زندان سیاه

کمال احمدی
پیشنهاد رئیس جمهور کشورمان مبنی بر بررسی وضعیت حقوق بشر در غرب و ایران از سوی کارشناسان دو طرف و انعکاس منصفانه آن در سراسر دنیا، تاکنون به رغم ادعاهای پرطمطراق غربی ها درباره آزادی و حقوق انسان ها بی پاسخ مانده است.
این وضعیت هرچند از قبل هم قابل پیش بینی بود اما در شرایط فعلی دارای چند مزیت برای جمهوری اسلامی ایران می باشد.
نخست آنکه غربیان مدعی را در جایگاه متهم نشاند و یا حداقل آنان را در موضع انفعال قرار داد. سران استکبار که تا پیش از این همواره جمهوری اسلامی ایران را در معرض اتهامات بی پایه و اساس نظیر نقض حقوق بشر متهم می کردند و در بنگاه های سخن پراکنی خود این گونه وانمود می ساختند که دولت ایران مانع از انجام تحقیق درباره وضعیت حقوق شهروندانش می شود اینک در واکنش به یک پیشنهاد منطقی که تا چندی قبل خود به نوعی مدعی انجام آن بودند مهر سکوت بر لب زده و منفعل گشته اند.
دومین امتیاز پیشنهاد مذکور این بود که ثابت کرد حرکت از موضع مقتدرانه و تهاجمی باید در دستور کار دیپلماسی کشورمان قرار گیرد. به تعبیر بهتر همیشه نباید توپ در زمین ایران باشد بلکه می توان با انجام اقدامات مدبرانه و معقول حریف را به عقب راند و امتیاز گرفت.
نباید همواره منتظر بود تا دشمن سنگی پرتاب کرده و خسارتی وارد کند و تازه ما به فکر جبران خسارت بیفتیم. خوشبختانه وزیر امورخارجه کشورمان در بدو شروع به کارش حرکت از موضع مدعی را به عنوان سیاست جدید خارجی جمهوری اسلامی ایران اعلام کرد و به دنبال هم نامه ای درباره نگرانی ایران از نقض حقوق بشر در غرب به کوفی عنان دبیرکل سازمان ملل نوشت. هرچند که این اقدام درخور تحسین است اما انتظار می رود وزارت امورخارجه از این پس و با الهام از مواضع محکم رئیس جمهور مقتدرانه در مجامع بین المللی و گفت وگوهای دیپلماتیک وارد عمل شود.
سومین مزیت پیشنهاد رئیس جمهور درباره حقوق بشر ایجاد فرصت بهینه برای رسانه ها جهت افشای چهره مخوف و ضدانسانی غربی ها برای افکار عمومی است. هرچند که اغلب رسانه های دنیا تحت سلطه نظام های غربی و صهیونیستی است اما حداقل رسانه های داخلی و برخی رسانه های منطقه می توانند از این فرصت برای برداشتن نقاب تزویر و خشونت از چهره کسانی که در لوای مجسمه دروغین صلح و آزادی، بدیهی ترین حقوق انسان ها را به راحتی آب خوردن زیر پا می گذارند، بهره جویند. مردم باید بدانند کشورهایی که در ظاهر سینه چاک حقوق شهروندان بوده و برای کم شدن هواخوری یک زندانی شرور و قاتل و یا یک عامل مزدور و قلم به دست خود در ایران حنجره می درند خود به دهشتناک ترین فجایع انسانی دست می زنند و در کنار آن عکس یادگاری می گیرند. افشای این جنایات آن هم از جانب بوق های تبلیغاتی غربیها نه تنها مفید بلکه ضروری و لازم است. هرچند که همین بوقهای استکباری در توجیه فجایع مذکور دست و پای بسیار می زنند اما وجدان های فهیم و بیدار هم در اقصی نقاط دنیا بسیارند و این تلاشها راه به جایی نخواهد برد.
در این نوشتار به گوشه ای از این اقدامات وحشتناک و ضدانسانی که رسانه های غربی منبع انتشار آنها هستند اشاره می کنیم.
آمریکا
 خبرگزاری رویترز در دوم نوامبر 2005 از زندان های مخفی سازمان جاسوسی آمریکا (سیا) در کشورهای مختلف جهان به ویژه کشورهای شرق اروپا و پروازهای مخفیانه هواپیماهای سازمان سیا برای انتقال مظنونان به اصطلاح تروریست از طریق کشورهای اروپایی خبر داد.
این خبرگزاری همچنین فاش ساخت برخی از زندانیانی که در زندان مخوف گوانتانامو نگهداری می شوند به وکلایشان گفته اند به مدت دوسال هفته ها در یک سلول تاریک بدون آنکه نوری ببینند محبوس هستند و هر چند وقت یکبار آنها را چند روز گرسنگی و تشنگی می دادند.
دیده بان حقوق بشر در مورد این زندانیان اعلام کرد بازجویان آمریکایی هنگام بازجویی این زندانیان رامورد ضرب و شتم قرار داده اند.
این منبع خبری همچنین از یک زندان آمریکا در نزدیکی کابل خبر داد و گفت: این زندان که توسط سیا اداره می شود به «زندان سیاه» معروف است.
عفو بین الملل هم در گزارشی در همین رابطه فاش ساخت که آمریکا طی سال های 2002 تا 2005 زندانیان افغانی را در زندانی نزدیک کابل محبوس کرده بود و آنان را با زنجیر به دیوار بسته و از آب و غذا محروم کرده بود. این زندانیان برای هفته ها در معرض سر و صدای شدید و آزاردهنده موسیقی تند قرار داشتند.
 پایگاه اینترنتی روزنامه بوستون کلوپ در تاریخ 28/9/84 اعلام کرد که پزشکان آمریکایی در شکنجه روانی زندانیان گوانتانامو دست دارند. این پزشکان زندانیان را تحت انواع رفتارهای غیرانسانی که شکنجه سیستماتیک روانی خوانده می شوند قرار می دهند.
 جان مک کین سناتور جمهوری خواه آمریکا در اظهاراتی که نشان از ماهیت واقعی غربی ها داشت حدود یک ماه پیش به شبکه تلویزیونی ای بی سی آمریکا گفت: می توان قانون منع شکنجه را نقض کرد.
خبرگزاری فرانسه که این خبر را منتشر کرد به نقل از وی مدعی شد: زمانی که یک مظنون شبکه القاعده بازداشت می شود و در دست ما زندانی است و حمله تروریستی قریب الوقوعی نیز در راه است می توان با توسل به روش های مختلف از جمله شکنجه اطلاعاتی را که وی درباره حمله قریب الوقوع در اختیار دارد بدست آورد و مانع از وقوع حمله شد. این سناتور آمریکایی تاکید کرد در چنین حالتی توسل به رفتار خشونت آمیز و شکنجه بر ضد زندانیان وجدان انسان را آزار نخواهد داد.
 جانیس کارپینسکی فرمانده آمریکایی سابق زندان ابوغریب در اوایل دسامبر 2005 در پاسخ به سؤالی درخصوص ادامه شکنجه در ابوغریب گفت: دقیقاً باید بگویم بله، زیرا سربازان و افسرانی که از آنجا برگشته اند قسم می خورند که شاهد شکنجه بوده اند و شکنجه ها هنوز ادامه دارد. وی در گفت وگو با روزنامه برزیلی «فولهادی سائوپولو» افزود: رامسفلد وزیر دفاع آمریکا و کامبون کارشناس اطلاعاتی او همواره معتقدند که تنها راه کسب اطلاعات شکنجه است. این فرمانده آمریکایی تاکید کرد حدود هشتاد درصد زندانیان ابوغریب بی گناه هستند و کمترین اطلاعاتی درباره تروریست ها ندارند.
خبرگزاری فرانسه در مورخ 2/10/84 اعلام کرد: یک موسسه کاریابی آمریکایی در تحقیقی درباره رویدادهای باورنکردنی در محیط کار درسال 2005 به اخراج کارکنان مسلمان در شرکتی در شهر نشویل در ایالت تنسی به علت ادای فریضه نماز اشاره کرده است. دراین تحقیق آمده 30 تن از کارکنان یک شرکت رایانه ای در ایالت تنسی آمریکا به علت اینکه هرشب هنگام نماز کار خود را متوقف می کردند از کار اخراج شدند.
 مجله آمریکایی «نیوزاندورلدریپورت» در تاریخ 3/10/84 اعلام کرد: 120 مسجد و مرکز پررفت وآمد مسلمانان آمریکا در منطقه واشنگتن و بیشتر مناطقی چون شیکاگو سیاتل، نیویورک و لاس وگاس زیرنظر پلیس فدرال آمریکا اف بی ای قرار دارد. اف بی ای علت این کنترل را یافتن مواد هسته ای در مساجد اعلام کرد.
