بازنگاهی بر «انقلاب فرهنگی»

امام خمینی (ره) در پیام نوروزی سال ۵۹ خود با تأکید بر تطهیر دانشگاه‌ها، خواستار آن شدند که دانشگاه‌ها به محیط سالمی برای تدریس علوم اسلامی تبدیل گردد. دوم اردیبهشت‌ماه همان سال با ابلاغ حکم شورای انقلاب، انقلاب فرهنگی رسماً آغاز شده و پس از دو ماه فعالیت ستاد انقلاب فرهنگی دانشگاه‌های کشور، تمامی دانشگاه‌ها پس از سه سال تعطیلی، مجدداً در مهرماه سال ۶۳ فعالیت‌های خود را آغاز کردند.

گزاره‌های خبری: ۱. شرایط خاص دانشگاه‌ها پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تبدیل شدن آن‌ها به ستاد عملیاتی گروه‌های گوناگون می‌توانست مورد سوءاستفاده مخالفان و دشمنان نظام قرار گیرد. ۲. امام خمینی (ره) تحول انقلابی در دانشگاه‌ها را مطالبه عمومی قلمداد کرده‌اند و می‌فرمایند: ملت مسلمان و پایبند به اسلام خوف آن دارند که خدایی نخواسته فرصت از دست برود و کار مثبتی انجام نگیرد و فرهنگ همان باشد که در طول مدت سلطه رژیم فاسد کارفرمایان بی‌فرهنگ، این مرکز مهم اساسی را در خدمت استعمارگران قرار داده بودند. ایشان همچنین تسامح در این امر حیاتی را خیانتی عظیم بر اسلام و کشور اسلامی می‌دانند. ۳. ستاد انقلاب فرهنگی نیز طبق فرمان حضرت امام (ره) فعالیت خود را بر چند محور اصلی مانند تربیت استاد و گزینش افراد شایسته برای تدریس در دانشگاه‌ها، گزینش دانشجو، اسلامی کردن جو دانشگاه‌ها و تغییر برنامه‌های آموزشی دانشگاه‌ها متمرکز نمود.

گزاره تحلیلی: اگر دانشگاه را به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین نهادهای متولی تربیت نسلی آگاه و بصیر در تراز انقلاب اسلامی بدانیم، لزوم هدفمند بودن برنامه‌ریزی بر اساس موازین اسلامی و انقلابی برای نظام فرهنگی، آموزشی و پژوهشی آن از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. بدیهی است حرکت انقلاب به سمت آرمان‌های والای خود و ارائه راهکار برای تحقق عینی آن‌ها، در بستر تلاش در جهت اسلامی کردن علوم و بالاخص علوم انسانی در دانشگاه‌ها میسر خواهد بود و در این راستا باید اشاره نمود، اکتفای به ‌اضافه نمودن پسوند اسلامی به دانشگاه، متکی بودن به ترجمه محوری در دروس، عدم دقت کافی در گزینش اساتید و ... دانشگاه را از رسالت اصلی خود و ایفای نقش در راستای اهداف انقلاب اسلامی بازخواهد داشت.

نویسنده: صادق احمدی