 به واقعیت تبدیل کند. با این حال به نظر می رسد معادله در فرانسه پیچیده تر از چیزی است که بسیاری از شهروندان این کشور تصور می کنند!
هم اکنون نام سه سیاستمدار فرانسوی یعنی سارکوزی، اولاند و مارین لوپن بیش از پیش از سوی رسانه های این کشور مورد توجه قرار گرفته است. از این سه نامزد، به عنوان سه رقیب جدی انتخاباتی یاد می شود. در این میان سارکوزی امیدوار است که در دور نخست بتواند اولاند را شکست دهد و به همراه لوپن به دور دوم و نهایی رقابت های انتخاباتی راه پیدا کند. او امیدوار است که در این صورت، بسیاری از رای دهندگان و طرفداران حزب سوسیالیست از ترس راهیابی جریان راست افراطی و مارین لوپن به قدرت، آرای خود را به سود وی به گردش درآورند. با این حال این محاسبه می تواند دستخوش تغییرات عمده ای شود!
نباید فراموش کرد که لوپن نیز محاسبات خاص خود را در این زمینه دارد. در صورتی که رای دهندگان فرانسوی تحت تاثیر حضور سارکوزی و اولاند در انتخابات ترجیح دهند آرای خود را به سود فرد سومی به گردش در آورند، این فرد کسی جز مارین لوپن نخواهد بود. سارکوزی امتحان بدی بین سال های 2007 تا 2012 میلادی پس داد و همین مسئله سبب شد تا رای دهندگان به او اجازه ندهند که برای دومین دور متوالی در کاخ الیزه حضور پیدا کند.
تنها برگ برنده سارکوزی هم اکنون ضعف و ناتوانی اولاند است. از این رو سارکوزی نسبت به جلب آرای سلبی در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه حساب باز کرده است نه آرای ایجابی! میزان آرای ایجابی سارکوزی در نظرسنجی ها به مانند اولاند پایین است، اما در آرای سلبی( آرایی که احتمال دارد به سبب حضور اولاند و لوپن به سود سارکوزی به گردش در آید) وی وضعیت بهتری دارد. در هر حال اگر سارکوزی بتواند به قدرت باز گردد، به نوعی شاهد عقب گرد سیاسی در کاخ الیزه خواهیم بود. این عقب گرد سیاسی خود را در معادلات سیاست داخلی و خارجی فرانسه به بدترین نحو ممکن نشان خواهد داد. ضمن آن که حضور دوباره اولاند در قدرت یا پیروزی جریان راست افراطی به رهبری لوپن در انتخابات پیش رو نیز هر یک مولد بحران های تازه ای در دو حوزه سیاست داخلی و خارجی فرانسه خواهد بود. از این رو فارغ از این که کدام یک از این سه نامزد در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه پیروز شوند، می توان پیش بینی کرد که این کشور در بازه زمانی سال های 2017 تا 2022 با بحران هایی در حوزه های مختلف سیاسی و امنیتی مواجه خواهد شد. هنوز به این سه گزینه، گزینه چهارم و قطعی دیگری اضافه نشده است، اما با توجه به نامزدی سارکوزی از جریان راست میانه، بعید است فرد دیگری از این جریان حاضر شود در مقابل وی قرار گیرد.
وضعیت کنونی فرانسه نوعی بن بست در عرصه سیاسی این کشور را نشان می دهد؛ وضعیتی که شهروندان فرانسوی مجبورند آراء سلبی خود را در صندوق های رأی واریز کنند. در آمریکا نیز شاهد چنین وضعیتی هستیم؛ آراء سلبی؛ یعنی رأی دادن مردم به یک نامزد به سبب این است که رقیب او رأی نیاورد، نه این که نامزد مورد نظرشان از توانایی و مقبولیت برخوردار است. آیا چنین وضعی در آمریکا و فرانسه نشانه ای کلیت عرصه سیاسی کشورهای غربی است یا یک مسئله مقطعی و غیر قابل تعمیم است؟ بهتر است با این نگاه فضای سیاسی کشورهای اروپایی را رصد کنیم./
At last! Someone who undntsraeds! Thanks for posting! 
