اشاره: «سعيد حجاريان دانشگاه تهران، سعيد حجاريان كميته نازي‌آباد، سعيد حجاريان ارتش، سعيد حجاريان اطلاعات نخست‌وزيري، سعيد حجاريان مركز تحقيقات استراتژيك مجمع تشخيص مصلحت نظام، سعيد حجاريان اصلاحات و سعيد حجاريان پس از ترور». اينها همه سعيد حجاريان‌اند اما نه سعيد حجاريان امروز. هر كدام از اين مقاطع تاريخي، بخشي از منظومه فكري سعيد حجاريان را ساخته‌اند. ترديدي هم نيست كه براي شناخت مختصات و مشخصات فكري امروزش بايد با او در تاريخ همقدم شد و گام برداشت. راهپيمايي در زندگي سياسي و فكري سعيد حجاريان شايد تنها راهي است كه مي‌توان با آن او را شناخت و به ذهن‌مشغولي‌ها و دلمشغولي‌هايش رسيد. همين شد كه با او از دوران دانشجويي‌اش در دانشگاه تهران و انقلاب شروع كرديم و به پروژه‌ها و مقالات امروزش رسيديم. با نيم‌نگاهي به تمامي اتفاقاتي كه در دو سوي اين بازه زماني رخ داده تا حدودي مي‌توان به نقاط كانوني و ذهني سعيد حجاريان دست يافت و فهميد كه چرا دغدغه امروز او ساختار قدرت و ضعف دولت و ميراث امام است. اما اينكه چرا آشنايي با سعيد حجاريان با اين هيبت و هويت اهميت دارد كافي است به موقعيت او در ميان اصلاح‌طلبان و اهميتش در ميان محافظه‌كاران مراجعه شود چرا كه او با وجود اينكه در اين گفت‌وگو تاكيد مي‌كند لانگ رزومه نيست اما بي‌شك سياستمداري است كه حرفش در دو سوي بازار سياست در ايران خريدار دارد. او برخلاف بسياري از مدعيان سياست‌ورزي، سياست را هم در عالم نظري خوب مي‌داند و هم در عالم اجرا. حجاريان جداي از مطالعه جدي علوم سياسي و فعاليت‌هاي تحقيقاتي پر است از انباشت مديريت سياست. هرچند وقتي به او مي‌گوييم چرا از ميان تئوري سياسي و عمل سياسي يكي را انتخاب نكرديد پاسخ مي‌دهد: «انقلاب و اصلاحات من را ناچار به اين كار كردند.» چرايي اين اجبار را هم توضيح مي‌دهد؛ توضيحاتي كه كاملا قانع‌كننده است. مصاحبه كه تمام مي‌شود تازه مي‌فهميم كه چرا سعيد حجاريان اصلا انقلابي شد و به سياست علاقه‌مند چون داستاني را براي‌مان تعريف كرد كه از چرايي ورودش به سياست پرده برداشت: «يادم است كه كلاس چهارم دبيرستان مسابقات درسي برگزار شد. گروه دبيرستان ما در تهران اول شد. بنا بود گروه برنده را به تور اروپا ببرند. ما رفتيم براي مراسم جشن و اهداي جايزه و به ما يك ديوان حافظ به تصحيح قزويني و غني دادند؛ همين. بعد ديديم يك مشت آدم موند بالا از مدارس ژاندارك و رازي به اروپا رفتند. گفتيم چرا اينها مي‌روند؟ گفتند چون زبان انگليسي بلدند و زبان شما خوب نيست. ما اين مسابقه علمي را برده بوديم اما آنها را كه وضع مالي بهتري داشتند به سفر اروپا بردند. من واقعا تعجب كردم كه چرا اينها چنين كاري كردند. انقلابي‌گري و چپ‌گرايي از همينجا شروع مي‌شود. من هم از اينجا چپ مذهبي شدم.»

