میخکوب روی صندلی سینما؛ شاید گویاترین تعبیری است که می‌تواند حال و هوای تماشاگران آخرین ساخته بهرام توکلی را توصیف کند[...]
یادداشت: میخکوب
روی صندلی سینما؛ شاید گویاترین تعبیری است که می‌تواند حال و هوای
تماشاگران آخرین ساخته بهرام توکلی را توصیف کند. «تنگه ابوقریب» روایت
دفاع تمام‌قد «گردان عمار» تنها پنج روز پیش از آتش‌بس میان ایران و رژیم
بعث است که می‌توان آن را یکی از نزدیک‌ترین ساخته‌های سینمای ایران به
آنچه در دوران دفاع مقدس بر فرزندان این سرزمین گذشت، دانست؛ روایتی از دل
آتش و خون. روایتی که شما را از سالن‌های سینما به خاکریزهای ایستادگی در
مقابل متجاوزان بعثی در فکه و شرهانی می‌برد.
بهرام توکلی در روایت
مستندگونه خود، با نمایش بمباران مردم بی‌گناه، یتیم شدن کودکان، تشنگی‌ها،
جراحت‌ها و شهادت‌ها، مخاطب را با خود به عمق فاجعه یک جنگ می‌برد و ذات
تلخ و سخت جنگ را برای تماشاگران به تصویر می‌کشد و از دل این تلخی‌ها و
سختی‌ها پلی به ایثار، گذشت، رفاقت، ایستادگی، مقاومت و عالی‌ترین وجوه
انسانی می‌سازد. توکلی از روی صندلی‌های سینما شما را به خط مقدم نبرد
می‌برد و با مردان دلیری همراه می‌کند که در دفاع از وطن سنگ تمام گذاشتند؛
رزمندگانی که در حال آماده شدن برای بازگشت به خانه‌ها و شهر خود بودند،
اما به یکباره با انتشار خبر حمله دشمن، به پادگان باز می‌گردند و بی‌درنگ
به مصاف با آن می‌روند؛ همان‌گونه که یکی از قهرمان‌های قصه می‌گوید؛ «ما
نمی‌گیم نمی‌تونن از تنگه رد شن! شایدم بشن اما اگر بخوان باید از روی
جنازه ما رد شن.» قهرمانانی که ماشین جنگی صدام را زمینگیر می‌کنند و
نمی‌گذارند رژیم بعث پیش از تصویب آتش‌بس پیروزی به دست آورد تا جلوه‌ای از
پیروزی غیرت و مردانگی بر تجهیزات و سلاح‌های جنگی را بر پرده نقره‌ای نقش
بزنند. بی‌تردید، حیف است که فرصت دیدن این روایت بی‌نظیر از روزهای
پایانی دوران دفاع مقدس را در سینما از دست بدهید.
