مقدمه:
«بازار» در جوامع اسلامي و به ويژه شيعي مذهب، ارتباط نزديكي با محافل ديني از قبيل حوزه‌هاي علميه، مساجد و هيأت‌هاي مذهبي داشته است. اين نزديكي و آميختگي تنها به همجواري كالبدي بازار و مسجد منحصر نمي‌شد، بلكه فراتر از آن، نوعي همبستگي و پيوند را ميان بازاريان و روحانيون در صف‌بندي‌هاي اجتماعي – سياسي تشكيل مي‌داد. بسياري از تحليل‌گران داخلي و خارجي كه درباره مناسبات ميان اقشار مختلف جوامع شيعي، و نيز جامعه‌ي ايران مطالعه كرده‌اند، بر اين باورند كه پيوند ميان اين دو قشر، چيزي فراتر از روابط ميان آنها با اقشار ديگر مثل دولتيان، نظاميان، صنعتگران، كشاورزان و روشنفكران بوده است.
تبلور اين اتصال و پيوند ميان بازاري و روحاني را مي‌توان در تاريخ جنبش‌هاي اجتماعي دويست ساله‌ي اخير كه آنان را در كنار يكديگر نشان مي‌دهد، مشاهده كرد. ما در اين مقاله قصد داريم به بررسي ريشه‌هاي تاريخي شكل‌گيري اين اتحاد و پيوند و عوامل بروز صف‌بندي‌هاي سياسي – اجتماعي در ايران، و نيز تحولاتي كه در سال‌هاي اخير در روند اين مناسبات پديد آمده، بپردازيم.
کد خبر: ۲۸۵۱۳۸ تاریخ انتشار : ۱۳۹۴/۱۰/۰۶