اشاره: «آنهايي» كه اين روزها به صندلي‌هاي سبز اين مجلس تكيه زده‌اند و «آنهايي» كه سال‌ها به صندلي‌هاي قرمز مجلس قديم تكيه زده بودند يك عنوان داشتند. نماينده شده بودند تا قانونگذاري كنند و نظارت، اما حالا كه ديگر به آن صندلي‌ها تكيه نزده‌اند روايت‌هايشان متفاوت است. شبيه آن روزهاي‌شان كه عنوان «نماينده» را داشتند نيستند. حالا صريح‌ترند. حالا متفاوت‌ترند و انبوهي از «ترين»ها را با خود يدك مي‌كشند. نمايندگان 9 دوره مجلس روايت‌هاي بديعي از آن روزهايشان دارند؛ اشتباهاتي كه به آن اعتراف كرده‌اند، تصميم‌هايي كه از اتخاذشان در آن زمان حمايت مي‌كنند. نمايندگاني كه هر كدام چهارسال «نماينده» مردم بودند حالا شبيه آن سال‌هايشان نيستند. حالا دو هزار و 619 نفر در اين كشور هستند كه تجربه «نمايندگي» دارند. برخي‌شان از سياست كنار كشيده‌اند و گوشه‌نشين شده‌اند برخي‌شان اما از سياست كنار نكشيده‌اند. مجالس ايران اما هرچه جلوتر مي‌رود كمتر به گذشته‌اش شبيه است. تنوع فكري و سياسي كمتر مي‌شود و چهره‌ها ناآشناتر. سن‌ها بالاتر مي‌رود. اگر در مجلس اول نماينده 25 ساله‌اي بود كه بعدها به مدارج بالاتر مي‌رفت حالا اما خبري از آنها نيست. مجالس شبيه به هم نشدند. مي‌گويند كه از مجلس سوم به بعد همه چيز تغيير كرد و اين تغيير هر دوره بيشتر شد. همين شد كه تعداد كنار كشيدگان از عرصه پارلمان بيشتر شد. همگي‌شان اما اشتباهاتي دارند كه به انجام آن «اعتراف» مي‌كنند؛ تصميماتي كه مي‌گويند اگر حالا بخواهند بگيرند به آن شكل نمي‌گيرند. حلقه گمشده مجالس «تعامل» است. تعامل شد مدينه فاضله‌اي كه مجلس و دولت هر دو آن را دنبال مي‌كردند. يا قوه مجريه وقت، قوه مقننه را قبول نداشت يا برعكس. اين مسير اما برعكس هم مي‌شد. اگر برخي مجالس نتوانستند به تعامل با دولت برسند برخي‌شان در اين مسير زياده‌روي هم كردند. استيضاح و سوال بود كه مصلحتا انجام نمي‌شد. حالا در روزهايي كه يك سال مانده است تا پايان عمر نهمين دوره از مجلس، به سراغ ناگفته‌هايشان رفتيم؛ ناگفته‌هايي از روزهايي كه عنوان «نماينده» داشتند. راويان از ميان جناح‌هاي غالب مجالس انتخاب شده‌اند. راويان مي‌گويند تا تفاوت‌ها مشخص شوند. هر دوره را يك نماينده روايت مي‌كند.

