پاسخ به یاوه‌گویی‌های ترامپ

در این روز‌ها یاوه‌گویی‌هایی هم نسبت به ایران عزیزمان شد؛ نمی‌شود ما راجع به اینها یک کلمه‌ای عرض نکنیم. رئیس‌جمهور آمریکا در فلسطین اشغالی با یک مشت حرف پوچ و با لود‌گی سعی کرد صهیونیست‌های مأیوس را امیدوار کند و به‌شان روحیه بدهد؛ تحلیل من از سفر رئیس‌جمهور آمریکا به داخل فلسطین اشغالی این است که اینها مأیوسند؛ اینها در جنگ دوازده‌روزه آن‌چنان سیلی خوردند که باور نمی‌کردند، آنها توقع نداشتند که موشک ایرانی، ساخت دست جوان ایرانی بتواند با شعله‌های خودش، با آتش خودش، اعماق برخی از مراکز حساس تحقیقاتی آنها را تبدیل به خاکستر بکند.

اما چند نکته وجود دارد: نکته اول این است که آمریکا در جنگ غزه شریک اصلی است؛ بدون تردید. خود او هم در این صحبت‌هایش اعتراف کرد؛ اگر نمی‌گفت هم معلوم بود؛ آمریکا شریک در این جنایت است. می‌گوید ما با تروریسم می‌جنگیم؛ بیش از بیست هزار کودک و نوزاد و نوباوه در این حملات به شهادت رسیدند؛ اینها تروریست بودند؟ تروریست شما هستید! تروریست شما هستید که داعش را تولید می‌کنید و به جان منطقه می‌اندازید، بعد هم نگه می‌دارید برای اینکه یک روزی [باز]از آنها استفاده کنید.

در جنگ دوازده روزه در ایران علاوه بر کشتار‌های کور و بمبی که ریختند روی سر هزار و خرده‌ای جمعیت [و آنها]را به شهادت رساندند، دانشمندان ما را ترور کردند. او افتخار می‌کند به اینکه دانشمند ایرانی را ترور کرده؛ افتخار می‌کند که صنعت هسته‌ای ایران را بمباران کردیم و از بین بردیم. خیلی خب، به همین خیال باش! اصلاً شما چه‌کاره هستید که اگر یک کشوری صنعت هسته‌ای دارد شما دخالت کنید بگویید «باید» و «نباید»؟ شما چه‌کاره دنیایید؟ این دخالت‌ها، دخالت‌های ناباب، ناجور، غلط، و زورگویانه است.‌

می‌گوید «من طرفدار مردم ایرانم»؛ دروغ می‌گوید. این تحریم‌های ثانویه‌ای که آمریکا اعمال می‌کند و تعداد زیادی از کشور‌ها از ترس، تحت تأثیر او قرار گرفته‌اند، این تحریم‌ها علیه کیست؟ علیه ملت ایران. شما دشمن ملت ایرانید، دوست ملت ایران نیستید. می‌گوید «من اهل معامله‌ام، می‌خواهم معامله کنم، با ایران معامله کنیم»! معامله‌ای که با زورگویی نتیجه آن از پیش معلوم باشد، معامله نیست، تحمیل است؛ و ملت ایران زیر بار تحمیل نخواهد رفت.

ایران عزیز ما و جوانانش، «مظهر امید» هستند؛ جوان ایرانی، به شرط همت و تلاش، توانایی و مهارت رسیدن به قله‌ها را دارد؛ همچنان که شما بر قله‌های جهانی ورزشی و علمی تکیه زدید. این کار‌های شما به حساب ملت ایران گذاشته می‌شود و چشم‌ها را متوجه ایران می‌کند. «احترام به پرچم، سجده و دعای ورزشکاران پیروز» نماد ملت ایران [است]. جوانان عزیز المپیادی نیز الان یک ستاره درخشانند؛ اما ده سال بعد، به شرط ادامه تلاش، یک خورشید درخشان می‌شوند که وظیفه مسئولان در این زمینه مهم است.

ممکن است برخی مایل باشند که در کشور دیگری زندگی کنند؛ اما این افراد متوجه باشند که در کشور‌های دیگر هر قدر پیشرفت کنند باز هم بیگانه هستند؛ در حالی که ایران متعلق به شما و نسل شما و «خاک و خانه» شماست.