- صفحه نخست
- |
- استان ها
- |
- بین الملل
- |
- سیاسی
- |
- چند رسانه ای
- |
- اقتصادی
- |
- فرهنگی
- |
- حماسه و جهاد
- |
- صبح صادق
- |
- صدای انقلاب
- |
- محرومیت زدایی
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نظام بانکداری دچار تحول شد و در ۱۷ خرداد سال ۱۳۵۸، شورای انقلاب، نظام بانکداری کشور را ملی اعلام کرد. در واقع، به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی، لزوم استقرار نظام اقتصاد اسلامی به منزله یکی از ضرورت‌های اساسی کشور مطرح شد. مهم‌ترین اقدام عملی در این جهت می‌توانست ریشه‌کن کردن ربا از شبکه بانکی کشور باشد تا بدین وسیله بنیان یک اقتصاد توحیدی مبتنی بر قسط و عدل گذارده شود. به همین منظور، پس از انقلاب در سال ۱۳۵۸ اقداماتی در جهت اسلامی کردن نظام بانکی به عمل آمد که این اقدامات را می‌توان در کوشش‌های اولیه برای حذف بهره و برقراری کارمزد در شبکه بانکی و تأسیس بانک اسلامی و توسعه صندوق‌های قرض‌الحسنه خلاصه کرد. بر همین اساس، قانون عملیات بانکی بدون ربا که مشتمل بر ۲۷ ماده و ۴ تبصره است، در روز ۸ شهریور سال ۱۳۶۲ تصویب شد و در ۱۰ شهریور ۱۳۶۲ به تأیید شورای نگهبان رسید و چنین روزی، روز «بانکداری اسلامی» نامگذاری شد؛ اما پرسش این است که ایجاد شبکه بانکی بدون ربا به معنای برپایی بانکداری اسلامی است؟ به همین بهانه برای پاسخ به این پرسش که «با تصویب این قانون و اجرای آن پس از گذشت حدود40 سال تا چه حد بانکداری اسلامی محقق شده است و اینکه بانکداری اسلامی که یکی از اهداف انقلاب اسلامی ایران و مطالبات ملت ایران است تا چه حد در عمل اجرایی و نهادینه شده است؟» با متخصصان و صاحب‌نظران گفت‌وگو کردیم که در صفحات پیش‌رو می‌خوانید.