اشاره: شايد مجيد انصاري غروب همان روزي كه معلوم شد احمدي‌نژاد بايد يك دوره ديگر ساكن پاستور باشد، براي آينده خود هر چيزي را پيش‌بيني مي‌كرد جز اينكه چهار سال بعد در جمع ساكنان پاستور باشد؛ سكونتي كه 18 ماه پردردسر را براي او رقم زده است. او كه به معناي واقعي يكي از اصل‌ترين «چپي‌»‌هاي سياست است بايد روابط دولتي ميانه‌رو را با يكي از «راست‌»‌ترين مجالس ايران تنظيم كند. كاري كه شايد هيچ‌كسي نباشد كه بتواند آن را تمام و كمال پيش ببرد. روزي كه روحاني حكم معاونت پارلماني خود را به نام انصاري سند زد، صداي اعتراض خيلي‌ها از بهارستان بلند شد. روحاني پروژه تعامل و هماهنگي با اصولگراترين مجلس ايران را به اصلاح‌طلب‌ترين منتخب خود در كابينه يازدهم سپرد. هر چند خودانصاري در گفت‌و‌گو با «اعتماد» خيلي در لفظ اين تعبير را قبول نكرده اما پيشينه‌اش در تحولات جريان اصلاحات آنقدر پررنگ است كه نتواند اين فرضيه را رد كند كه اصلاح‌طلب‌ترين عضو كابينه است. انصاري 18 ماه گذشته وضعيتي را در روابط دولت و مجلس تجربه كرده كه مي‌گويد براي خودش هم قابل پيش‌بيني نبوده است. اين اما پايان كار نيست حتي اگر مجلس دهم هم همسو با دولت باشد، انصاري مجبور است تا 14 ماه ديگر لولاي روابط دولت با مجلسي باشد كه هنوز خود را در فضاي رقابت 24 خرداد با حسن روحاني و تيم او حس مي‌كند. نتيجه همه تلاش‌هاي انصاري در سال 93 براي نزديك شدن روابط مجلس و دولت به بركناري يك وزير و دادن هفت كارت زرد ديگر به وزرا ختم شد. معلوم نيست اگر قدري اين تلاش‌ها كمرنگ‌تر مي‌شد يا اينكه رييس مجلس تمايل ضعيف‌تري به طيف دولت داشت حالا چه پرونده‌اي درباره روابط دولت و مجلس در سال 93 تشكيل شده بود. سال 94 اما سال پر فراز و نشيب‌تري براي اين روابط نه چندان آرام است. آرامشي كه با آرامش انصاري پيوندي سخت خورده، هر چه بيشتر درياي روابط پاستور – بهارستان متلاطم‌تر شود مجيد انصاري روزهاي سخت‌تري خواهد داشت. او حالا در شرايطي به استقبال سال جديد مي‌رود كه طرح استيضاح نزديك به 10 وزير پشت سد مخالفت‌هاي هيات رييسه تلنبار شده و بعيد است روساي مجلس در سال آينده تاب تحمل مسكوت گذاشتن آنها را داشته باشند. هر اتفاقي در اين حوزه بيفتد روي وضعيت مجيد انصاري تاثيرگذار خواهد بود. كسي كه با وجود تمام تلاشي كه مي‌كند، نمي‌تواند در گفت‌و‌گو با سالنامه «اعتماد» گلايه‌اي از برخي سياست‌هاي بهارستاني‌ها نداشته باشد.

اشاره: زماني كه در خردادماه گذشته داعش موصل را تصرف كرد، رعب و وحشت خاصي تمام منطقه را در برگرفت. بسياري نگران اين بودند كه مقصد بعدي تروريست‌هاي داعش بغداد است و اين شرايطي نه چندان روشن را پيش‌روي تحولات منطقه قرار داده بود. پيشروي‌هاي اين گروه در عراق و از طرف ديگر در سوريه باعث شد تا مقابله با اين گروه تروريستي محدود به يك كشور خاص نشود و حتي كشورهايي كه عامل اصلي به وجود آمدن اين گروه بودند نيز نگران وضعيت به وجود آمده شدند. اكنون نيز با وجود اينكه مبارزه با داعش با شدت هر چه تمام‌تر ادامه دارد و شكست‌هاي اين گروه تروريستي نيز باعث شده تا شاكله اين گروه تا حدودي از هم پاشيده شود اما كماكان پس از 9 ماه هنوز نيروهاي داعش بر مناطقي از عراق و سوريه تسلط كامل دارند و اين موضوع سوال‌ها و معماهاي زيادي را در ذهن ناظران ايجاد كرده است. به نظر مي‌رسد آقاي حسن كاظمي قمي، سفير سابق ايران در عراق كه سال‌هاي زيادي در بغداد حضور داشته نظرات قابل تاملي درباره ماهيت تروريست‌هاي داعش و آينده اين گروه داشته باشد.

