خرمشهرها در پیش است؛ نه در میدان جنگ نظامی، در میدانی که از جنگ نظامی سخت‌تر است.
دو سال پیش رهبر انقلاب اسلامی در سالروز فتح خرمشهر، در جمع دانش آموختگان دانشگاه امام حسین علیه السلام فرمودند:
"خرمشهرها در پیش است؛ نه در میدان جنگ نظامی، در میدانی که از جنگ نظامی سخت‌تر است."
اما این کدام خرمشهرهاست که هنوز در اسارت دشمن است؟ افق نگاه عمیق رهبر انقلاب اسلامی کجا را نشانه رفته است؟
و اما چند احتمال:
۱- اگر خرمشهر را نه سرزمینی جغرافیایی که سرزمینی معنوی و در اسارت دشمن بدانیم، آن سرزمین می تواند فرهنگ متعالی اسلام و سبک زندگی اسلامی باشد که هم اکنون اسیر فرهنگ لیبرالی و سبک زندگی فرنگی است، و بازپس گیری آن بسی دشوارتر از فتح سرزمینی فیزیکی در دهه شصت است.
۲- خرمشهر اسیر دیگر، اقتصاد است که هم اکنون اسیر باورمندان به اقتصاد لیبرالی و کاپیتالیستی است. عمده مشکلات نه تنها اقتصادی، که مسائل اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ما ریشه در اقتصاد وارداتی دارد.
تنها با تفکر اقتصاد مقاومتی می توان از اسارت اقتصاد لیبرالی رهایی یافت؛ اقتصادی که می تواند به معنای واقعی کلمه استقلال اقتصادی را برای ما به ارمغان آورد.
۳- خرمشهر اسیر دیگر، علوم انسانی اسلامی است. ما خرمشهر فیزیکی را ۳۶ سال پیش فتح کردیم، اما خرمشهر علوم انسانی بیش از صد سال است که هنوز پشت سیم خاردارهای علوم انسانی بر مبنای اومانیستی و انسان شناسی غیرموحدانه اسیر است. اگر به تعداد بسیجیان فاتح خرمشهر در این عرصه نیز نیرو داشتیم، خرمشهر علوم انسانی نیز رهایی یافته بود. اما نفوذ جریانی و خودباختگی اندیشه ای، غرب زدگی و عشق به ترجمه و کپی برداری چنان بر فضای محافل جریان ساز علوم انسانی غلبه دارد که نه تنها آن سابقه دوران طلایی فرهنگ و تمدن اسلام را به فراموشی عمدی سپرده، بلکه بسیاری از ورودی های جدید دانشگاه ها را با این نوع نگرش هر ساله به خدمت خود در می آورند.
وجه مشترک این سه خرمشهر اسیر، اسارت آن ها به دست نیروهای به ظاهر خودی است، علی الظاهر اینجا از خود دشمن خبری نیست، بلکه نرم افزار دشمن است که بازیگردان صحنه است.
حال به راحتی می توان عمق فرمایش رهبر انقلاب اسلامی را دریافت که فتح این خرمشهرها بسی سخت تر است و نیاز ما به نیروهای ورزیده و پرانگیزه و البته نیاز ما به علم، ایمان و مجاهدت در این عرصه ها خیلی بیشتر است.
