علی بمان اقبالی زارچ در یادداشتی می‌نویسد: بطور کلی اشتیاق امریکا برای حضور در شرق اروپا و خصوصا منطقه بالکان راهبردی حساب شده در راستای جهانی شدن و تسلط بر شاهراه مراسلاتی و ترانزیتی انرژی و کالا ارزیابی می‌شود چرا که یک نظریه سیاسی از دیرباز مطرح بود که اروپای شرقی قلب مهمترین نقطه حساس جهان است و کشوری که بر آن حاکم شود، بر جهان نیز تسلط خواهد یافت.

از دیرباز روابط فرهنگی میان اقوام و ملل مختلف وجود داشته است و فرهنگ‌ها همواره چه آشکارا چه نهان بر یکدیگر تأثیرگذار بوده‌اند.

شاید دنیا ،آرژانتین را به خاطر صدر نشینی در دو جام جهانی و دوبازیکن کلیدیش به نام دیه گو مارادونا و لیونل مسی بشناسد، اما کمتر در مورد راز نفرت مارادونا از آمریکا سخن گفته اند

در داخل کشور ظرفیت‌های خفته و بالقوه‌ای وجود دارد که جز با نگاه جامع و خودکفا گونه به پیشرفت کشور نمی‌توان این ظرفیت‌های خفته را به فعلیت رساند.

در اروپا موانع مرزی دوباره بازگشته و کشورها و دولت‌های اروپایی به طور مستقل به مقابله با چالش کرونا برخاسته‌اند، طوری‌که در اروپا دیگر اتحادی برای مقابله با کرونا به چشم نمی خورد.

 بی‌تردید کرونا حرکت از جهانی‌سازی آمریکامحور به جهانی‌ جدیدتر و متفاوت نسبت به قبل از آن را بیش از پیش تشدید خواهد کرد. فرضیه محتمل این است که در جهان پساکرونا، روند جهانی شدن از منشأ جهان غربی به منشأ جهان شرقی منتقل خواهد شد.

حال که "سیاست حمایت گرایی از تولید داخلی " مبنای عمل سران دهکده جهانی است، چرا جمهوری اسلامی ساده لوحانه از سیاستهای "حمایت از تولید کالای ایرانی" دست بردارد و بازیچه شعارهای توخالی جهانی شدن شود!

سید علی شجاعی معتقد است: عدم‌رعایت حق کپی رایت و عدم‌توجه به آژانس‌های بین‌المللی مبادله کتاب باعث محدودیت ما در فروش کتاب و عدم‌توجه به آثار ادبیات معاصر ایران در نمایشگاه‌های خارجی شده است.

دکتر جرج گرینو استاد آمریکائی ارتباطات می گوید: امروز ما دارای یک نظام و محیط فرهنگی هستیم که آن را نه پدر و مادر ها ایجاد کرده اند و نه مدارس، نه مذاهب و نه هیچ فرهنگ مربوط به جامعه. این محیط دست پروردة‌تعداد معدودی از نهادها و شرکتهای بزرگ است که نفوذ تجاری

در نظام جمهوری اسلامی ایران، مهم ترین ویژگی جنگ و دفاع مقدس، ابعاد معنوی و عقیدتی بوده و هست. از این رو نشانه گرفتن این اصل مهم، سبب دور شدن از ماهیت و اصل دفاع مقدس می شود و نویسندگان ادبیات پایداری می بایست با اتخاذ معیارهای زیبایی شناختی کمبودهای این حوزه را جبران و به بهترین نحو این پیام را منتقل کنند.

عمده فعالیت‌های کنترلی امریکا و صهیونیست‌ها بر جمعیت کشورها از طریق صندوق بین المللی پول و آژانس‌های سازمان ملل از جمله یونیسف، صندوق جمعیت، سازمان بهداشت جهانی، یونسکو و سازمان کشاورزی و تغذیه بین المللی صورت می‌‌گیرد.

در بين جنگ‌افزارهای نوين، سلاح‏‌ها و فناوری‌های ميكروبی بيش‏تر از سايرين مورد توجه تشكل‏‌های تروريستی و تروريست دولتی ابرقدرت‏‌ها قرار گرفته است. شايد بتوان به جرأت گفت كه سلاح‏‌های هسته‌ای ديگر يك خطر بالفعل نيستند و تنها يك قدرت بازدارنده بالقوه محسوب می‌شوند.

