آمریکا و واقعیت بدهی آن

پایگاه بصیرت / علی محمدی

میزان بدهی به تنهایی ملاکی برای قضاوت در مورد یک اقتصاد نیست. چه اینکه در شرایط رشد پایدار، تامین مالی از طریق استقراض ( ایجاد بدهی) ممکن است منجر به افزایش تولید شود؛ مانند آن چیزی که ژاپن تجربه می کند. لذا میزان بدهی یک کشور معمولاً نه به خودی خود، بلکه در نسبت با تولید ناخالص داخلی (GDP) کشور در نظر گرفته می‌شود که نشان‌دهنده توانایی کشور برای بازپرداخت بدهی است.

البته همین شاخص نیز به تنهایی کارکردی ندارد، اما به هر حال تقریبا از این شاخص می توان برای ارزش‌گذاری ارز ملی و تعیین ریسک نکول ( ورشکستگی) استفاده نمود.

نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی بر اساس استاندارد های جهانی می بایست 0.77باشد.

به این معنی که در شرایط عادی برای کسب _مثلا_ یک دلار، باید 0.77یک دلار هزینه شود. وقتی این نسبت از عدد یک بالاتر می رود به شما نمایان می‌کند که برای کسب درآمد یک دلار، هزینه ای بیشتر از این یک دلار را باید خرج کنید. در این صورت نظام اقتصادی، بدهکار و لذا مجبور به چاپ اسکناس می باشد که در نهایت در یک چرخه دایره‌وار باعث کاهش مجدد ارزش دلار می شود.

دولت ها معمولا از سه طریق این شاخص را بهبود می بخشند. اول چاپ اسکناس؛ برای کشورهایی که ارز جهانروای قوی دارند و از این طریق بدهی خود را به دیگران منتقل می کنند. دوم جهش اقتصادی و سوم افزایش مالیات ها( یا تعرفه).

در خصوص امریکا، سیر کلی نسبت بدهی دولت این کشور به GDP آن در دو دهه اخیر افزایشی بوده و در انتهای سال۲۰۲۳ به محدوده 1.22 رسیده است.

دولت فعلی ترامپ با سیاست های اقتصادی خود در حال نجات دلار و اقتصاد آمریکاست. بنابراین سیاست تعرفه ای امریکا ناشی از قدرتمند بودن آن نیست بلکه دال بر احساس ترس از آینده است. نکته جالب اینکه این سیاست های اقتصادی منجر به انشقاق در غرب می گردد. چرا که بخش اعظم طلبکاران دولت آمریکا، دولت‌های هم‌پیمان آمریکا و سرمایه‌گذاران خصوصی هستند؛ لذا با افزایش بدهی امریکا، بیشترین بخش این بدهی، از جیب آن‌ها پرداخت خواهد شد.

با همه آنچه توضیح دادیم نباید از نظر غافل داشت که چشم‌انداز مطلوب رشد بلندمدت و در کنترل داشتن ارز ذخیره جهانی، حکایت از این دارد که هنوز راهی طولانی تا رودررو شدن با نکول اقتصادی در امریکا وجود دارد. در عین حال با روند فعلی، تحقق این ریسک برای امریکا احتمالا قطعی است. مخصوصا که واشنگتن با استفاده ابزاری از دلار به عنوان یک سلاح، اعتماد جهانی را به این ارز، کاهش داده است.

منبع: سایت بصیرت