روزنامه مردم‌سالاری - صفحه 105

مقدمه: در یکی از روزهای آفتابی و سرد بهمن ماه زمانی که از مقابل درب حسینیه ارشاد گذر می‌کنم تا به محل قرار در خانه شهید بهشتی ـ که امروز به موزه تبدیل شده است ـ برسم، ناخودآگاه به نزدیکی شریعتی و بهشتی می‌اندیشم. نزدیکی در روزگاری که «متحجرین مقدس مآب» حوزه، شریعتی را به اسم بددینی می‌کوبیدند و مدعیان انقلابی گری، بهشتی را به اسم «لیبرال» و «سرمایه دار». با عبور از کوچه پس کوچه‌های سرد و خلوت منتهی به محل ملاقات، به روزهای بیم و امید فکر می‌کنم. روزهایی که هنوز «نهضت» به «نظام» تبدیل نشده بود. هنوز بهشتی و مطهری در بزرگداشت‌ها و مراسم‌های کاریکاتوری فراموش نشده بودند. هنوز شریعتی و طالقانی بیش از نام چند خیابان و چند بیمارستان بودند. هنوز نشان «حنیف نژاد» و نام «شریف واقفی» باقی بود و بر سردر دانشگاه صنعتی شریف خاک نمی‌خورد. با عبور از پله‌های خانه ـ موزه شهید بهشتی با آقازاده ای برخورد می‌کنم که شباهتی با آقازاده‌های امروزی ندارد. کسی که ناکامی‌ها و تلخ کامی‌های سال‌های گذشته، زخم در صدا و تکیدگی در سیما را برایش به یادگار گذاشته است. آقازاده‌ای که با کمترین واسطه می‌توانی پای حرف‌هایش بنشینی و گویی سرنوشت محتوم اوست که هر بار به سراغش می‌روی، از پدرش بپرسی. روزهای بهمن یادآور مجاهدت مردان مردی است که به پیروی از مرام و کلام «امام روح‌الله» تجلی «انما الحیاه عقیده وجهاد» اند. با دکتر علیرضا بهشتی سعی کردیم از درگاه نظرات نیروهای تحول‌خواه امروز در باب ریشه‌ها و پیامدهای انقلاب اسلامی ‌به گفت‌و‌گو بنشینم. گفت‌و‌گوی «مردم‌سالاری» با دکتر علیرضا بهشتی را می‌خوانید: