پیام‌های یک انتخابات

حزب کارگر انگلیس به دردسر افتاده است. وجود یک قرائت سیاسی از نتایج انتخابات شوراهای محلی انگلیس در تاریخ اول ماه مه کاملاً بدیهی است و آن اینکه دولت گوردون براون رفته رفته در حال محو شدن از خاطر انگلیسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاست. در این انتخابات اما حزب محافظه کار به رهبری دیوید کامرون در سراسر ولز و انگلیس موفق عمل کرده و توانست در انتخابات 159 شورا پیروز شده و 4 هزار و 23 کرسی را از آن خود کند.
پیام گوردون براون پیش از برگزاری انتخابات پیامی از سر درماندگی بود. او به خوانندگان روزنامه دیلی میرور اطمینان داد که نمایندگان حزب کارگر در شوراها، نگرانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و امیدهای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سختکوش انگلیسی را در دل دارند و درک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. براون برای جلب آرای قشر کارگر انگلیس حتی پا را فراتر گذاشت و اعلام کرد که حزبش علیه خطر کردن در اقتصاد و آزمون و خطا در حوزه خدمت اجتماعی عمل خواهد کرد. این سخنان از سر درماندگی براون هم اما نتوانست حزبش را در انتخابات نجات دهد. ناامیدی جزب کارگر حتی در به دست آوردن آرای حزبی شورای شهر لندن دیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد. روزنامه انگلیسی گاردین در روز برگزاری انتخابات تمام توان خود را به کار گرفت تا مردم را قانع کند که به بوریس جانسون، نامزد حزب محافظه کار در انتخابات شورای شهر لندن رأی ندهند.
اما از همان ساعات آغازین شمارش آرا که نتایج نخستین انتخابات اعلام شد، دردسر حزب کارگر کاملاً واضح و مشهود بود. از ساعات نخستین شمارش آرا، خبرهای رسیده به گوردون براون بد و بدتر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد تا اینکه سرانجام حزب کارگر کرسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش را در بیش از 300 شورای محلی از دست داد. وزرای حزب کارگر انگلیس تنها توانستند از کلمه مایوس کننده برای توضیح و توجیه نتیجه انتخابات اخیر استفاده کنند. گوردون براون اما حتی پا را فراتر گذاشته و نتیجه انتخابات را بد توصیف کرد و از اقداماتی برای حل مشکلات مربوط به چنین نتیجه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای در ماه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آینده خبر داد. اما در برخی از نواحی در انگلیس که به طور سنتی مناطق استحفاظی حزب کارگر انگلیس به شمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روند، حزب کارگر شاهد کاهش شدید آرا، درست مانند دیگر نواحی بود. پیام چنین بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اقبالی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند این باشد که اگر آقای براون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواست بار دیگر حزب کارگر را در انتخابات عموم آینده زنده کند به امتیازاتی بسیار اساسی و ضروری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر نیاز داشت.
برخی تحلیلگران معتقدند که تبعات وضعیت بد اقتصاد انگلیس دامن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیر براون شد، اما مسئله اینجاست که گوردون براون تقریباً در خصوص این مسئله که برخی از این صدماتی که به او وارد آمده به خاطر تصمیماتی است که خودش اتخاذ کرده است، ناآگاه به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسید. براون بار دیگر نشان داد که ویژگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های معدودی از یک سیاستمدار دارای بینش سیاسی را داراست؛ ویژگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که البته برای سیاستمداری در حد و اندازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های او کافی نیست. تصمیم براون برای ملغی کردن مالیات 10 درصدی بر درآمد که پیش از برگزاری انتخابات اتخاذ شده بود تأثیر بسیار بدی بر عملکرد حزب کارگر در انتخابات داشت، به طوری که این حزب حتی نتوانست در مناطقی که همواره پیروز بود، نتایج دوره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قبل را کسب کند.
احساس و پیش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینی اغلب انگلیسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها درباره سقوط استانداردهای زندگی با سقوط استانداردهای زندگی با سقوط قیمت خانه همراه شد. از سوی دیگر قیمت بنزین نیز افزایش یافته و افزایش قیمت غذا و دیگر خدمات اجتماعی نیز مردم انگلیس را از دولت براون مأیوس کرد. زمانی که گوردون براون صندلی نخست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وزیری انگلیس را از تونی بلر تحویل گرفت مردم انگلیس بسیار به او امیدوار بودند، اما عملکرد او در طول این مدت مردم انگلیس را متقاعد کرد که او جانشین مناسبی برای تونی بلر نیست.
اما براون پس از آگاهی از شکست در انتخابات اخیر اعلام کرد گمانش بر این بود که مردم از دولت وی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهند آنها را از این شرایط سخت و دشوار به سلامت بگذراند. البته نتایج انتخابات محلی سال 2008 انگلیس نشان داد مردم دقیقاً خواهان همین امر هستند تنها با این تفاوت که عقیده دارند حزب کارگر نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند از عهده این مهم برآید. پیامی دیگر که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان از این انتخابات دریافت کرد این است که اگر چه محافظه‌کاران از شکست اخیر حزب کارگر سود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برند اما دیوید کامرون رهبر حزب محافظه کار و دیگر هم حزبی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش نمی‌توانند خود را پیروز حقیقی این انتخابات بدانند چرا که هنوز مشخص نشده است تا چه اندازه حامیان حزب کارگر از حمایت خود دست کشیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. البته این به این معنا نیست که دستاوردهای حزب محافظه کار در انتخابات اخیر ناچیز است. زمانی بود که رهبران حزب کارگران انگلیس حتی به ذهنشان هم خطور نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کرد که در جریان انتخابات در حاشیه قرار بگیرند، اما روز پنجشنبه هفته گذشته این اتفاق رخ داد. دیوید کامرون بار دیگر توانست چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای قابل قبول از محافظه کاران، آن هم در میان جوانان، به نمایش بگذارد. نتایج این انتخابات پیروزی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای بود که یادآور پیروزی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های حزب کارگر در انتخابات محلی در سال 1995 است که زمینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ساز نخست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وزیری تونی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بلر در سال 1997 شد. البته دیوید کامرون با زیرکی از مقایسه این 2 پیروزی با هم خودداری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و نتیجه انتخابات را «پیروزی بزرگ» برای حزب متبوعش توصیف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.