مخالفت پارلمان انگلستان باحمله نظامی به سوریه

گروه ترجمه- پایگاه اینترنتی وال‌استریت ژورنال 31 آگوست 2013 (9 شهریور) در مقاله‌ای به رأی مجلس انگلستان علیه حمله به سوریه پرداخت و نوشت: این مسئله ضربه‌ای جدی به فرصت‌های سیاسی داخلی دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا، بود. آقای کامرون از زمان قدرت‌یابی در سال 2010 در مواقع مختلف با احزاب مخالف و همچنین عناصر نافرمان درون حزب محافظه‌کار خود و لیبرال‌ دموکرات‌ها روبه‌رو شده است. این مسئله سبب شکست آقای کامرون در روز پنج‌شنبه شد. دولت با 285 رأی مخالف در برابر 272 رأی موافق نتوانست رأی لازم برای مداخله نظامی در سوریه را کسب کند. آقای کامرون گفت مشخص است که مجلس بریتانیا دیدگاه مردم را منعکس می‌کند و نمی‌خواهد بریتانیا در اقدام نظامی دخیل شود و «دولت، مطابق آن عمل خواهد کرد.»

در ادامه مقاله آمده است: این نتیجه لحظه‌ای حساس در سیاست‌های انگلستان است؛ زیرا بسیار غیرمعمول است که یک نخست‌وزیر در سیاست خارجی شکست بخورد و تردیدهایی در مورد نقش انگلستان در صحنه جهانی به وجود آید. همچنین این موضوع، عقب‌نشینی نادر در روابط آمریکا و بریتانیا است که سؤالاتی را در مورد «رابطه ویژه» این دو کشور برانگیخته است. در دهه‌های اخیر،‌ بریتانیا به‌ندرت با آمریکا بر سر مسائلی چنین راهبردی اختلاف نظر پیدا کرده است. اگرچه دولت به رأی مجلس برای اقدام نظامی نیاز ندارد؛ اما در حال حاضر انجام آن به لحاظ سیاسی دشوار است. مجلس یک رأی دیگر نیز باید در اوایل هفته آینده بدهد که آیا بریتانیا در اقدام نظامی، مداخله مستقیم داشته باشد یا خیر؟ سخنگوی نخست‌وزیری بریتانیا تأیید کرد که در حال حاضر بریتانیا در اقدام نظامی علیه سوریه مشارکت نخواهد کرد. نتیجه موضع‌گیری بریتانیا می‌تواند کار را برای باراک اوباما و سایر متحدان غربی دشوارتر کند؛ زیرا آن‌ها باید مردم خود را در مورد ضرورت اقدام نظامی در سوریه متقاعد کنند. «فیلیپ هاموند» وزیر دفاع بریتانیا، گفت که آمریکا از مداخله بریتانیا ناامید شده است. همچنین این عقب‌نشینی، پرسش‌هایی را در مورد اقتدار آقای کامرون برمی‌انگیزد. نخست‌وزیر ملزم به کسب رأی مجلس نیست و امری اختیاری است. مقامات آمریکا گفتند که آقای اوباما آماده اقدام بدون بریتانیا در روزهای آینده است. آن‌ها افزودند که برخلاف مداخله آمریکا در لیبی در سال 2011، گزینه‌های مد نظر در سوریه در مقیاسی کوچک‌تر است و نیازی به ائتلافی مؤثر نیست. اوایل هفته، نخست‌وزیر بریتانیا امیدوار بود که حمایت مجلس برای حمله نظامی را کسب کند. روز پنج‌شنبه آقای کامرون گفت که «البته من درس‌های جنگ‌های گذشته را کاملاً در خاطر دارم؛ به‌ویژه نگرانی‌های عمیق در کشور در مورد اشتباهات مربوط به جنگ عراق در سال 2003 را. اما وی سوریه را «اساساً متفاوت» خواند. بر این اساس که توجیه مداخله نظامی بر اساس شواهدی گسترده و نیز این واقعیت است که حمایت یکپارچه جامعه‌ بین‌الملل در مورد ضرورت اقدام نظامی وجود دارد.

در پایان مقاله آمده است: اما به هر حال، آقای کامرون نتوانسته شواهد و مدارک محکمی در مورد استفاده رژیم اسد از تسلیحات شیمیایی ارائه کند. آقای کامرون اطلاعات دقیقی برای اثبات ادعاهای خود ارائه نکرد؛ اما شواهد و مدارک آشکار مانند تصاویر ویدئویی و نیز این واقعیت که رژیم اسد می‌تواند چنین حمله‌ای صورت دهد و مخالفان نمی‌توانند، ارائه کرد. آقای کامرون نتوانست حمایت کافی سیاستمدارانی را کسب کند که طی بحث‌های روز پنج‌شنبه مجلس اظهار نگرانی کردند. از جمله سؤالات این بود که چه شواهد و تضمینی وجود دارد که حمله نظامی از به‌کارگیری تسلیحات شیمیایی رژیم اسد جلوگیری خواهد کرد؟ آیا این اقدام خشونت در سوریه را تشدید خواهد کرد؟ و پیامدهای آن برای ثبات خاورمیانه چه خواهد بود؟ همچنین در میان برخی سیاستمداران و مردم، تردیدهایی در مورد شواهد و مدارک آقای کامرون وجود داشته است. آقای کامرون به برآورد اطلاعاتی کمیته مشترک اطلاعاتی دولت اشاره کرد که «مناقشه جدی چندانی» در مورد تسلیحات شیمیایی وجود ندارد و نتیجه‌ گرفت که «به احتمال بسیار، رژیم اسد مسئول چنین حملاتی و کشته شدن صدها نفر است.» این شکست از مجلس آخرین مورد از زمانی است که دیوید کامرون در سال 2010 پست نخست‌وزیری را به عهده گرفته است؛ به‌ویژه در مورد مسئله اروپا که طی آن، آقای کامرون بارها تلاش کرد مخالفان درون حزب محافظه‌کار را مدیریت کند. همچنین نخست‌وزیر انگلستان با مخالفت جدی درون‌حزبی در سایر مسائل از جمله ازدواج همجنس‌گرایان رو‌به‌روست.