روزنامه جوان - صفحه 556

اشاره: اگر تا يك دهه قبل براي يك جوان يا نوجوان حرف از مسنجر، ‌آي‌دي يا گوگل پلاس مي‌زدي با چشمان گرد شده نگاهت مي‌كرد كه انگار حرف از شكافت هسته‌اي با خلوص 99 درصد زده‌اي. تا همين يك دهه قبل به جرئت مي‌توان گفت جز گروه اندكي از جوان‌هايي كه به اقتضاي شغل يا رشته دانشگاهي‌شان با اينترنت و شبكه جهاني سر و كار داشتند بقيه حتي اسمش را هم نشنيده بودند. قطعاً يكدفعه نبود اما در يك بازه زماني كوتاه همه چيز فرق كرد. ‌تا چند وقت قبل براي ارتباط با شبكه به اصطلاح جهاني بايد پشت كامپيوتر شخصي در منزل مي‌نشستي و با كلي كلنجار رفتن با اينترنت خط مخابرات، قطع و وصل شدن‌هاي مكرر بالاخره با حداقل سرعت‌ مي‌توانستي چند خط چت كني يا چند پيام الكترونيكي ببيني اما يكدفعه اوضاع از اين رو به آن رو شد!

اشاره: اين كه همه تأثيرات بد و منفي فضاي مجازي و تكنولوژي را به رفتار و گفتار محدود كنيم بي‌انصافي است البته اين نگاه باعث مي‌شود ما ديد درستي نسبت به وقايع پيرامون نداشته باشيم پس نتوانيم درست آسيب‌ها را بشناسيم؛ با اين نگاه قطعاً نسخه صحيحي هم براي درمان نمي‌توانيم بپيچيم. مثلاً يك نمونه اينكه فضاي مجازي و در دسترس بودن آن متأسفانه به بي‌تحركي و كم‌تحركي اعضاي خانواده‌ها رسيده كه از نظر من اين بزرگ‌ترين آسيب است. شما تصور مي‌كنيد من فقط مي‌گويم «بي‌تحركي يا كم‌تحركي» اما در حقيقت در پشت اين جمله يك دنيا آسيب و آفت وجود دارد. همين يك جمله انگيزه را از انسان مي‌گيرد، فرد را در اوج جواني وارد ركود مي‌كند، بي‌تحركي، بي‌ميلي و كرختي جوان را رقم مي‌زند، افزايش وزن مي‌آورد و به دنبال خود موجي از بيماري راهي بدن مي‌كند و در نهايت ما با يك جوان تنبل، بي‌انگيزه، بي‌كار، با ذهن راكد و وزن بالا مواجه مي‌شويم.