فرودگاه تا ساعاتی پس از نیمه شب پر از دانش آموزان دختر و پسر مشتاق یاد گیری است. این دانش آموزان حتی با پرواز هواپیمای جت که صدای زیادی از خود تولید می کند هم سرشان را از روی کتاب ها بلند نمی کنند و خروج مسافران از فرودگاه و قیل و قال آنها هیچ یک باعث پرت شدن حواس آنها نمی شود.
خورشید در یکی از فقیر ترین کشورهای دنیا غروب کرده و چراغ های فرودگاه بین المللی گبسی در گینه روشن شده اند. پارکینگ فرودگاه کم کم در حال پر شدن از بچه های قد و نیم قد است.
یاده روهای سنگ فرش شده طولانی در شب به کتابخانه یی آرام تبدیل می شوند که دانش آموزان به آرامی روی آن می نشینند و درس می خوانند. بعضی از آنها در حالی که مشغول یاد گیری زبان فرانسه هستند لب های خود را به آرامی حرکت می دهند.در فصل امتحانات گینه که طبق آمار سازمان ملل در جدول کشورهای پردرآمد از بین ۱۷۷ کشور جهان جایگاه ۱۶۰ را دارد بچه مدرسه یی ها هر شب به پارکینگ فرودگاه پناه می آورند تا در زیر چراغ های روشن آن درس بخوانند. فرودگاه بین المللی گینه تنها مکانی است که چراغ های آن شب تا صبح روشن است. با غروب آفتاب دانش آموزان دبستانی و دبیرستانی گروه گروه به سمت فرودگاه به راه می افتند. آنها امیدوارند جایی را درست در زیر نور ده ها چراغ روشن پارکینگ فرودگاه پیدا کنند. بعضی از دانش آموزان برای استفاده از نور چراغ های فرودگاه مجبورند بیش از یک ساعت راه را پیاده طی کنند.
فرودگاه تا ساعاتی پس از نیمه شب پر از دانش آموزان دختر و پسر مشتاق یاد گیری است. این دانش آموزان حتی با پرواز هواپیمای جت که صدای زیادی از خود تولید می کند هم سرشان را از روی کتاب ها بلند نمی کنند و خروج مسافران از فرودگاه و قیل و قال آنها هیچ یک باعث پرت شدن حواس آنها نمی شود.
محمد شریف دانش آموز ۱۸ ساله یی که در زیر نور چراغ لامپ فلورسنت مشغول آموختن درس های لازم برای آماده شدن جهت امتحانات ورود به دانشگاه این کشور است، می گوید؛ «من قبلاً در زیر نور شمع در خانه درس می خواندم اما چشمانم خیلی درد می گرفت. بنابر این ترجیح دادم به اینجا بیایم. ما به این شرایط عادت کرده ایم و خدا را شکر می کنیم که می توانیم از نور چراغ مجانی برای درس خواندن بهره مند شویم.»
فرودگاه گینه از مدت ها پیش مکان مطلوب دانش آموزان برای مطالعه بود.اولیای دانش آموزان، دخترهای خود را اغلب به همراه برادر بزرگ تر یا یک مرد آشنا و قابل اعتماد به فرودگاه می فرستند. حتی بچه های خردسال هم برای استفاده از نور چراغ های فلورسنت فرودگاه می توانند تا نیمه های شب بیرون از خانه بمانند. هیچ یک از این بچه ها به تنهایی به خانه باز نمی گردند و صبر می کنند تا همه آماده رفتن شده و بعد در گروه های بزرگ به سمت خانه به راه می افتند.علی مارا ۱۰ ساله در حالی که سخت مشغول مطالعه دروس خود است، می گوید؛ «خانواده من اصلاً نگران من نیستند زیرا می دانند برای رسیدن به آینده یی درخشان به این مکان می آیم.»
این بچه ها در گروه های چندتایی در جاهای مختلف فرودگاه می نشینند و بزرگ تر ها به کوچک ترها در یادگیری دروس شان کمک می کنند. در نیمه های شب غالباً ماشینی در پارکینگ فرودگاه رفت و آمد نمی کند در نتیجه آنها با خیال راحت به یاد گیری دروس خود می پردازند.
عثمان کاند ۱۸ ساله می گوید که نشستن روی سنگ فرش پارکینگ فرودگاه برای او راحت نیست ولی آنچه برای او مهم بوده قبولی در امتحانات مدارس و ورود به دانشگاه است. او در حالی که به زانوانش اشاره می کند می گوید که ورم پاهایش برای وی دیگر غیرقابل تحمل است اما او ترجیح می دهد درد مفاصل ورم کرده زانوانش را تحمل کند و روی سنگ فرش خیابان درس بخواند تا بتواند از این طریق آینده خود را تضمین کند.