چكيده: نويسنده در بررسي رابطه ميان سه موضوع جهاني شدن، خشونت و سازمان‌هاي غير دولتي اين ايده را مطرح مي‌كند كه جهاني شدن به دليل تضعيف مرزهاي گذشته موجود ميان فرهنگ‌هاي ملي باعث برخورد هويت‌ها و فرهنگ‌ها با يكديگر شده است. در نتيجه اين امر امكان انتقال خشونت از يك فرهنگ سياسي به فرهنگ سياسي ديگر افزايش پيدا كرده است. از همين رو ديگر نمي‌توان گفت كه برخي فرهنگ‌ها حامل خشونت نيستند، زيرا خود جهاني شدن مي‌تواند حامل خشونت باشد. خشونت سياسي ناشي از جهاني شدن الزاماً با خشونت‌هاي سياسي مدرن يكسان نيست. به همين دليل بايد خشونت پسامدرن را هم مورد توجه قرار داد. از نظر نويسنده ابزار چنين تحولي همان ظهور شبكه فراملي قدرت ـ مقاومت است كه موجب تقويت زمينه‌هاي هويتي خشونت سياسي مي‌گردد. اما جهاني شدن در عين حال كه موجب انتقال خشونت از يك فرهنگ به فرهنگ ديگر مي‌شود، ابزارهاي جلوگيري از گسترش خشونت را نيز فراهم مي‌كند و يكي از اين ابزارها همان NGOها يا سازمان‌هاي غير دولتي هستند. اين سازمان‌ها با عملكرد خود مانع از تشديد حاشيه‌نشيني برخي از بازيگران در فرايند جهاني شدن مي‌شوند. با توجه به اينكه در ايران نيز مظاهر خشونت سياسي طي سال‌هاي گذشته مشاهده شده و اين خشونت تا حدي ريشه در چگونگي تعريف هويت داشته است، لذا در ايران نيز NGOها مي‌توانند با عملكرد خود مانع از تشديد خشونت سياسي ناشي از هويت شوند.

چكيده: در نوشتار حاضر، نقطه‌ي عزيمت نويسنده، پذيرش اين مفروض است كه جهاني شدن علاوه بر ايجاد تهديداتي در خارج از مرزها، در داخل مرزها (از نظر امنيتي) نيز موجب بروز مسائلي چند مي‌شود. از اين نظر، جهاني شدن متغيري مستقل است كه از هر دو سطح فروملي و فراملي، نظام‌هاي سياسي را تحت تأثير قرار مي‌دهد. اما جهاني شدن صرفاً تهديد نيست، بلكه مي‌تواند شامل فرصت نيز باشد. چگونگي برخورد با جهاني شدن، از نظر تهديد يا فرصت بودن، بستگي به نگرش دولتمردان و مردم يك كشور نسبت به مقوله‌ي فوق دارد. نويسنده، تهديدها و آسيب‌پذيري‌هاي امنيتي را از چند منظر مختلف، نظير تهديد حاكميت سياسي، مرجعيت‌زدايي از دولت و افول مشروعيت آن به عنوان تنها مرجع امنيت، فروريزي مرزهاي ملي، افزايش تنوع منابع تهديد، گسترش دايره تهديدات و تضعيف توان پاسخ‌گويي به آنها را مورد توجه قرار مي‌دهد. در بخش‌هايي از مقاله نيز رابطه‌ي جهاني شدن و امنيت انساني مورد مطالعه قرار مي‌گيرد. نگارنده معتقد است كه به واسطه‌ي دستيابي گروه‌ها و دولت‌هاي ناراضي به ابزارهاي جديد ناشي از جهاني شدن، ميزان خشونت عليه افراد و قاچاق انسان‌ها افزايش پيدا كرده است. تخريب محيط زيست، شيوع بيماري‌هاي مسري، گسترش بيماري‌هاي شغلي ناشي از كارخانجات الكترونيكي و شيميايي، توسعه‌ي فناوري مواد مخدر و وقوع منازعاتي چند بر سر منابع طبيعي، از ديگر تهديدات جهاني شدن هستند كه مستقيم يا غير مستقيم، امنيت انساني را تحت‌الشعاع قرار مي‌دهند. اين نگاشته، به فرصت‌هاي ناشي از جهاني شدن اشاره دارد و اين فرصت‌ها را در سه سطح دولت‌ها، جوامع و بشريت مورد توجه قرار مي‌دهد. مقاله در تحليل نهايي خود، ‌با توجه به نكات مذكور، به اين ابهام نيز پاسخ مي‌دهد كه "آيا جهاني شدن براي كشور فرصت تلقي مي‌شود يا تهديد؟!" در عصر كنوني، ما با يك موج كوبنده‌ي اجتناب‌ناپذير، به نام جهاني شدن مواجه‌ايم؛ اما اين موج چه تعريفي دارد؟ بُعد جديد و متفاوت آن كدام است؟ آيا اين موج جهان را ناامن مي‌كند يا به امنيت آن مي‌افزايد؟ و دولت‌ها براي مقابله با چالش‌هاي آن چه مي‌توانند بكنند؟ الن. ال. فراست1

آمریکایی‌­ها به برجام و پسابرجام به‌مثابه ابزاری برای تغییر در ایران می‌نگرند. این موضوع زمانی بیشتر تأیید می­‌شود که به سخنان و مواضع مقامات آمریکایی پس از اعلام برجام توجه کنیم، به گونه‌­ای که آنها از تغییر روش در قبال ایران و نه تغییر راهبرد سخن گفته‌­اند.