اپیزود اول: اگر صدای مرا می‌شنوید، این ناو آمریکایی است که با شما صحبت می‌کند، خواهش می‌کنم به خاطر ایمنی خود، فاصله و قوانین بین‌المللی را حفظ کنید. اگر برای‌تان امکان دارد آنچه استاندارد است را رعایت کنید[...]
یادداشت: اپیزود
اول: «اگر صدای مرا می‌شنوید، این ناو آمریکایی است که با شما صحبت
می‌کند، خواهش می‌کنم به خاطر ایمنی خود، فاصله و قوانین بین‌المللی را حفظ
کنید. اگر برای‌تان امکان دارد آنچه استاندارد است را رعایت کنید، اگر
ممکن است فاصله 10 مایلی را رعایت کنید»، این جملات که به زبان فارسی بیان
شده‌اند، درخواست‌های یک ناو متعلق به ایالات متحده آمریکا حاضر در
خلیج‌فارس، از یک پرنده نظامی جمهوری اسلامی ایران در سال 1397 است! این
جملات را یک بار دیگر بخوانید و به این بخش‌ها توجه کنید: خواهش
می‌کنم...، اگر برای‌تان ممکن است...، اگر امکان دارد... .
اپیزود دوم:
۱۲ تیر ۱۳۶۷، ناو یواس‌اس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده
آمریکا، با شلیک موشک حرارتی پرواز شماره IR655 هواپیمایی ایران از تهران
به مقصد دبی را مورد هدف قرار می‌دهد و تمامی 290 نفر مسافر و خدمه این
پرواز را به شهادت می‌رساند! اما نکته عجیب‌تر در این میان آن است که
آمریکا نه تنها هیچ‌گاه برای این اقدام از مردم ایران عذرخواهی نکرد؛ بلکه
به ویلیام راجرز فرمانده ناو جنگی آمریکا مدال شجاعت داد.
اما در فاصله
این سی سال، (1367 تا 1397) چه اتفاقی رخ داده که آمریکا با آن گردن‌کشی،
جنایت و جسارت، اکنون مجبور است به خدمه ناوهای خود در خلیج‌فارس زبان
فارسی و نحوه خواهش کردن از نیروهای نظامی جمهوری اسلامی ایران را آموزش
دهد؟ جز آن اقتدار، عزت و ابهت که به واسطه انقلاب اسلامی در کشور ما
ایجاد شده است؟ روشن است که دلیل این تفاوت دست برتر نظام اسلامی در منطقه و
توان بازدارندگی بی‌نظیر جمهوری اسلامی ایران به واسطه فرماندهی فرمانده
معظم کل قواست... بی‌شک به این دلیل است که آمریکایی‌ها علی‌رغم هیاهو و
لفاظی‌های‌شان در بعد رسانه‌ای خوب می‌دانند آن کشور و قدرتی که در منطقه
تعیین‌کننده است نظام و کشوری نیست جز جمهوری اسلامی ایران!
