بزرگ‌ترین دشمن!

یادداشت: حال‌وروز این روزهای آمریکا، حال‌وروز کشتی به گل نشسته‌ای را می‌ماند که در میان امواج خردکننده گرفتار آمده است.

گزاره خبری: بر اساس تازه‌ترین گزارش‌ها، اقتصاد آمریکا با رتبه اولی بدهکارترین کشور جهان طی دهه‌های گذشته و بعد از ثبت 45 میلیونی بیکاران در ایام کرونایی، در نیمه دوم امسال رکورد بی‌سابقه دیگری را در اقتصادش تجربه خواهد کرد که بعد از فروپاشی اقتصادی این کشور در سال 1929 میلادی، بی‌سابقه است؛ شدیدترین افت تاریخی اقتصاد این کشور که حداقل تمام رشد اقتصادی 5 سال اخیر آمریکا را از بین خواهد برد. بر اساس بررسی‌های رویترز از اقتصاددانان؛ نرخ تولید ناخالص داخلی این کشور در سه‌ماهه گذشته 34.1 درصد افت کرده که شدیدترین کاهش را از سال 1947 تاکنون که دولت آمریکا اقدام به ثبت آمارها کرده، تجربه کرده است.

گزاره‌های تحلیلی: این افت تاریخی منحصر در اقتصاد آمریکا نمی‌شود؛ افت تعلق اجتماعی به رژیم مستقر و نمادهای آن ازجمله دیگر عقب‌گردهای جامعه آمریکایی است که این روزها افکار عمومی جهان نظاره‌گر آن هستند. پرچم و پلیس یک کشور ازجمله نمادهای هویتی هر ملتی به شمار می‌آید؛ اما این روزها اثری از این نمادهای هویت‌بخش در جامعه آمریکایی مشاهده نمی‌شود؛ پلیسی که کارکرد خود را از دست داده و به ضد خود تبدیل شده و به‌جای گسترش امنیت و نظم در جامعه آمریکایی، چکمه‌هایش گلوی انسان‌های بی‌گناه را می‌فشارد و ناامنی را به جامعه تزریق می‌کند و پرچمی که جز شرارت و بدبختی برای بشر امروزی- از آمریکایی گرفته تا غیر آن- آورده‌ای نداشته است و برای همین محکوم به آتش گرفتن و سوختن است.

توصیف این حال‌وروز رو به قهقرا از زبان رهبر معظم انقلاب شنیدنی است. ایشان در سخنرانی عید قربان فرمودند: «مدیریت آمریکا دچار سرگیجه است. علیه ما مرتباً اینجا و آنجا حرف می‌زنند، لکن این ظاهر قضیّه است، این برای آن است که خودشان را از تک و تا نیندازند؛ والا همه‌ آن‌ها گرفتار مشکلات داخلی‌اند، همه آن‌ها نگران مسائل آینده‌ی خودشان [هستند]. آمریکایی‌ها دنبال پیدا کردن دشمن‌اند؛ گاهی اسم ایران را می‌آورند، گاهی اسم چین را می‌آورند، گاهی اسم روسیه را می‌آورند؛ می‌خواهند دشمن درست کنند. به نظر من آمریکا، دشمنی بزرگ‌تر از ملّت خودش ندارد؛ الآن بزرگ‌ترین دشمن رژیم آمریکا، ملّت آمریکا هستند؛ دنبالِ دشمنِ دیگر نگردد؛ همین دشمن هم هست که این رژیم را به‌زانو در خواهد آورد.» (نویسنده: اکبر کریمی)