اتحاد مقدس؛ نیاز امروز جامعه

انتخابات‌های گذشته عراق همواره با پیچیدگی‌های زیادی همراه بوده است. یکی از مشکلات اصلی گروه‌های شیعی، عدم همگرایی برای تشکیل دولت است. در انتخابات‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۸، جریان‌هایی که بیشترین کرسی را کسب کردند، نتوانستند دولت ائتلافی تشکیل دهند و نخست‌وزیری خارج از جریان آن‌ها به قدرت رسید. انتخابات ۲۰۲۱ نیز منجر به بحران سیاسی ۱۱ ماهه در بغداد شد. با این حال، در انتخابات اخیر شاهد آغاز امیدوارکننده‌ای هستیم. پس از برگزاری انتخابات پارلمانی ۲۰۲۵ عراق، که گروه‌های شیعی و مقاومت مردمی در آن پیروز شدند، جلسه‌ای از سران شیعی موسوم به «اطار التنسیقی» در خانه حیدر العبادی برگزار شد که توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد. این جلسه ممکن است مقدمه‌ای برای ائتلاف جهت معرفی نخست‌وزیر آینده عراق باشد، و حتی اگر توافقی در آن حاصل نشود، تشکیل چنین چارچوب هماهنگی شیعی با حضور رهبران برجسته‌ای چون العبادی، السودانی، عمار حکیم، نوری مالکی، العامری و شیخ قیس خزعلی اهمیت زیادی دارد. این همبستگی در شرایطی که دشمنان به دنبال فتنه داخلی و پیاده‌سازی نقشه‌های شوم خود علیه مردم عراق هستند، می‌تواند محل امید باشد و نشان دهد که جمع شدن حول منافع ملی و خیمه مرجعیت تنها راه عبور از بحران‌ها است.

به نظر می‌رسد ما در داخل کشور نیز به شدت به چنین چارچوب‌ها و نمادهای همبستگی نیازمندیم. در ایران پس از جنگ، کارشناسان امنیتی معتقدند که یکی از اهداف دشمنان ایجاد واگرایی داخلی است، زیرا این امر می‌تواند مقاومت مردم را کاهش داده و زمینه‌ساز فتنه‌ای دیگر علیه کشور شود. در چنین شرایطی، همبستگی و همدلی میان مردم، مسئولان و احزاب ضروری است و شاید به همین دلیل باشد که رهبر معظم انقلاب از واژه «اتحاد مقدس» برای تأکید بر همگرایی داخلی استفاده کردند. متأسفانه دو گروه در کشور با اقدامات نسنجیده خود، دوقطبی ایجاد می‌کنند: گروه اول کسانی هستند که اهمیت همگرایی را درک نمی‌کنند و به هر بهانه‌ای به آن حمله می‌کنند، و گروه دوم کسانی هستند که از وفاق به عنوان ابزاری علیه منتقدان بهره می‌برند. مشکل هر دو گروه این است که همه چیز را صفر و صدی، جناحی یا تابع منفعت شخصی و جریانی می‌بینند و حتی به کسانی که در راستای همبستگی تلاش می‌کنند، حتی اگر هم‌جریانشان باشند، رحم نمی‌کنند. در صحنه‌های پرالتهاب این روزها، مچ‌انداختن و انگشت در چشم همدیگر کردن خطاست؛ همان‌طور که سهراب گفته است: «چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید.»