«ناسا» طی اکتشافات خود در فضا با چالش‌ها و شکست‌های گوناگونی روبه‌رو شده و برخی از آنها ضررهای مالی و جانی بسیاری به همراه داشته است. برخی از مأموریت‌های این سازمان به دلیل مشکلات فنی، خطای انسانی یا شرایط غیرمنتظره با شکست مواجه شده‌اند. این شکست‌ها گاهی هزینه‌های جانی و مالی سنگینی را برای این سازمان و جامعه علمی به همراه داشته‌اند. نکته جالب اینجاست که ناسا با ابزار رسانه توانسته است خود را یک ابرسازمان همیشه موفق معرفی کند، این در حالی است که شاید شکست‌های ناسا حتی بیشتر از موفقیت‌هایش باشد. در ادامه برخی از این مأموریت‌های شکست خورده را مرور خواهیم کرد:
عملیات مأموریت ماهواره Geotail که حاصل همکاری ناسا با ژاپن بود، پس از شکست ثبت‌کننده داده‌های باقیمانده فضاپیما به پایان رسید. این ماهواره مغناطیس کره زمین را رصد می‌کرد. در حالی که یکی از دو ضبط‌کننده داده Geotail در سال 2012 از کار افتاد، دومی به کار خود ادامه داد تا اینکه در 28 ژوئن 2022 با یک ناهنجاری مواجه شد. پس از شکست تلاش‌ها برای تعمیر ضبط از راه دور، عملیات مأموریت در 28 نوامبر 2022 پایان یافت.
ماهواره رصد زمین ناسا، به نام «گلوری»، صبح 4 مارس 2011 به فضا پرتاب شد، اما دانشمندان در عرض چند دقیقه، متوجه شدند که این موشک به مدار نمی‌رسد. مخروط دماغه موشکی که ماهواره را پوشانده بود، از هم جدا نشد و آن را بسیار سنگین و برای رسیدن به مدار کند کرد. این پرتاب ناموفق پس از یک هفته تأخیر به دلیل مشکلات فنی انجام شد و دومین شکست متوالی برای یک موشک Taurus XL بود.
موشک «آنتارس» متعلق به اربیتال اسپیس تنها چند ثانیه پس از پرتاب در سال 2014 منفجر شد. این موشک حامل آزمایش‌های علمی و تدارکات برای ایستگاه فضایی بین‌المللی بود.
مأموریت «جنسیس» در سال 2004 قصد داشت ذرات باد خورشیدی را جمع‌آوری کرده و به زمین بازگرداند. با این حال، کپسول برگشت نمونه در صحرای یوتا به دلیل نقص در استقرار چتر نجات ناشی از نصب حسگرها به عقب سقوط کرد.
کاوشگر «پرگرین» ماه با سرمایه‌گذاری ناسا و از سوی شرکت استروباتیک در ماه ژانویه 2024 از ایستگاه نیروی فضایی کیپ کاناورال فلوریدا به فضا فرستاده شد؛ اما با شکست مواجه شد. پرگرین برای رساندن محموله‌ها به سطح ماه طراحی شده بود. مشخص شد که یک نقص در سیستم پیشران سبب از دست دادن شدید سوخت و آسیب به نمای بیرونی فضاپیما شده است.
شکست مأموریت‌های ارسال فضانورد به ماه در شرایطی است که ایالات متحده ادعا کرده است در سال 1969 و چندسال بعد از آن، 12 فضانورد را به ماه فرستاده است؛ یعنی بیش از 50 سال پیش، مدعی شده است به فناوری کامل ارسال انسان به ماه دست یافته است.
فضاپیمای «دیپ اسپیس 2» بخشی از مأموریت کاوشگر قطبی مریخ در سال 1999 بود که از دو کاوشگر برای نفوذ به سطح مریخ تشکیل شده بود. تماس با هر دو کاوشگر قطع شد و سرنوشت آنها ناشناخته باقی مانده است.
فاجعه شاتل فضایی چلنجر در سال 1986 که طی مأموریت تنها 73 ثانیه پس از بلند شدن رخ داد و به مرگ هر هفت خدمه منجر شد. علت این فاجعه را خرابی یکی از واشرهای درزگیری در یکی از موشک‌های پیشران جامد اعلام کردند.
شاتل فضایی کلمبیا اس‌تی‌اس 107 در سال 2003 در حین ورود مجدد به جو زمین متلاشی و به مرگ هر هفت خدمه منجر شد. این فاجعه به آسیب وارد شده به سیستم حفاظت حرارتی شاتل در هنگام پرتاب نسبت داده شد.
فضاپیمای دیده‌بان مریخ یکی از مأموریت‌های فضا و کاوشگر فضایی رباتیکی بود که برای مطالعه این سیاره در سال 1993 به سمت آن فرستاده شد. با این حال، تماس با فضاپیما درست قبل از برنامه‌ریزی برای ورود به مدار مریخ از بین رفت. علت شکست ناشناخته باقی ماند.
