اشاره: برنامه ششم لايحه‌اي براي اجراي احكامي است كه در برنامه‌هاي گذشته تصويب شده بود؛ لايحه‌اي كه طرح نويي نينداخته و احكام تنفيذي را دوباره گرد هم جمع كرده است. حسن سبحاني، نماينده سه دوره متوالي مجلس و بنا به اقوالي فعال‌ترين نماينده مجلس پس از انقلاب نقدهاي صريحي به برنامه‌اي كه دولت با عنوان ششمين برنامه توسعه‌اي كشور به مجلس فرستاده، وارد مي‌داند. نقدهايي كه نهايتا گفت‌وگو را با نداشتن ويژگي‌هاي يك برنامه بديل توسعه‌اي، جمع‌بندي مي‌كند. صرف‌نظر از ويژگي‌هاي ذاتي برنامه، سبحاني سيري كه لايحه در اتاق‌هاي مجلس و در آخر صحن علني طي مي‌كند را به تصوير مي‌كشد. از پشت پرده اتفاقاتي مي‌گويد كه در كميسيون‌ها مي‌افتد و باعث تصويب يا رد احكام مي‌شود. به اعتقاد او دستپاچگي نمايندگان نهم براي تصويب آنچه به اشتباه برنامه خوانده مي‌شود همه از آنجايي ناشي مي‌شود كه مي‌خواهند اثرگذاري تامي در برنامه ششم داشته باشند و به نوعي دست مجلس دهمي‌ها را در تغيير اين قانون ببندند. عواقب اين سراسيمگي هم روشن است؛ بر اساس اين مجموعه احكام دولت اختيار مواردي را مي‌گيرد كه رد پايي از تخصيص منابع در آن نيست؛ لذا شرايط به نحوي رقم مي‌خورد كه در قبال مجلس با وجود پاسخگويي در نظر، عملا پاسخگو نيست. از سوي ديگر نظام حزبي ايران هم كه بسيار در تصويب مفاد برنامه‌ها موثر هستند؛ كارآمدي لازم را ندارند. وقتي يك حزبي در مجلس نماينده دارد اين لايحه يا طرح را در حزب بررسي مي‌كنند و به نمايندگاني كه از آن حزب به مجلس رفتند از سياست‌ها تبعيت مي‌كنند. تا زماني كه احزاب در ايران از حالت اسمي تبديل به حالت‌هاي كاركردي نشده به نحوي كه نمايندگان از طريق دفاتر تخصصي حزب خودشان در مورد مواد لايحه توجيه بشوند؛ تصويب يا ردهاي غيركارشناسي وجود خواهد داشت. حسن سبحاني، استاد تمام دانشگاه تهران در گفت‌وگو با «اعتماد» در جمع‌بندي صحبت‌هاي خود از ميزان احتمال تحقق اهداف كليدي پيش‌بيني شده در برنامه نيز مي‌گويد.