دوستان خدا همان کسانى هستند که باطن دنیا را مى‌نگرند؛ در حالى که دیگر مردم به ظاهرش چشم دارند و به آینده و فرجام دنیا مشغولند. آنچه را از دنیا که مى‌ترسند آنان را نابود کند، نابود مى‌کنند و آنچه را که از دنیا مى‌دانند به زودى آنان را ترک خواهد گفت، ترک مى‌کنند و آنچه را که دیگران از دنیا زیاد و با ارزش مى‌شمارند، اندک و حقیرش مى‌بینند و رسیدن خود به آنها را از دست دادن [سعادت و رستگارى خویش]مى‌شمارند. (نهج البلاغه، حکمت۴۳۲)