اشاره: «آقاي ضدتورم» كنترل تورم ايران را معجزه عنوان مي‌كند البته از قول شخصيت‌هاي اقتصادي بين‌المللي. دليلش را هم انضباط مالي در دولت مي‌داند و بس. بار اول است كه وزير مي‌شود اما پيشنهاد رياست بانك مركزي را پيش از اين هم داشته است. پيشنهاد رياست بانك مركزي از سوي دولت احمدي‌نژاد را نمي‌پذيرد چون معتقد است اختلاف ديدگاه‌ها بسيار است و حضورش در اين شرايط براي كشور مفيد نخواهد بود. تقريبا 27 سال در دولت‌هاي مختلف سمت‌هاي گوناگون داشته است. اما از سال 85 به بعد ترجيح مي‌دهد از دولت خارج شود و در دانشگاه به تدريس بپردازد. اختلاف‌نظرها بسيار است. حتي در شوراي پول و اعتبار كه روزگاري يكي از اعضاي اثرگذار اين شورا بود. تصميم اين شورا براي تعيين نرخ دستوري سود بانكي كه در دولت احمدي‌نژاد صورت گرفت. انحرافات امروز بانكي را به دنبال آورد. اگر امروز از بنگاه‌دار بانك‌ها زياد مي‌شنويم، اگر مي‌بينيم پرداخت‌هاي مبادله‌اي آب رفته و به جاي آن تسهيلات مشاركتي روند صعودي داشته، دليلش تصميمي است كه شوراي پول و اعتبار گرفت. طيب‌نيا هم يكي از اعضا بود ولي تاكيد مي‌كنم با اين تصميم به شدت مخالف بوده و هست. اگرچه نقش خود را در آنچه براي اقتصاد ايران طي سال‌هاي گذشته اتفاق افتاده مي‌پذيرد اما زيربار تصميم اشتباه شوراي پول و اعتبار در تعيين نرخ دستوري سود بانكي نمي‌رود. انتقادهايي كه به كم‌كاري او در بازديد از مجموعه‌هاي تابعه مي‌كنيم را مي‌پذيرد و آن را از قصور و مشغله زياد مي‌داند. طيب‌نيا جريان دعوتش به كابينه دولت روحاني را از سير تا پياز براي‌مان مي‌گويد و تاكيد مي‌كند تمام تلاشش را در انجام وظايفش انجام خواهد داد.

مقدمه: «برجام به معني پايان مخالفت‌ها، بهانه جويي‌ها و پايان تلاش براي اعمال فشار بر جمهوري اسلامي ايران نيست چون نه ذات كشورهاي ديگر تغيير مي‌كند و نه ما در حوزه‌هاي ديگر غيرهسته‌اي با آنها مذاكره مي‌كرديم.» شاه كليد سخنان محمدجواد ظريف، وزير امور خارجه دولت يازدهم در سه سال گذشته از عمر اين دولت و يك سال رفته از حيات ده ساله توافق هسته‌اي همين جمله است؛ جمله‌اي كه درك آن شايد براي عده‌اي سخت و شايد براي قليلي در تضاد با سياست هرآنچه حسن روحاني انجام دهد، مضر است، باشد. اهرم تحريم كه به ابزاري در اختيار قدرت‌هاي غربي در چندسال منتهي به روي كارآمدن دولت يازدهم براي تحت فشار قرار دادن ايران بدل شده بود سطح توقع جامعه و افكار عمومي از توافق هسته‌اي را بالا برد. اين بالارفتن سطح توقع در چندماه اخير تحليل چرايي شكل‌گيري برجام و تخمين تاثير واقعي آن بر اقتصاد و معيشت مردم را با چالش‌هايي روبه‌رو كرد؛ چالش‌هايي كه گاه چاشني بازي‌هاي سياسي در داخل بر تندي آن نيز افزود. اتفاقي كه در برنامه هسته‌اي افتاد اين بود كه در يك حوزه مشخص ايران بهانه‌هايي كه باعث شده بود طرف مقابل بتواند با تمسك به آنها يك فضاي منفي عليه ايران در سطح بين‌المللي ايجاد كند را از آنها بگيرد. كارشكني‌ها پايان نيافته است، طرف مقابل از در همكاري و همراهي كامل و بي‌قيد و شرط با ايران داخل نيامده است. برجام تنها بر قدرت مانور ايران هم در عرصه منطقه‌اي و هم بين‌المللي افزود و امروز توپ در زمين ايران است كه بر وزن وزنه استفاده از فرصت‌هاي برجام بيفزايد يا بر حجم چالش‌ها تكيه كند. سيد محمد علي حسيني، مشاور بين‌الملل دبير مجمع تشخيص مصلحت