سِر ولادت امیرالمومنین علی علیه السلام در میان کعبه

رجب ماه برکت، رحمت و لطف پروردگار است. ماه پر برکتی که به نام تولد مولای متقیان علی (ع) در سیزدهم ماه مزین شده است. مردی به بزرگی تاریخ بشریت که نه تنها زندگی پرمعنا و جاودانه‌ی ایشان همواره پر از معجزات الهی بود بلکه تولد ایشان داستان پر ماجرایی از معجزه بر دیواره خانه خداست.
 
داستان  ولادت مولای متقیان در 13 رجب سال سی ام عام الفیل قصه‌ای شنیدنی و زیباست که مانند آن در تاریخ بشر از ابتدای شکل گیری تاکنون تکرار نشده است و آن ماجرای تولد نوزادی است که با شکافتن دیوار کعبه در خانه خدا متولد می‌شود و به نام «علی» نام گذاری می شود تا این نام بزرگ و بلند مرتبه برای همیشه در ذهن تاریخ به یادگار بماند و یاد آور مردی باشد که پر از خیر و نیکی برای اهالی زمین بوده و هست. نوزادی که از فاطمه بنت اسد از زنان پاکدامن و اسوه حقیقت و ایمان و حضرت ابوطالب عموی پیامبر اسلام  متولد شد.
 
ولادت حضرت علی(ع) در کعبه
سعید بن جبیر از یزید بن قعنب روایت می کند: «من با عباس بن عبدالمطلب در مقابل خانه خدا نشسته بودیم که ناگهان فاطمه  بنت اسد که نه ماهه باردار بود و درد زایمان او را گرفته بود، ظاهر شد و گفت: پروردگارا! به تو و پیامبران و کتاب‌هایی که از طرف تو نازل شده‌اند، ایمان دارم و سخن جدّم ابراهیم خلیل را تصدیق می‌کنم؛ او که این خانه عتیق را بنا کرد. پس به حق آن کسی که این خانه را ساخت، و به حق کودکی که در رحم دارم، ولادت این کودک را بر من آسان فرما! ما دیدیم که خانه خدا از پشت شکافته شد و فاطمه داخل خانه شد و ما دیگر او را ندیدیم، و دیوار دوباره به حال اوّل برگشت، به ذهن ما رسید که قفل در خانه خدا را باز کنیم، ولی باز نشد پس دانستیم که این مسئله کاری است از طرف خدا».
 
در روایت‌ها چنین آمده است که فاطمه بنت اسد مادر حضرت علی(ع) پس از 4 روز از کعبه خارج شد در حالی که مولای متقیان علی(ع) را در آغوش داشت گفت من بر همه زن‌های گذشته برترى دارم زیرا آسیه خدا را به پنهانى پرستید در آنجا كه پرستش خدا جز از روى ناچارى خوب نبود و مریم دختر عمران نخل خشك را بدست خود جنبانید تا از خرماى تازه چید و خورد و من داخل خانه خدا شدم و از میوه‏‌هاى بهشتى و بار و برگ آن‌ها خوردم.
 
جایگاه والای مولای متقیان نزد خداوند
عنوان می‌شود ركن یمانی كه نشانه‌ای از محل و چگونگی ولادت حضرت علی (ع) است، در زاویه جنوبى خانه و تقریباً مقابل كشور «یمن» و قبل از ركن حجرالاسود است. در روایتى از امام باقر(ع) عنوان شده است: رسول خدا دو ركن یمانى و اسود را سلام می‌کرد و آن‌ها را می‌بوسید و صورتش را بر آن‌ها می‌نهاد. امام صادق(ع) نیز فرموده اند: ركن یمانى درى از درهاى بهشت است و از روزى كه گشوده شده، بسته نشده است. ما از این در به بهشت وارد می‌شویم؛ این در تنها بر روى پیروان اهل‏بیت نبوت و امامت گشوده است؛ هرگاه مؤمنى در كنار ركن یمانى دعایى كند آن دعا بالا می‌رود تا بدانجا كه به عرش پیوسته و بین آن دعا و خداى تعالى حجابى نخواهد بود.
 
 امام على (ع) در درون خانه کعبه به دنیا آمد و این حقیقت بر کسی پوشیده نیست که این حادثه از معجزات بی‌بدیل تاریخ بشیریت است به نحوی که نه پیش از او و نه پس از او، کسى در داخل کعبه به دنیا نیامده است. بزرگانی از اهل سنت و شیعه به جریان ولادت امام علی (ع) در داخل کعبه اشاره گذاشته اند و این بدان معناست که این نحوه ولادت در حقیقت از کرامات مولای متقیان (ع) محسوب می‌شود و خبر از از جایگاه والای  آن حضرت در نزد پروردگار عالم هستی می‌دهد.
 
