برخی سکوت‌ها از هزاران فریاد رساترند. کودکانی که با شهادت‌شان ریشه‌های یک سرزمین، یک ملت و یک خانواده را برای ماندن، ایستادن و جنگیدن تنومند می‌کنند، از هزاران فریاد و هزاران گلوله کاری‌تر هستند؛ کودکانی که منجی پیروزی و منادی آزادیند.
ای کودکانی که طعم شیرین شهادت را نوشیده‌اید، خیال‌تان راحت که صدای مظلومیت‌تان به همه گوش‌ها و رنگ شهادت‌تان به همه چشم‌ها رسیده است. دل‌تان از سکوت دولت‌های ترسو نشکند؛ آن چیزی که باید بشکند، دل آنهاست از سکوت شما.
ای کودکان، ما را هم ببخشید اگر در گردونه عادت جا خوش کرده‌ایم. اگر دیگر با اضطراب و نگرانی جلوی تلویزیون نمی‌ایستیم، اگر دیگر مثل روزهای اول با حیرت به عکس‌های فجایع خیره نمی‌شویم. بهت نمی‌کنیم. اگر کم‌کم داریم به خبرهای کم‌اهمیت‌تر هم می‌پردازیم. اگر آخرین تقلاهای عاطفی‌مان را برای سرزنش نشدن به کار می‌گیریم.
ای کودکان! با این همه، خیال‌تان آسوده باشد که در گوشه‌ای از دنیا مردی ایستاده است که غم شما را به تمامی به دوش می‌کشد؛ مردی که وعده و ذخیره خداوند است برای انتقام از همه خون‌هایی که به ناحق بر زمین جاری شده است. مردی که پیامبر اسلام(ص) او را چنین نامید: « الا انّه المنتقم من الظالمین الا انّه مدرک کل ثار لاولیاء اللّه عز و جل...»؛ آگاه باشید که او [خاتم الاوصیاء مهدی موعود(ع)] انتقام‌گیرنده از ستمگران است... او خونخواه خون به ناحق ریخته همه بندگان صالح خداست.