نظام در گفت‌وگويي اختصاصي با «اعتماد» به مناسبت سالروز توافق هسته‌اي تاكيد مي‌كند كه برجام، نه يك راهبرد بلكه تاكتيكي بود كه هدف آن تغيير محيط بين‌الملل نسبت به ايران و اهداف و نيات آن بود. حسيني كه در سال‌هاي نخست دولت يازدهم از سوي محمد جواد ظريف به سمت مشاور وزير و معاون ديپلماسي رسانه‌اي مركز ديپلماسي عمومي و رسانه‌اي وزارت امور خارجه منصوب شده بود در اين گفت‌وگو از تداوم تلاش‌هاي امريكا براي زنده نگاه داشتن پروژه ايران هراسي مي‌گويد و فرصت‌هايي كه ايران بايد از آن در فضاي پسابرجام استفاده كند. سفير ايران در ايتاليا، معاون حقوقي و بين‌المللي، سخنگو و دستيار ويژه وزير، سرپرست معاونت آسيا و اقيانوسيه، مديركل ارزيابي و نظارت، كاردار ايران در كشورهاي اردن، سوريه و ازبكستان و معاون اداره اول خاورميانه عربي و شمال آفريقاي وزارت امور خارجه در زمره مناصبي بوده است كه حسيني در سال‌هاي حضور در وزارت امور خارجه عهده‌دار آنها بوده است. مشروح اين گفت‌وگو به شرح زير است.

اشاره: «سيدحسين نقوي‌حسيني» نماينده اصولگراي مردم ورامين در مجالس هشتم، نهم و دهم يكي از مهم‌ترين نمايندگان منتقد برجام و توافق هسته‌اي است. با اين حال، شايد مهم‌ترين ويژگي او به عنوان يك سياستمدار توانايي او در سخنوري و فن خطابه باشد؛ قابليت مهمي كه او را به سخنگوي كميسيون امنيت ملي و سياست خارجي سه سال نخست مجلس نهم تبديل كرد و به گفته «بهروز نعمتي» و «غلامعلي جعفرزاده ايمن‌آبادي» از اعضاي شوراي مركزي فراكسيون «رهروان ولايت»، از دست دادن همين سمت مخبر و سخنگوي كميسيون امنيت در اجلاسيه چهارم مجلس نهم آنچنان براي او غيرقابل تحمل بود كه منجر به تغيير موضعش نسبت به فراكسيون اكثريت «رهروان ولايت» در يك سال پاياني مجلس پيشين شد؛ اتفاقي كه او را تا مرز اخراج از فراكسيون رهروان پيش برد اما درنهايت باوجود اينكه نماينده اصولگراي ورامين هرگز حاضر به عقب‌نشيني از مواضع تند اخيرش نشد، بي‌سر و صدا در فراكسيون اكثريت باقي ماند. با اين حال، اوج فعاليت‌هاي اين سخنگوي امنيتي زماني بود كه مجلس نهم به تشكيل «كميسيون ويژه برجام» راي داد و نقوي‌حسيني كه به عنوان يكي از ۵ سهم فراكسيون «رهروان ولايت» به‌عضويت اين كميسيون ويژه ۱۵ نفره درآمد، درحالي توانست سمت مورد علاقه‌اش را تصاحب كند و سخنگوي كميسيون برجام شود كه مواضعش آنچنان با مواضع معتدل رهرواني‌ها همسو نبود. البته اين پايان فعاليت‌هاي آقاي سخنگو نبود. با تشكيل مجلس دهم و در شرايطي كه اكثريت دوستان مجلس نهمي نقوي‌حسيني از ورود به مجلس جديد بازماندند، او به همراه شش نماينده اصولگراي موفق در انتخابات ۷ اسفند كميته‌اي تشكيل داد كه با رايزني با لاريجاني، زمينه تشكيل فراكسيون اصولگرايان در مجلس دهم را فراهم كنند، بار ديگر نقوي‌حسيني به عنوان سخنگوي اين كميته هفت نفره برگزيده شد و كمي بعد نيز پاداش اين بازي سياسي هوشمندانه را گرفت و پس از آنكه لاريجاني به رياست مجلس رسيد و درادامه رياست اكثر كميسيون‌هاي تخصصي به اقليت اصولگراي مجلس دهم رسيد، نقوي‌حسيني نيز سمت مورد علاقه‌اش در كميسيون امنيت را بازپس گرفت و تبديل شد به سخنگوي كميسيون امنيت ملي و سياست خارجي در مجلس دهم! و همين توانايي ويژه نقوي‌حسيني بود كه ما را بر آن داشت براي بحث درباره برجام و شنيدن نظرات مخالفان آن، بلافاصله به سراغ او برويم.

