محمدرضا محقق - صفحه 3

حجمی انبوه از اطلاعات و ارتباطات مجازی دنیای ما را در بر گرفته و بام تا شاممان را پر کرده است. همه از کودک و بزرگ و پیر و جوان و زن و مرد با یک موبایل کوچک به جهان بزرگی از مجاز، و بمبارانی از کلیپ ها و کلمه ها و خبرها و اطلاعات مفید و عبث دیگر قدم گذاشته اند و در این میان، با انبوهی از «دیگران» هم در رابطه اند. رابطه ای که البته مجازی است و معمولا در «چت» کردن خلاصه و عصاره می شود. این وضعیت باعث شده است که علیرغم ارتباطات ظاهری و مراودات مجازی، انسان قدم در دنیای تنهایی مدرن و نوینی بگذارد که او را به تمامی در بر گرفته و خلاصی از آن هم گویا به این سادگی ها مقدور نیست! شواهد و قرائن و آمارها و احساس همگانی همه ما موید این نکته است که انسان امروز با همه رنگ و لعاب فریبنده جهان نامتناهی مجازی، به شدت تنهاست و این تنهایی او را به افسردگی و بطالت و بی معنایی سوق می دهد. اما به راستی چرا؟ و راه حل این معضل چیست؟

تصویری که از زن در سینما- نه تنها سینمای ایران و بلکه سینمای جهان- ارائه می شود با همه تفاوت های نسبی و تضادهای گاه و بی گاهی که دارد، در بسیاری مواقع از یک مدل معمولی همیشگی پیروی می کند: تصویری نه مبتنی بر ارزش های والای انسانی و اسلامی که در زن مستتر و فطری است، بلکه نمایه ای الکن و ابتر از چیزهایی که سال هاست به خورد مخاطب داده می شود. حالا فرقی هم نمی کند که مایه های فمینیستی ادبیات و فرهنگ غرب منشأش باشد یا نگاه سنتی به معنای منفی و غلط اش در شرق.