شهید بی سر می آید

مدت زیادی نمی گذرد از آن زمان که سلفی حقارت مجلسیان داشت در بین مردم و رسانه ها دست به دست می شد. داشتند به ریشمان می خندید و به سخره‌مان می گرفتند که شهید محسن حججی با سلفی عزتش تمام معادله ها را به هم ریخت و آبرویمان را خرید. خبر سر دادن او شد خبر یک رسانه ای جهان. جوری که دیگری شاید به ندرت کسی را بتوان یافت که حداقل یک بار چهره سراسر عزت و صلابت و مردانه این شهید را ندیده باشد. در واقع باید گفت در این روزگار دود و ماشین و تکنولوژی شهادت محسن حججی روضه مجسم اباعبدالله الحسین بود برای آن ها که نخواسته یا نتوانسته اند کربلا را باور کنند. همانطور که خون حسین شهید، که بی شک باید تاریخ را به دو نیمه قبل و بعد از شهادتش تقسیم کرد، شهادت محسن نیز جدا کننده مسیر حق و باطل بود. و شهادتش تاریخ را آبرویی دو چندان بخشید و خون های ریخته شده در راه حق را رنگین تر کرد. شهادت محسن حججی نه تنها تابلوی زیبای دفاع از حرم است بلکه پاسخ فرهنگی جمهوری اسلامی است که آن را تا دل دنیای غرب فرستاده است در ازای تهاجمات غرب.

باید گفت همانقدر که خبر شهادت مظلومانه محسن حججی سخت بود و ناگوار و در عین حال عزت بخش، خبر بازگشت پیکر بی سرش می تواند مسرت بخش باشد و باز هم عزت آفرین. پیکر شهید محسن حججی به زودی به کشور باز خواهد گشت و همین حالا که این نوشتار دارد به رشته نگارش در می آید پیکر مطهر آن شهید در راه ایران است.

اما بسیار حیف است اگر پیکر بی سر این شهید را فقط در تهران و نجف آباد تشییع کنند و یا حتی حداکثر چند شهر محدود بشود محل تشییع این شهید، اگر نگوییم تمامی شهرها و مراکز استانها در کشور میزبان پیکر این شهید باشد، قطعا انتظار زیادی نیست شهیدی که تنفیذ شهادتش به دستان امام علی ابن موسی الرضا(ع) اتفاق افتاده از تهران تا مشهد و در طول مسیر دو شهر تشییع شود و سپس از آنجا به اصفهان و نجف آباد منتقل شود. حضور شهید در مسیری این چنین و حتی الامکان بیشتر از آن، نفس های مرده را حیات خواهد بخشید. چرا که شهید نه تنها زنده است و در درگاه پروردگارش دارد روزی می خورد بلکه خود زندگی بخش نیز هست. علی الخصوص شهیدی همچون محسن حججی که نامش هم خیل مردگان را زندگی بخشیده است. محروم کردن ملت ایران از دم مسیحایی این شهیدِ سعید قطعا ظلم بزرگی است در حق آنان که یا نتوانسته اند دفاع مقدس و حال و هوایش را در آن روزها درک کنند و یا آن را به ورطه فراموشی سپرده اند. در حقیقت نیازی نیست ما کاری برای او انجام دهیم بلکه او خود همه مسئولیت ها را به عهده گرفته و دِینش را به مردمش ادا کرده است. او کار حسینی اش را انجام داده است. اما باید بدانیم اگر شهید حججی را در هر گوشه ای از کشور تشییع نکردیم، نتوانسته ایم کار زینبی‌مان را به درستی انجام دهیم. و اگر نتوانستیم حرکت شهید را پا به پای او پیش ببریم الی الابد مدیون خون او و همه همرزمان شهیدش و خانواده و طفل خردسالش خواهیم ماند. و اگر نتوانستیم راهش را به همه انسانها بشناسانیم مستوجب عذاب الهی خواهیم بود. او سر داد تا روسری کنار نرود. و حالا این بهترین فرصت برای اعتلای ملت ایران است. و باید گفت اگر امروز نخواستیم و نکردیم شاید هیچ وقت دیگر نتوانیم از دست رفته ها را جبران کنیم. که فرصت ها در گذرند.