جامعه بین‌الملل در حال تدارک برای برگزاری کنفرانس «ژنو ۳» است اما حقایق موجود نشان می‌دهد که سرنوشت بحران سوریه در گرو تحولات میدانی بوده و نباید به ژنو 3 امید داشت.
معارضان خارج نشین سوری و در پس آنها عربستان سعودی همچنان به مانع تراشی در مسیر برگزاری کنفرانس ژنو 3 ادامه می‌دهند.
در واقع آل سعود به این گفته خود هنگامی که به «استفان دی مستورا» فرستاده ویژه سازمان ملل در امور سوریه اعلام کردند، صادق بودند که تنش تهران – ریاض در پی جنایت اعدام شیخ «نمر باقر النمر» دلیل مانع تراشی آنها در مسیر برگزاری ژنو 3 نیست.
ریاض برای جلوگیری از برگزاری این کنفرانس نیازی به این تنش نداشت، چون بارها ثابت کرده است، تا زمانی که منافع این کشور که همسویی آشکاری با منافع رژیم صهیونیستی دارد، تامین نشود، به هر دستاویزی برای ممانعت از دستیابی به راه حلی سیاسی و مسالمت آمیز برای بحران سوریه متوسل می‌شود.
طبیعی است، به دنبال انتخاب شخصیت تروریستی تکفیری همچون «محمد علوش» به عنوان یکی از مذاکره کنندگان ارشد هیأت نمایندگان معارضان سوری، ژنو 3 و به طور کلی روند سیاسی بحران سوریه به باد فنا رود.
چون دمشق هیچ‌گاه مذاکره با چنین افرادی را نخواهد پذیرفت و تن دادن به چنین مذاکراتی را مشروعیت بخشیدن به تروریسم در سوریه تلقی خواهد کرد، لذا نشستن مسئول سیاسی گروه تروریستی «جیش الاسلام» پای میز مذاکره به معنای به رسمیت شناختن مشروعیت این گروه و مبارزه آن علیه دولت و ملت سوریه است.
نگاهی گذرا به تاریخ بحران سوریه نشان می‌دهد که چه تعداد غیر نظامی سوری قربانی حملات خمپاره‌ای و موشکی جیش الاسلام در دمشق شده‌اند و عجیب این است که عربستان این همه پافشاری و اصرار دارند که جیش الاسلام در روند سیاسی سوریه مشارکت داشته باشد.
این درحالی است که پیشنهاد «جان کری»، وزیر خارجه آمریکا مبنی بر برگزاری مذاکرات غیر مستقیم بین طرف‌های سوری را هم نمی‌توان راه حلی منطقی شمرد.
چون در اینجا سخن از سرنوشت کشوری است که تمام کشورهای جهان به خطری که آن را تهدید می‌کند و اینکه این خطر تنها متوجه سوری‌ها نیست، بلکه تهدید کننده جامعه جهانی است، اذعان دارند.
به خصوص که امروز شاهد هستیم، داعش این قدرت را یافته تا عمق اروپای غربی نیز نفوذ کند و مستقیما حملاتی را علیه اروپایی‌ها انجام دهد، لذا چشم پوشی اروپایی‌ها از این خطر نتایج غیر قابل جبرانی برای آنها در پی خواهد داشت.
در عین حال نمی‌توان، از دخالت‌های فتنه انگیزانه آل‌سعود در نقاط مختلف به راحتی گذشت، انتصاب محمد علوش به عنوان مذاکره کننده ارشد هیأت معارضان تاکید می‌کند، عربستان همچنان بر گزینه مسلحانه و نادیده گرفتن معارضان داخلی و قرار دادن تمام معارضان در چارچوب مورد نظر خود پافشاری می‌کند، چارچوبی که اندیشه‌های سیاسی و اعتقادی اخوانی بر آن حاکم است.
گویی ریاض نمی‌خواهد، به تجربه ناکام به قدرت رسیدن اخوان المسلمین در مصر توجه کند و اینکه خود یکی از عوامل براندازی این حکومت در مصر بود و هم اکنون با توجه به شرایط حاکم بر ملل جهان عرب، این ملت‌ها آمادگی پذیرش حکومتی اخوانی را ندارند.
پافشاری عربستان سعودی در این برهه زمانی بر تشکیل حکومتی اخوانی نه به خاطر حل اختلافاتش با این جماعت و کنار نهادن دشمنی‌هایش با آن صورت می‌گیرد، بلکه تنها به این دلیل است که آل سعود هم اکنون توسل به این حربه را کارآمدترین ابزار برای ایجاد شکاف بین اعضای محور مقاومت ملاحظه می‌کنند.
طبیعی است که واکنش دمشق به انتخاب محمد علوش به عنوان مذاکره کننده ارشد معارضان سوری عدم حضور در ژنو 3 باشد، به ویژه اینکه در حال حاضر ارتش سوریه در 10 جبهه عملیاتی درحال پیشروی است و موفق شده معادلات میدانی را به سود خود تغییر دهند.
در چنین شرایطی دمشق نیازی به برگزاری چنین مذاکراتی احساس نمی‌کند و همچنان بر این گفته خود تاکید می‌کند که «آنچه در میدان نبرد به دست نیاید، بدون تردید پای میز مذاکره به دست نخواهد آمد».
بر این اساس میدان نبرد تعیین کننده سرنوشت دولت، ارتش و مردم سوریه از یک سو و گروه‌های تروریستی و حامیان آنها از سوی دیگر خواهد بود و از این حیث نمی‌توان امیدی به ژنو 3 داشت و برگزاری یا عدم برگزاری آن تاثیری بر روند بحران جاری در سوریه نخواهد داشت.
منبع: فارس
