فینال وزن ۱۲۵ کیلوگرم، میان امیرحسین زارع و گئورگی مشدیلویشویلی از آذربایجان شب گذشته در زاگرب کرواسی برگزار شد؛ دو کشتی‌گیر با گام‌هایی محکم وارد میدان شدند، اما تنها یکی قرار بود فاتح باشد. از همان لحظه آغاز، زارع همچون طوفانی بی‌امان به حریف تاخت. سرعت، قدرت و دقت او چنان بود که مشدیلویشویلی راهی برای نفس کشیدن نداشت. سوت پایان که به صدا درآمد، تابلو نتیجه ۵ بر ۰ به نفع زارع را نشان می‌داد. او با این پیروزی، سومین طلای جهانی خود را به گردن آویخت و هت‌تریک تاریخی‌اش را جشن گرفت.
اما اوج ماجرا بعد از پایان مسابقه رقم خورد. زارع، پس از قهرمانی و در حالی که تمام نگاه‌ها به او دوخته شده بود، به سمت پرچم ایران رفت. پرچمی که مربی تیم بالا گرفته بود، حالا در مرکز نور سالن می‌درخشید. زارع روی یک زانو نشست، دست راست را به پیشانی برد و به پرچم کشورمان سلام نظامی داد. لحظه‌ای که بیشتر شبیه یک صحنه سینمایی بود تا یک مسابقه ورزشی؛ ترکیبی از افتخار، تعهد و احساس ملی.
این حرکت تنها یک ادای احترام ساده نبود. بعد از جنگ ۱۲ روزه و شرایطی که تیم‌های ورزشی ایران در ماه‌های اخیر تجربه کردند، بار‌ها شاهد چنین احترام‌هایی از سوی ورزشکاران بودیم. اما تفاوت این‌جا بود که زارع این کار را در اوج قهرمانی، در لحظه‌ای که تمام دنیا او را تماشا می‌کرد، انجام داد. او نه‌تنها قهرمان تشک، بلکه قهرمان احساسات ملی شد.