اکنون که دولت چهاردهم با عزمی راسخ موضوع راهبردی «وفاق ملی» را مطرح کرده، ضروری است که الزامات وفاق ملی، یعنی «تأمین منافع ملی با تکیه بر ساخت و قدرت درونی و توان داخلی» به درستی تبیین شده و از دولت محترم مطالبه شود که در این مسیر گام بردارد.
در یک نمونه باید گفت، اقتصاد ایران در دهه گذشته وضعیت مساعدی را تجربه نکرده است؛ در حالی که به گواه نهاد‌های معتبر بین‌المللی کشورمان به لحاظ منابع نفت و گاز، معادن، دسترسی به آبهای آزاد، موقعیت جغرافیایی استراتژیک، جمعیت جوان و تحصیل کرده و... یکی از کشور‌های با تراز بالای جهان شناخته می‌شود؛ اما متأسفانه در شاخص‌های مهمی همچون رشد اقتصادی، فرار مغزها، نرخ تورم، بیکاری، ارزش پول ملی و... در جایگاه مطلوبی قرار ندارد. ایمان به توانمندی جوانان این مرز و بوم عامل پیشرفت بی‌منت و طی کردن پله‌های ترقی کشور بوده است. پیشرفت در صنعت هسته‌ای، امور پیچیده نظامی و موشکی بهواسطه اعتقاد به جوانان نخبه این مرز و بوم میسر شده و مبتنی بر توانایی‌های علمی و ایمانی آنها بوده است که در این بخش‌ها به شکل فزاینده‌ای شاهد ارتقای قدرت کشور در چانه‌زنی‌های منطقه‌ای و بین‌المللی هستیم. در حالی که دشمنان به دنبال فرصت هستند تا به کشورمان ضربه بزنند، اتکا به ظرفیتهای داخلی بر اساس راهبر وفاق ملی می‌تواند عامل اصلی برون‌رفت از مشکلات باشد. رهبر معظم انقلاب درباره اهمیت تکیه بر توان داخلی فرمودند: «مسئله پرداختن به دست‌های داخلی برای حل مشکلات کشور باید جزء واضحات و بینات فکری مردم بشود. باید این‌قدر این گفته بشود، استدلال بشود، تبیین بشود، تکرار بشود که به‌صورت یک گفتمان قطعی دربیاید. ما جوان‌های پرانگیزه‌ای داریم، افراد متخصصی داریم، تولیدکنندگان خوبی داریم، کارآفرینان خوبی داریم، کارگران خوب و کشاورزان خوبی داریم، معلمان خوبی داریم، استادان خوبی داریم. کار‌ها به دست افرادی از این قبیل بایستی اصلاح بشود؛ اینها هستند که بایستی مشکلات کشور را برطرف بکنند؛ مشکل اقتصادی را هم اینها باید برطرف کنند و مشکلات گوناگون کاری را. از بیگانه‌ها کاری برنمی‌آید. من نمی‌گویم با دنیا قطع رابطه کنید، این اصلاً نظر بنده نیست. از اول انقلاب، بنده جزو آن آدم‌هایی بودم که اصرار داشتم بر ارتباط ـ ارتباط با اطراف دنیاـ الان هم همان عقیده را دارم، لکن بحث من این است که ما پای قدرتمند و طبیعی خودمان را با عصای بیگانه عوض نکنیم. اینکه به‌جای اینکه روی پای خودمان بایستیم و به پای خودمان تکیه کنیم، به عصای بیگانه تکیه کنیم، خطاست.»