غائله 14 اسفند 1359

در مسیر تحولات انقلاب اسلامی یکی از پرحادثه‌ترین ماه‌های سال،‌ اسفند سال 1359 بود که مشهورترین این حوادث را می‌توان غائله 14 اسفند 1359 دانست. درباره مقدمه این غائله به اختصار می‌توان اشاره کرد به:

1ـ بنی‌صدر به عنوان رئیس‌جمهور محور اصلی جریان سامانه غائله بود. او سازمانی به نام دفتر هماهنگی با رئیس‌جمهور ایجاد کرده بود و مقدمات فعالیت آن را در سخنرانی‌های متعددی فراهم می‌کرد؛ اکثریت اعضای آن افراد ناسالم بودند.

2ـ دفتر هماهنگی با رئیس‌جمهور قسمتی تحت عنوان «کادر اطلاعاتی» داشت و گروهی را مأمور کرده بود تا با عوامل ضد انقلاب‌ـ به خصوص آنهایی که فراری بودند‌ـ و عوامل خارجی ارتباط برقرار کنند. این مجموعه دو نفر از اداره مخابرات را در اختیار داشت که از جدیدترین وسایل ردگیری و استراق سمع استفاده می‌کردند.

3ـ در دفتر موسوم به هماهنگی با رئیس‌جمهور، گروه‌های مختلف از مائوئیست‌های چپ‌رو گرفته تا ساواکی‌های رژیم شاه در یک بافت تشکیلاتی در تدارک جبهه‌ای وسیع در داخل کشور و نظام علیه خط مشی امام خمینی(ره) و روحانیت همراه امام و انقلاب اسلامی بودند. ناگفته نماند، بنی‌صدر و طرفداران او بدترین اقدامات را در هاله‌ای از تقدس می‌پوشاندند که در فریب مردم و ایجاد تردید در عقایدشان کارآمد بود.

4ـ در دوره‌ای که بنی‌صدر رئیس‌جهور شد تا اوایل اسفند 1359، چهار جریان کلی به همدیگر نزدیک شدند تا به عنوان یک اتحاد بزرگ ملی در برابر جریان خط امام اعلام موجودیت کنند؛ اول، بنی‌صدر و نیروهای تحت نفوذ از قبیل مشاروان و همکاران او؛ دوم، مجموعه شخصیت‌های به اصطلاح ملی و اسلامی مخالف خط رهبری امام، شامل جهبه ملی، ‌نهضت آزادی، حزب ملت ایران، ‌حزب ایران، جاما و برخی افرادی مانند زنجانی، ‌لاهوتی، شیخ علی تهرانی، ‌شریعتمداری و غیره؛ سوم، گروه سازمان منافقین خلق و گروه‌های زیرمجموعه و وابسته به او؛‌ چهارم، گروهک‌های چپ از قبیل اتحادیه کمونیست‌ها، ‌چریک‌های فدایی خلق، اتحاد چپ، پیکار، کومله و غیره.

5ـ این حوادث هنگامی رخ ‌داد که کمتر از شش ماه از تجاوز رژیم بعث عراق می‌گذشت. متجاوزان بعث از این طریق به کلیه اسرار سیاسی،‌ امنیتی و ‌نظامی پشت پرده ایران پی می‌بردند و در فرصت‌های مناسب از این اسرار بهره می‌گرفتند؛ تعجب‌آور نیست که متجاوزان بعث عراق از کلیه نقشه‌های جنگی ما آگاه می‌شدند. 

6ـ در غائله 14 اسفند 1359 در دانشگاه تهران با محوریت رئیس‌جمهور وقت، همه گروهک‌های ضد انقلاب به همراه نشریات‌شان تجمع کرده بودند تا در نهایت به آن اتحاد بزرگ ملی برسند که البته هیچ‌گاه به صورت یک همبستگی مداوم و ایدئولوژیک در نیامد؛ زیرا فاقد اصول بنیادی یک اتفاق بودند.