مقدمه: يكسال پيش پرونده هسته‌اي ايران سرانجام پس از گذشت يك روند پر فراز و نشيب ١٢ ساله به پايان رسيد؛ مذاكراتي كه اگر چه در ابتدا آمريكا غايب بزرگ آن بود و اين عدم حضور موجب سنگ‌اندازي آنها براي رسيدن توافق ميان ايران و آمريكا شد اما در ميان راه و در دولت قبل آمريكايي‌ها هم به آن پيوستند و در پايان راه، ايران و آمريكا به مهم‌ترين بازيگران و نقش‌آفرين مذاكرات هسته‌اي تبديل شدند. رو در رويي تهران و واشنگتن در مذاكرات هسته‌اي و پايان موفقيت‌آميز آن و شرايط و تحولات منطقه‌اي موجب شد تا بسياري در آن برهه بگويند كه روابط ديپلماتيك ايران و آمريكا دوران سخت خود را پشت سر گذشته است. با آنكه ديگر تابوي گفت‌وگو با آمريكا شكسته شده است اما آن پيش‌بيني‌ها آنچنان درست از آب در نيامد و تحولات بعدي نشان داد با اشتباهات محاسباتي بسياري هم روبه‌رو است و تغيير چنداني در فضاي راهبردي دو كشور صورت نگرفته است. درباره برجام و تاثيرآن بر سياست‌هاي اين كشور گفت‌وگويي با نادر انتصار، استاد دانشگاه آلاباماي جنوبي داشته‌ايم كه مشروح آن در ادامه مي‌آيد:

مقدمه: «انعقاد برجام نشان‌دهنده يك تغيير بنيادين در بررسي اين موضوع توسط شوراي امنيت است. شوراي امنيت تمايل خود نسبت به ايجاد يك رابطه جديد با ايران كه با اجراي برجام تقويت خواهد شد و موجبات پايان رضايت بخش رسيدگي به اين موضوع را فراهم خواهد كرد را ابراز مي‌كند.» عبارتي متفاوت در نخستين بندهاي متن قطعنامه ٢٢٣١ مصوب شوراي امنيت در نشست ٧٤٨٨ در تاريخ ٢٠ جولاي ٢٠١٥؛ عبارتي كه نشان از راه و رسمي متفاوت ميان ايران و شوراي امنيت سازمان ملل متحد دارد. همان شوراي امنيتي كه از سال ٢٠٠٦ تنها در يك مسير واحد حركت مي‌كرد: تصويب تحريم و سپس تشديد آن عليه ايران. يك سال از حصول توافق هسته‌اي با نام رسمي برنامه جامع اقدام مشترك (برجام) ميان ايران و ١+٥ گذشته است. ٥ عضو دايم شوراي امنيت به اضافه آلمان سه سال مذاكرات متفاوت و فشرده را با ايران پيش بردند. ايران بند بند برجام را تنظيم كرد، تغيير داد و بالاتر از تمام اين فراز و فرودها در مذاكره فني - سياسي با ١+٥، سرانجام دور يك ميز با اعضاي دايم نشست و متن قطعنامه را زير و رو كرد. عبارت‌هاي حقوقي اين‌بار به دقت نگاشته شدند. نهايت امتيازي كه ممكن بود گرفته شد، در بسياري از بندها ادبيات نوشتاري به گونه‌اي تنظيم شد كه بار حقوقي آن دست طرف مقابل را براي تعبيرهاي به ضرر ايران در عالم واقع و نه در صحنه تبليغات ببندد. غلامعلي خوشرو از ٢٨ بهمن ١٣٩٣ سفير و نماينده دايم ايران در سازمان ملل متحد است. خوشرو كه مبتكر تاسيس دانشكده روابط بين‌الملل وزارت امور خارجه در سال ١٣٦١ بود به مدت هشت سال رياست اين مركز ديپلماسي را به