 روزنامه نیویورک تایمز در مورخ 4/10/84 فاش کرد: سازمان امنیت ملی آمریکا به کمک شرکت های مخابراتی این کشور گفت وشنودهای افراد در داخل و خارج از کشور را درچهار سال گذشته استراق سمع کرده است. این روزنامه همچنین تاکید کرد آمریکا علاوه بر ارتباطات بین المللی، تلفن های شخصی مردم را هم کنترل کرده است.
براساس این گزارش سازمان سیا روزانه بیش از هفت میلیون مکالمه تلفنی مردم را شنود کرده است.
انگلیس
روزنامه انگلیسی زبان ایندیپندنت در تاریخ 21/9/84 اعلام کرد: سرویس اطلاعاتی انگلیس «ام ای شش» یک دانشجوی سابق لندن را پس از بازجویی و شکنجه تحویل سازمان سیا داده است.
این دانشجو 18 ماه در زندانی در مراکش به دیوار و کف زمین زنجیر شده و مورد ضرب و جرح قرار گرفته و معتاد شده بود. سازمان های جاسوسی انگلیس و آمریکا ادعا کردند این دانشجو در حال ساخت بمب رادیو اکتیو بوده است. این دانشجو مسلمان بوده است.
 روزنامه اینترنتی تایمز در مورخ 25/9/84 اعلام کرد : هواپیماهای سیا حامل زندانیان بارها در فرودگاه های انگلیس سوخت گیری کرده اند. این روزنامه خبر داد مدارک مهمی بدست آورده که نشان می دهد یک فروند هواپیمای جت گلف استریم و یک فروند بوئینگ 737 آمریکا به دفعات متعدد از فرودگاه های نظامی و غیر نظامی انگلیس برای حمل زندانیان استفاده کرده اند. عفو بین الملل هم اخیراً گفته است چند مورد از این پروازها مستقیماً با موارد شناخته شده شکنجه زندانیان مرتبط بوده اند.
فرانسه
 شبکه تلویزیونی العربیه در تاریخ 26/9/84 اعلام کرد: فرانسه همچنان با احداث مسجد در شهر نیس مخالفت می کند. مسلمانان نیس به خاطر نداشتن مسجد، نماز را در خیابان ها یا اماکن نامناسب و کوچک اقامه می کنند.
 لیبراسیون در همان تاریخ خبر داد: یک اسلام گرای فرانسوی در دادگاهی در شهر دوئه در شمال این کشور به سی سال حبس با اعمال شاقه محکوم شد. این دادگاه اتهام این مسلمان را دخالت در بمب گذاری اعلام کرده البته این بمب منفجر نشده است. این مسلمان در آخرین اظهاراتش تاکید کرد هرگز کسی را در فرانسه نکشته و قصد کشتن کسی را هم نداشته است. 20 سال از 30 سال حبس این فرانسوی اجباری و غیرقابل عفو است.
 نیویورک تایمز در تاریخ فوق اعلام کرد: فرزندان خانواده های کارگر و اقلیت ها در فرانسه اجازه ندارند به مدارس عالی راه پیدا کنند. زیرا شانس ورود به این مراکز مستلزم زندگی در مناطق بسیار مرفه فرانسه و داشتن سیستم های پیشرفته آموزشی است.
ایتالیا
 عفو بین الملل سیاست جدید دولت ایتالیا مبنی بر ترتیب دادن شرایط ورود مهاجران به جزیره لامپروزا و سپس اخراج آنان به لیبی بدون بررسی دلایل پناهندگی آنان را محکوم کرد و آن را از مصادیق بارز نقض حقوق بشر در ایتالیا دانست. اغلب این مهاجران در چنگ گروه های مسلح گرفتار شده و کشته شده یا مورد سوء استفاده قرار می گیرند.
بلژیک
 طبق بررسی یک ماه پیش رسانه های بلژیکی از هر 10 زن سه نفر با مشکلات رفتارهای خشونت آمیز از سوی همسران رسمی و غیررسمی خود مواجه بوده و مورد تنبیه بدنی قرار گرفته اند. بر این اساس به طور میانگین سالانه 70 زن بلژیکی در اثر رفتارهای خشونت آمیز خانوادگی کشته می شوند.