دخالت‎های بی‌پایان واشنگتن

انتخابات ونزوئلا برگزار شد و طی این انتخابات دو نامزد اصلی «مادورو» و «گونزالس» با یکدیگر رقابت کردند. رقابت نزدیک مادورو و گونزالس سبب شد تا دوقطبی بسیار شدیدی در بدنه جامعه ونزوئلا نیز به وجود بیاید. در این دو قطبی ناگزیر شاهد رادیکالیسم، افراطی‌گرایی، تشدید خشونت‌ها، افزایش کدورت‌ها، بی‌اعتمادی‌ها و تردیدها و ... هستیم. جامعه ونزوئلا  نیز با این وضعیت مواجه شده است. هرچند شورای ملی انتخابات ونزوئلا با شمارش آرای انتخابات رسماً اعلام کرده است نیکولاس مادورو با کسب 52 درصد آرا به صورت رسمی و قانونی رئیس جمهور ونزوئلا قلمداد می‌شود، اما رقیب مادورو، یعنی گونزالس و ستاد انتخاباتی او مدعی شده‌اند گونزالس رئیس جمهور منتخب است و تلاش دارند با دریافت برخی کمک‌ها و مداخلات خارجی گونزالس را رئیس جمهور ونزوئلا معرفی کنند. 
از سوی دیگر، شناسایی دولت و رئیس جمهور منتخب ونزوئلا نیز در رقابت‌های بازیگران عرصه روابط بین‌الملل به موضوع روز تبدیل شده است. سه رویکرد کلی در مواجهه با انتخابات ونزوئلا وجود دارد: الف ـ تأیید انتخابات و احترام گذاشتن به منتخب مردم ونزوئلا؛ کشورهایی، مانند نیکاراگوئه، روسیه، چین، ایران، کوبا، هندوراس و بولیوی پیروزی مادورو را تبریک گفتند و انتخابات ونزوئلا را تأیید کردند. ب ـ رد کردن نظر شورای انتخابات ونزوئلا و پذیرفتن گونزالس به عنوان رئیس جمهور منتخب ونزوئلا؛ آمریکا و متحدانش با اتخاذ این موضع مدعی شده‌اند که گونزالس در مقابل مادورو به پیروزی رسیده و مادورو در انتخابات تقلب کرده است. همچنین کشورهایی، مانند آرژانتین، کاستاریکا، اکوادور، گواتمالا، پاناما، پاراگوئه، پرو، جمهوری دومینیکن و اروگوئه نیز ضمن رد انتخابات ونزوئلا، در بیانیه مشترکی «خواستار بازنگری کامل در نتایج انتخابات با حضور ناظران مستقل انتخاباتی» شده‌اند. ج ـ اتخاذ رویکرد بی‌طرفی و منتظر ماندن برای اعلام جزئیات و نتایج نهایی انتخابات؛ کشورهایی مانند برزیل و مکزیک اعلام کردند تا زمان انتشار جزئیات نتایج و جدول تفکیکی آرا منتظر می‌مانند و فعلاً نظر مشخصی در رابطه با نتایج انتخابات ونزوئلا ندارند. 
در این میان، توجه به چند نکته اساسی درباره چگونگی برخورد کشورها و دولت‌های گوناگون با نتایج انتخابات ونزوئلا حائز اهمیت است. اینکه جمهوری اسلامی ایران و روسیه و چین عمدتاً به آرای مردم احترام می‌گذارند و معتقدند بهترین راه برای تغییر نخبگان حاکمیتی استفاده از نظر همگان و خرد جمعی است. در مقابل نگاه کلی ایالات متحده نسبت به تغییر نخبگان کاملاً متفاوت است. در نگاه ایالات متحده و ایادی آن تغییر نخبگانی مشروعیت دارد و قانونی است که این تغییر در راستای سیاست‌های ایالات متحده باشد. با این نگاه کلی، کودتای 28 مرداد ایران هم وجهه مشروع و قانونی در رویکرد ایالات متحده دارد. در واقع، ایالات متحده نه به دنبال احترام به آرا و نظر مردم، بلکه به دنبال تحمیل اراده خود بر جوامع است. با همین نگاه است که ایالات متحده انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا را رد می‌کند؛ چرا که معتقد است مادورو در راستای سیاست‌های کلی ایالات متحده حرکت نکرده است و بنابراین با وجود کسب اکثریت آرا، باز هم مشروعیتی برای نشستن بر صندلی قدرت ریاست جمهوری ندارد. 
نکته مهم دیگر بحث سیاست مداخله‌گرایی ایالات متحده در سرنوشت سیاسی و امنیتی کشورهای دیگر است. به واقع، آمریکای جنوبی که به مثابه حیاط خلوت ایالات متحده قلمداد می‌شود، از زمان‌های گذشته تحت نفوذ ایالات متحده بوده است و همواره منابع و منافع آن از سوی ایالات متحده بهره‌برداری شده است. به باور همگان، چند سده اخیر شاهد مبارزات فراوان مردم آمریکای جنوبی برای استقلال و آزادی بودیم؛ جایی که فیدل کاسترو در کوبا، خوزه دسان مارتین در آرژانتین، سیمون بولیوار در ونزوئلا،  ارنستو چگوارا  و هوگو چاوز و بسیاری دیگر در آمریکای جنوبی به دنبال مبارزه با استعمار و استثمار غرب و آمریکا به مبارزات گسترده دست زده بودند؛ اما در مقابل بوش پسر که تدوین‌گر دکترین جدید امنیتی ایالات متحده بودف با اعلام کردن چهار مؤلفه «یکجانبه‌گرایی»، «مداخله‌گرایی»، «مبارزه با تروریسم» و «انجام عملیات پیش‌دستانه» عملاً دست ایالات متحده را برای مداخله در سیاست‌های داخلی دولت‌های دیگر باز گذاشت. از حمله به عراق و افغانستان گرفته که به صورت مستقیم و با اعمال زور و دستگاه نظامی وارد کارزار دخالت شده‌اند تا تلاش برای انجام تغییر دولت‌ها به وسیله کودتا‌ها یا تلاش برای انجام شورش‌های خیابانی و اغتشاشات گسترده. این سیاست مداخله‌گرایی آمریکایی امروز با دخالت در انتخابات‌های کشورهای دیگر عیان شده است که نمونه مبرهن آن در انتخابات اخیر ونزوئلاست. همچنین به نظر می‌رسد بازی تبلیغاتی و سیاسی ایالات متحده در به رسمیت نشناختن انتخابات ونزوئلا و ریاست جمهوری نیکولاس مادورو کاملاً شکست خورده  است و دیگر ایالات متحده مانند قبل توان اجماع‌سازی جهانی علیه دولت‌ها و ملت‌ها را ندارد. در قضیه ائتلاف دریایی علیه یمن نیز کاملاً این موضوع مشخص شد و همچنین بی‌اعتباری ایالات متحده با حمایت‌های گسترده از جنایات رژیم صهیونیستی در سرزمین‌های اشغالی بیش از پیش مشهود شده است. بنابراین دیگر توان دخالت مؤثر در قضایای بین‌المللی و بحران‌های جهانی را ندارد.