* در روز‌هایی که دومین سالگرد آغاز طوفان‌الاقصیٰ را می‌گذرانیم چند رویداد نشان داد که دنیای بعد از ۷ اکتبر با قبل از آن فرق دارد و زمین ورزش هم مانند بسیاری از میادین سیاسی و اجتماعی و علمی دنیا، دیگر ملک طلق صهیونیست‌ها نیست:
- اندونزی ویزای ژیمناست‌های رژیم صهیونی را لغو و اعلام کرد حضور آنان در مسابقات جهانی جاکارتا با وجدان مردم این کشور ناسازگار است.
- در مادرید، هزاران نفر از حامیان فلسطین در خیابان‌های اصلی مادرید تجمع کردند و مسیر عبور دوچرخه‌سواران را بستند. اعتراض آنها مستقیماً متوجه حضور تیم «اسرائیل پریمیر‌تِک» بود.
- در ایتالیا، تیم «اسرائیل پریمیر‌تِک» به‌دلیل اعتراضات مردمی از رقابت «جیرودل‌امیلیا» حذف شد.
- نخست‌وزیر اسپانیا نیز صراحتاً گفت اسرائیل باید از از حضور در رویداد‌های ورزشی بین‌المللی محروم شود.
اینها تنها چند نمونه از ده‌ها رویداد مشابه بودند که نشانه‌ی یک تغییر عمیق‌اند. مسابقات ورزشی که یکی از زمین‌های عادی‌نمایی و «عادی‌سازی» اسرائیل بود حالا صحنه‌ی اعتراض و تحریم شده است.
در چند ماه اخیر در برخی کشورها، بازی‌های تیم‌های اسرائیلی، به‌دلیل اعتراض‌های گسترده و تجمعات ضدصهیونیستی بیرون سالن و پشت در‌های بسته برگزار می‌شود و در برخی دیگر به بهانه نگرانی امنیتی ولی در عمل فشار افکار عمومی اصلاً برگزار نمی‌شود.
جالب آنکه، همان موضعی که ایران از سال‌ها پیش بر آن ایستاد و حتی برایش هزینه داد، امروز در حال گسترش و تبدیل شدن به ارزشی بین‌المللی است. غربی‌ها سعی داشتند میادین ورزشی را به بهانه‌های واهی، برای ایران به محملی برای طرد و محرومیت تبدیل کنند، اما اینک ماجرا برعکس شده و رژیم اسرائیل نه تنها نمی‌تواند از ابزار ورزش قهرمانی برای تطهیر خود سواستفاده کند بلکه این میادین به محل رسوایی و فشار به این رژیم نیز تبدیل شده است.
البته هنوز هم معیار‌های دوگانه غربی پابرجاست. همان نهاد‌هایی که آن روز ورزشکاران ایران را با شعار «ورزش سیاسی نیست» مجازات می‌کردند، چندی بعد کل ورزش روسیه را به‌خاطر سیاست، از المپیک، فیفا، یوفا و ده‌ها فدراسیون دیگر حذف کردند؛ و دوباره امروز همان‌نهاد‌های غربی، در برابر نسل‌کشی بی‌سابقه و وحشیانه روزمره‌ی اسرائیل، ناگهان یادشان افتاده که ورزش باید از سیاست جدا بماند!
روزی رژیم صهیونیستی می‌خواست از ورزش به‌عنوان ابزار تبلیغ چهره‌ای عادی و موجه از خود استفاده کند؛ اما همان زمین، حالا علیه او چرخیده است. وقتی فلان تیم ورزشی صهیونیستی ناچار می‌شود واژه «اسرائیل» را از پیراهنش حذف کند، یعنی قدرت نرمش فروریخته است.
دنیای بعد از ۷ اکتبر با قبل از آن فرق دارد. این‌بار حتی ورزش کردن هم برای اسرائیلی‌ها عادی نخواهد بود. نه فلسطین مثل قبل تنهاست و نه ایران در زمین دفاع از فلسطین تنها می‌ماند. منطق مقاومت از سیاست فراتر رفته و در میدان‌های ورزشی، دانشگاهی، هنری و فرهنگی امتداد یافته است.
زمانی ایستادن در برابر اسرائیل هزینه داشت و در عرف ورزش عادی نبود، اما امروز همان ایستادگی، نشانه‌ی شرافت است و عادی‌سازی شده است. ۷ اکتبر حتی معنای «عادی‌سازی» را هم دگرگون کرد.