فصلنامه برداشت دوم

چكيده: نويسنده در هفت بخش، روابط ايران ـ آمريكا را از منظر مديريت بحران مورد توجه قرار داده و مي‌كوشد تا وضعيت‌هاي بحراني احتمالي را شبيه‌سازي كند. فرضيه اصلي مقاله، اين است كه استراتژي تشديد فشار و مخاطره آمريكا عليه ايران، در كاهش ظرفيت چانه‌زني ايران مؤثر خواهد بود. به نظر نويسنده، حادثه يازدهم سپتامبر را مي‌توان به مثابه نقطه عطفي در روابط تهران ـ واشنگتن تصور كرد. پس از اين حادثه، واشنگتن ابتدا در صدد كاهش تنش در روابط تهران ـ واشنگتن برآمد، اما به دلايل مختلف و از جمله برخورد رهبران ايران، بار ديگر تنش در روابط دو كشور آغاز شد. قرار دادن ايران در محور شرارت را مي‌توان اوج تنش در روابط دو كشور فرض كرد. نويسنده، سپس دكترين عملياتي آمريكا براي تغيير رفتار ايران را در سطوح مختلف مورد بررسي قرار مي‌دهد و يادآور مي‌شود آمريكا با تشديد جنگ رواني در صدد منزوي كردن ايران در سطح منطقه است. از طرف ديگر، در سطح بين‌المللي نيز، آمريكا مي‌كوشد با استفاده ابزاري از سازمان‌هاي بين‌المللي، فشارهاي جهاني عليه ايران را افزايش دهد. نويسنده مقاله، در نهايت نتيجه مي‌گيرد، اتخاذ رويكرد نظامي در قبال تهران، خطرات و تهديدات عمده‌اي را متوجه واشنگتن مي‌كند و لذا سعي آمريكا بر آن است كه مواضع ايران را از طريق گفتگوهاي دوجانبه و ابزارهاي مسالمت‌آميز تغيير دهد. با اين حال، فرايند تشديد فشار آمريكا عليه ايران در آينده اجتناب‌ناپذير خواهد بود.

چكيده: نويسنده در بررسي رابطه ميان سه موضوع جهاني شدن، خشونت و سازمان‌هاي غير دولتي اين ايده را مطرح مي‌كند كه جهاني شدن به دليل تضعيف مرزهاي گذشته موجود ميان فرهنگ‌هاي ملي باعث برخورد هويت‌ها و فرهنگ‌ها با يكديگر شده است. در نتيجه اين امر امكان انتقال خشونت از يك فرهنگ سياسي به فرهنگ سياسي ديگر افزايش پيدا كرده است. از همين رو ديگر نمي‌توان گفت كه برخي فرهنگ‌ها حامل خشونت نيستند، زيرا خود جهاني شدن مي‌تواند حامل خشونت باشد. خشونت سياسي ناشي از جهاني شدن الزاماً با خشونت‌هاي سياسي مدرن يكسان نيست. به همين دليل بايد خشونت پسامدرن را هم مورد توجه قرار داد. از نظر نويسنده ابزار چنين تحولي همان ظهور شبكه فراملي قدرت ـ مقاومت است كه موجب تقويت زمينه‌هاي هويتي خشونت سياسي مي‌گردد. اما جهاني شدن در عين حال كه موجب انتقال خشونت از يك فرهنگ به فرهنگ ديگر مي‌شود، ابزارهاي جلوگيري از گسترش خشونت را نيز فراهم مي‌كند و يكي از اين ابزارها همان NGOها يا سازمان‌هاي غير دولتي هستند. اين سازمان‌ها با عملكرد خود مانع از تشديد حاشيه‌نشيني برخي از بازيگران در فرايند جهاني شدن مي‌شوند. با توجه به اينكه در ايران نيز مظاهر خشونت سياسي طي سال‌هاي گذشته مشاهده شده و اين خشونت تا حدي ريشه در چگونگي تعريف هويت داشته است، لذا در ايران نيز NGOها مي‌توانند با عملكرد خود مانع از تشديد خشونت سياسي ناشي از هويت شوند.