حافظ کنجی از علمای اهل سنت (م ۶۵۸ ق) می‌گوید: «امیر مؤمنان (ع) شب جمعه سیزده رجب، سال سی‌ام بعد از واقعه عام الفیل در داخل خانه خدا به دنیا آمد. کسی پیش از آن حضرت و بعد از آن، در داخل کعبه به دنیا نیامده است و این، از فضایل اختصاصی آن حضرت است که خداوند به جهت بزرگداشت مقام او عطا کرده است».
 
شهاب الدین آلوسی صاحب تفسیر کبیر هم گفته است: « این که حضرت امیر المومنان علی(ع) در خانه خدا به دنیا آمده، شهرت جهانی دارد و در کتب فریقین سنی و شیعی ذکر شده … و درباره کسی نشنیدیم که او هم در کعبه به دنیا آمده باشد، آن چنان که درباره حضرت ذکر شده، و چه افتخاری برای امام أئمّه است که در جایی که قبله مؤمنان است به دنیا آمده باشد. پاک و منزه است خداوندی که أشیاء را در مکان مناسبش می‌گذارد».
 
شیخ مفید هم در این رابطه می‌گوید: «غیر از امام علی (ع)، هیچ مولودی چه پیش از او و چه پس از او در خانه خدا (کعبه) زاییده نشده است و این به جهت اکرام و تجلیل از عظمت مقام آن حضرت از جانب خداوند متعال بوده است».
 
«علی» نامی از عالم غیب الهی
از فاطمه بنت اسد مادر حضرت علی(ع) روایت شده است که «هنگامی که خواستم از کعبه خارج شوم، صدایی از غیب ندا داد که ای فاطمه نوزاد را  به نام علی نام گذاری کن! پس او علی است و خدای علیّ اَعْلی است که می‌گوید: «به راستی، اسم او را از اسم خودم جدا ساختم و او را به ادب خود پرورش دادم و او را بر پیچیدگیهای علم خود آگاه ساختم و او کسی است که… بر بام خانه من اذان خواهد گفت و مرا تقدیس و تمجید خواهد نمود. پس خوش به حال کسی که او را دوست بدارد و اطاعتش کند و وای بر کسی که او را دشمن بدارد و نافرمانی کند.»
 
 و اینچنین است که نام علی و مولای متقیان شیعیان جهانی و عالم گیر است و حتی کافر و غیر مسلمان هم به نام آن حضرت استغاثه کرده و از ایشان یاری می طلبد چرا که طلب یاری از مولای متقیان  و دوستی با ایشان همانگونه که خدای بزرگ فرموده اند سعادت است.
علی(ع) می فرمایند: «سزاوار نیست که بنده خدا، در دوران زندگى به دو خصوصیّت اعتماد کند و به آن دلبسته باشد: یکى عافیت و تندرستى و دیگرى ثروت و بى نیازى است. زیرا چه بسا در حال صحّت و سلامتى باشد ولى ناگهان انواع مریضى‌ها بر او عارض مى گردد و یا آن که در موقعیّت و امکانات خوبى است، ناگهان فقیر و بیچاره مى شود.» سخنی گرانبها که به عمق و ژرفای دید آن حضرت اشاره دارد و خبر از همان جایگاه والای مولای متقیان نزد خداوند و همه عالمیان می دهد.
 
حضرت على (ع) از نظر تربیت ‏خانوادگى فوق العاده بالا و چشمگیر بود. هر چند پدر گرامی ایشان ابوطالب نیز از بزرگان و رئیس قبائل مکه، رئیس قبیله بنی هاشم، متصدى امور کعبه و یکی از شخصیت‌های نقش آفرین صدر اسلام بود و در میان مردم موقعیت بى نظیرى داشت.
 
ابوطالب (ع) پس از وفات عبدالمطلب، سرپرستی پیامبر اکرم (ص) را بر عهده گرفت و پس از بعثت و آغاز رسالت رسول خدا (ص)، قوی‌ترین حامى و یاور آن حضرت در برابر دشمنان و بداندیشان محسوب می‌شد و سراسر وجودش، سرشار از بخشش، مهربانی و فداکاری در راه آیین توحیدی بود و در راه هدف مقدس پیامبر مکرم اسلام  که همان گسترش آیین یکتاپرستی بود، با تمام وجود جانبازی و فداکاری کرد و گفت: «تا جان دارم، از محمد (ص) دفاع می‌کنم.» ایشان نخستین فردی بود که به اسلام ایمان آورد و همسر فاطمه(س) سرور زنان اهل بهشت و دختر پیامبر اسلام بودند.
 
روز ولادت حضرت علی(ع) بزرگ مرد تاریخ بشریت به نام روز پدر نام گذاری شده تا همه جهانیان هم به نقش و جایگاه پدرانه مولود کعبه معترف باشند و هم مقام والای پدر در میان مردم گرامی داشته شود.