بحران صندلی‌های خالی
«توسعه
کمی آموزش عالی در مقابل کاهش تعداد داوطلبان در سال‌های اخیر»، عبارتی
است که بارها در مصاحبه‌های مسئولان تکرار شده و هر از چند گاهی نیز آمار و
ارقامی از ظرفیت خالی دانشگاه‌ها ارائه می‌شود؛ اما کمتر کسی به پیامدهای
چنین فرآیندی اشاره دارد، که تأثیرات منفی بسیاری را نه تنها در جامعه
علمی، بلکه در پیشرفت کشور برجای می‌گذارد. اگرچه پدیده یا به نوعی بحران
صندلی‌های خالی در دانشگاه‌ها به دلایلی از جمله تغییر هرم جمعیتی و توسعه
بی‌رویه و بدون ضابطه رشته‌ها و مراکز آموزش عالی به‌ویژه در دولت‌های
گذشته اتفاق افتاد، اما اگر اوضاع نابسامان آموزش عالی و هشدارهای
کارشناسان این عرصه جدی گرفته نشود، در آینده نزدیک این وضعیت دامنگیر
دانشگاه‌های درجه یک نیز خواهد شد. حال باید دید با توجه به اذعان ضمنی
مسئولان وزارت علوم نسبت به وجود «بحران صندلی‌های خالی در دانشگاه‌ها» آیا
برنامه‌های فعلی وزارت علوم در عرصه ساماندهی آموزش عالی نظیر طرح آمایش
سرزمین، مأموریت‌گرایی دانشگاه‌ها، بازنگری رشته‌های تحصیلی و جایگزینی
رشته‌های جدید با رشته‌های کم کاربرد و... می‌تواند در ساماندهی اوضاع
نابسامان دانشگاه‌ها مؤثر باشد یا باید راهکارهای دیگری در این زمینه به
کار گرفت؟
