نسل کشي بوميان استراليا

در سال ۱۷۷۰ م. کاپيتان "جيمز کوک" دريانورد بريتانيايي، نواحي اطراف سيدني در شرق استراليا را اکتشاف و ثبت کرد. کاپيتان "آرتور فيليپ" در ۱۸ ژوئيه ۱۷۸۸ با يازده کشتي و ۱۳۵۰ مسافر به حدود سيدني رسيد و ضمن اعلام اين منطقه با نام "نيو ساوت ولز" به عنوان يکي از مستعمره‌هاي بريتانيا، خود به فرمانداري آن برگزيده شد. بريتانيايي‌ها در ديد اول به استراليا به عنوان سرزميني دوردست و خشک براي تبعيد محکومين و زندانيان نگاه مي‌کردند. به همين دليل بيشتر مسافران اوليه، به اجبار به منطقه ولز جنوبي جديد آمدند. اما ساکنان ديگر ايالت‌ها اغلب به اختيار خود به سرزمين جديد مهاجرت کردند.

در يازده کشتي فيليپ 736 مرد مجرم زنداني و 188 زن مجرم نيز حاضر بودند که در تاريخ، نخستين مهاجران انگليسي استراليا بشمار آورده شده اند و بر قرارگاه آنان «پنال کلني = مهاجر نشين مجرمان» نوشته شده است. شمار اين مجرمان مهاجر تا سال 1792 به سه هزار و 546 مرد و 766 زن رسيده بود. بيشتر اين مجرمان به بيماري مقاربتي و امراض ديگر از جمله آبله مبتلا بودند.

بوميان استراليا از آنان با فريادهاي «وارا ــ وارا » يعني برويد گم شويد استقبال کردند، ولي مهاجرين تفنگ داشتند و کاري از بوميان براي بيرون راندشان ساخته نبود و بعدا اين بوميان بودند که اراضي و جان خود را به مهاجران باختند. تاريخ کوتاه مهاجرت انگليسي ها به استراليا پُر است از بدرفتاري غير انساني و قتل و نابودي بوميان اين سرزمين که بازگو کردنش دلخراش است.

حکومت پادشاهي انگلستان که 13 مهاجرنشين خود در آمريکا را از دست داده بود اين سرزمين بکر را به عنوان مهاجرنشين تازه خود برگزيد. در جريان 80 سال پس از ورود نخستين مهاجران به استراليا بيش از 160 هزار زنداني و تبعيدي توسط انگلستان به استراليا منتقل شدند. اين زندانيان پس از گذراندن دوران محکوميت خود ، در استراليا ساکن شدند.آنها ساختار جامعه اروپايي امروزي استراليا را پايه ريزي کردند. مهاجران که بخش اعظم آنها را محکومان سابق تشکيل مي‌داند، بوميان استراليا که از دوران باستان در اين قاره سکونت داشتند را به نواحي مرکزي و بد آب و هواي اين سرزمين کوچ دادند.

فاجعه بوميان تاسمانيا بي شک يکي از تراژدي هاي هولناک سده نوزدهم است. سياست امحاء بوميان تا سال 1876 تداوم داشت و در اين زمان آخرين بقاياي سکنه اصلي اين سرزمين از ميان رفت. منابع معتبر به موارد بيشماري از شکار بوميان به دست فاتحان بريتانيايي تنها با هدف تفريح اشاره کرده‌اند. در سال ۱۸۲۹ ميلادي "رابرت منلي ليون" از اولين حاميان حقوق بوميان استراليا در گزارش خود عنوان مي‌کند که سربازان بريتانيا شکار بوميان را همچون شکار کانگورو يک ورزش سالم تلقي مي‌کنند.

کارنامه عملکرد گماشتگان بريتانيا در استراليا سياهه از جنايت هاي بيشمار عليه مردمان بومي است تا حدي که آنان را تا مرز انقراض پيش برد. حملات گسترده به مناطق مسکوني، استفاده از سلاح هاي گرم در برابر بوميان بي دفاع، مسموم کردن منابع غذايي و آب بوميان، شيوع بيماري‌هاي واگيردار و کشنده از اروپا، مهاجرت‌هاي اجباري به مناطق غير قابل سکونت، تنها بخشي از جنايات سازماندهي شده عليه بوميان استراليا بوده است. دولت کنوني استراليا به خاطر اتفاقات رخ داده از بوميان اين کشور عذرخواهي کرده است، اما ذهنيت غالب در انگليس اين است که اين نسل کشي ها تنها مسئله اي داخلي بوده و ارتباطي به کشور انگليس ندارد.

از سال ۱۷۸۸ و با آغاز حکومت بريتانيا تا سال ۱۹۱۱ جميعت بوميان استراليا از 750 هزار نفر به تنها 30 هزار نفر کاهش پيدا کرده بود. کشتارهاي گسترده و دست جمعي، مهاجرت هاي اجباري و شيوع بيماري هاي واگيردار که از اروپا به قاره جديد منتقل شده بود از عوامل اصلي اين کاهش چشمگير در جميعت بوميان استراليا است. جنايتي از بريتانياي کبير که به طور قاطع لايق عنوان نسل کشي است.

موارد برشمرده در ادامه تنها نمونه‌هاي محدودي از جنايات فراواني است که در طول سال‌هاي متمادي بر بوميان اين سرزمين رفته است.

در سال 1803، انگليسي ها 24 زنداني، 8 سرباز و چندين داوطلب را به استراليا تبعيد کردند. فاجعه از آنجايي آغاز شد که اين زندانيان فرار کرده و به صورت تصادفي بوميان منطقه را به قتل مي‌رساندند و به زنانشان تجاوز مي‌کردند. افرادي که خشن‌تر بودند، سر قربانيان بومي خود را بريده و زنان آنها را مجبور مي‌کردند سر همسرشان را از گردن خود آويزان کنند.

حاکمين انگليسي استراليا، در سال 1829 زندانيان را براي شکار بوميان مي‌فرستادند. به ازاي شکار هر بومي، زندانيان 5 دلار جايزه مي‌گرفتند. در سال 1830، زنجيره‌اي از 5000 سرباز براي راندن بوميان به منطقه‌اي بسيار کوچک، اعزام شدند. تا چندين هفته اين زنجيره در سراسر جزيره مي‌گشت تا در نهايت تنها 300 بومي باقي ماندند.

پروفسور کالين مدير مرکز مطالعات نسل کشي تطبيقي در دانشگاه مکواري سيدني با مطالعه بر روي تاريخچه بوميان جزاير تنگه تورس جرييات اين حرکت وحشيانه را تحت عنوان نسل‌کشي در استراليا براي اولين بار منتشر کرد. اين نسل کشي علاوه بر کشتار مردم بي‌دفاع عواقب ديگري هم به دنبال داشت. زندگي هزاران کودک بي‌سرپرست که توسط دولت به زور از خانواده هاي خود جدا شده بودند در "نسل به سرقت رفته" منتشر شد.

جزيره تاسماني واقع در سواحل جنوبي استراليا، نيز بخشي از اين کشور است که بيش از ده هزار سال قدمت دارد. بوميان اين جزيره نيز همانند ساکنين اصلي استراليا، جنگ و قتل عام توسط انگليسي ها را شاهد بودند. هزاران سال پيش بوميان از آب هاي جنوب شرق استراليا عبور کرده و نخستين ساکنان اين جزيره شدند.

در سال 1803، آسايش بوميان تاسماني با تجاوز نيروهاي انگليسي به هم خورد. متجاوزين پس از مدتي شروع به آغاز فعاليت هاي اقتصادي، تجارت، واردات و صادرات، ماهيگيري و حتي برده داري کردند. جمعيت متجاوزين که در ابتدا بسيار کم تعداد بودند تا سال 1818 به 3000 نفر، 1824 به بيش از 13 هزار نفر و در سال 1830 به 23 هزار و 500نفر رسيد. تا سال 1830، تمامي زمين هاي بوميان از آنها گرفته و اشغال شدند. در سال 1803، جمعيت بوميان تاسماني 6000 نفر بود که در سال 1818 به دو هزار و در سال 1829 به 400 نفر رسيد. در سال 1832، دويست بومي باقيمانده به زنداني رو باز در جزيره فليندرز منتقل شدند. در سال 1847، تعداد 45 بومي باقيمانده در خانه اي متروک محبوس شدند. آخرين بازمانده بوميان تاسماني زني به نام تروگاني ني بود که در سال 1876 از دنيا رفت.