عهده داشت. پس از آن دوره نيز وي هفت سال سفير و معاون نمايندگي جمهوري اسلامي ايران در نيويورك بوده است. خوشرو در دولت اول و دوم محمد خاتمي، معاون وزير امور خارجه در امور آموزش و پژوهش و سفير ايران در كشور استراليا بود. در فاصله سال‌هاي ١٣٨٠ تا ١٣٨٤ كه مناقشه هسته‌اي ايران نيز اوج گرفته بود، غلامعلي خوشرو معاونت حقوقي و بين‌المللي وزارت امور خارجه را برعهده داشت. خوشرو در گفت‌وگوي اختصاصي با «اعتماد» به مناسبت سالروز توافق هسته‌اي تاكيد مي‌كند كه شوراي امنيت با تمام نقدهايي كه به عملكرد مستقل آن وجود دارد اما تنها نهاد در تاريخ حقوق بين‌الملل است كه تصميم‌هاي آن مطابق منشور براي تمام كشورها الزام‌آور است. وي رابطه ايران با اين شورا را به رابطه در حد صفر پيش از برجام و رابطه رو به رشد پس از برجام تقسيم مي‌كند. مشروح اين گفت‌وگو به شرح زير است:

مقدمه: گروه ديپلماسي - «صنعت هسته‌اي تعطيل شد» شايد اين عبارت، فصل مشترك انتقاداتي بود كه مخالفان توافق هسته‌اي ايران و گروه ١+٥ پس از اجرايي شدن برجام بيان مي‌كردند و معتقد بودند توافق، صنعت هسته‌اي ايران را برباد خواهد داد. در اين راستا، قصه بتن ريختن در رآكتور آب سنگين اراك و تعطيلي سايت هسته‌اي فردو به داستان مفصلي در رسانه‌ها تبديل شد كه حاشيه‌هاي فراواني را براي تيم مذاكره‌كننده ايران فراهم كرد. اجراي داوطلبانه پروتكل الحاقي و انجام بازرسي‌ها براساس برجام نيز مسائل ديگري بودند كه سازمان انرژي اتمي را به خود درگير كرد. با وجود آن حرف‌ها و اين داستان‌سازي‌ها، خبرهايي كه اين روزها از سازمان انرژي اتمي منتشر مي‌شود، حكايت از داستان ديگري دارد. به ديگر سخن، با اجرايي شدن برجام ميان ايران و گروه١+٥، سازمان انرژي اتمي هم جان تازه‌اي گرفته‌ و تعاملات بين‌المللي اين سازمان با نهادهاي بين‌المللي و كشورهاي ديگر نيز رونق گرفته است. اصغر زارعان، معاون حفاظت و امنيت سازمان انرژي اتمي و دبير كميته امنيت فناوري هسته‌اي در گفت‌وگوي تفصيلي «اعتماد» به تشريح روند يكساله گذشته سازمان انرژي اتمي در اجراي برجام مي‌پردازد. مرد شماره دو سازمان انرژي اتمي ايران در اين گفت‌وگو ضمن تشريح برنامه‌هاي آتي سازمان انرژي اتمي به روند كنوني اجراي برجام در سازمان متبوعش هم ‌مي‌پردازد و مي‌گويد برخلاف آنچه برخي از منتقدان مي‌گويند سازمان انرژي با قوت بسيار به فعاليت‌هاي خود ادامه مي‌دهد. دبير كميته امنيت فناوري هسته‌اي در اين گفت‌وگو همچنين به بيان آخرين شرايط امنيتي سازمان در پرتو اجراي پروتكل الحاقي در سايه برجام هم مي‌پردازد و در نهايت، آخرين وضعيت مراودات بين‌المللي سازمان انرژي اتمي را تشريح مي‌كند. مشروح گفت‌وگوي «اعتماد» با اصغر زارعان در ادامه مي‌آيد: